Por cuarta vez en 20 días emprendo viaxe. De cada vez, súbome ao avión máis silenciosa. Miro pola fiestriña. Nunca hai xente. Só casas, coches, granxas, camiños infinitos a montañas infinitas. Nubes que non son nada, apenas unha vibración na cabina. Unha sensación de membro fantasma. No oído. No exterior. Na alma.
Nos bosques solitarios a rentes da pista nunca albisco un paseante tranquilo cun sombreiro e unha gramínea na boca.
Xente. Nunca hai.
Penso nos meus. En todos.
Non son moitos.
Lembro do amigo topógrafo que patea montes de haikus e mide xogadas de xadrez. Sempre me gustaría preguntarlle que son todos eses signos de terra de aí abaixo. Se iso é unha lagoa. De que van esas formas perfectamente redondas e enormes nos campos de labor. De que ferida é tanta cicatriz.
Encendo o iPon. Aleatorio cancións, por suposto. A primeira que soa é unha das miñas preferidas da miña preferida.
Anoto mentalmente que lle debo a este blog dous posts: un chamado Aleatorio Cancións e outro sobre o caso Fontcuberta e o Lugartenente Kijé.
I have pulled myself clear.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 