voyeur espontáneo

baseado nun email real

A presentación do Voyeur?

Emerxer do metro tras horas de aeroporto, avión e túneles e velaí que torsos espidos na herba do Retiro léndose mutuamente a Tolstoi e a Safo [ou talvez a Bernhard e a Preciado], bikinis e panos de scout, voyeurs á sombra, sos cos seus petos, policía voyeur de todo iso, eu voyeur de todos, talvez obxecto do voyeurismo de alguén que non vexo, sempre nos cremos voyeuristas non voyeurandos [?], 30 graos, casetas da feira, unha, dúas, tres, trescentas, tinta, suor e páxinas, Pablo tan contento, de casualidade en casualidade, falamos dun gato, de Burgos, de Satam-aliVE, vemos a Vila-Matas rexuvenecido, S. R., de súpeto no medio dun grupo, presentación erótico-apostólica, o editor malabarea un xogo ao principio do acto e le un texto ad hoc, vese ilusionado co libro, iso é un editor, o seu entusiasmo, o libro é un xoguete, vermello e ollo e negro, os debuxos, marabillosos, algúns dos textos, moi bos, hai escritores que enfocaron o seu texto con tanto humor que me sinto a ler o meu consternada por mo tomar tan a peito, de súpeto o pudor escorréganos polas axilas, milimétrico, de poro a poro, pero todo transcorre con normalidade e algún toque de humor e fallo técnico, o sexy vestido de S., a cordialidade de O., o pelo de C., a dozura de A., os sorrisos, o non saber que dicir, onde dirixir a mirada, un ollo de fechadura viríanos ben, un ollo de fechadura a todos, a cada un, portátil, un dispositivo de invisibilidade, o desexo de ser invisible é o desexo de ser voyeur, lémbrome de Tatami e de Coetzee e de Hal-9000, lémbrome do mozo do primeiro, dos prismáticos, da súa man con cigarro en fiestra, co pulgar rasca na fronte, xunto á cella, agora mesmo estará conxelado nese aceno e fóra a Feira [a 69ª Feira do Libro de Madrid] contonea coma unha avespeira coa súa promesa de redención pola cultura, cos libros que xamais leremos mesmo que nos farían felices, acabarían coa nosa melancolía, coa nosa timidez, coas nosas obsesións inopinadas, coa nosa peluxe nos brazos, libros encapsulados, libros diamantinos, libros hormonados, coa súa dose de intelixencia ou de vulgaridade, listos para ninguén, sexies para ninguén, voando as súas páxinas cara á non-posteridade e a non-reseña, as fotos dos seus autores envellecen na solapa, anti-dorians greys, alguén saca unha carteira, alguén leva cinco exemplares, alguén saliva ante algo, alguén se masturba cara á palabra cultura, cultura nos cabeiros, cultura nas fauces, cultura en hordas, hordas de escritura, Ch.P., alguén se agrede cunha folla, córtase o fino pescozo coa páxina 23, pero todo é normal a ollos dun voyeur, haivos carriños de bebé e sandalias e ollares fuxidíos, non parecen inmutarse a taxa de paro, nin a crise, nin o xuíz Garzón, nin Paquistán nin Urano nin a enerxía escura, todo conxela nunha cámara de embrións, aí estamos, eis aí, confusos e acalorados, con ese libro que nos mira nas mans , un dispositivo que se abre e se pecha, abre e pecha, palpebrexa connosco, ao acto de presentación acode máis xente de público que de autores que lemos, o cal non deixa de ser curioso habendo por aí soltos vila-matas, punsets, marías, escandinavos negros, novos modernos asinando os seus libros, vellas glorias apontoando os seus, vellos modernos e novas glorias a se tatuar mutuamente na herba do Retiro, 30 graos, 400 casetas, cervexa, tinta, suor, diñeiro, ollos de fechadura, páxinas.

[…]

Taxi á casa-leitaría de M. e M. con pintura acrílica nas pálpebras e a camiseta, toda a tarde pintando, Eurovisión, co seu espontáneo que se incrusta no escenario na actuación de España, con que arte sabotou, que detalle o de anicarse, que ritmo para escapar, un, dous, tres pasiños [que evidente falta de ritmo nos gorilas que van por el], que frescor sobre o reseso, que sorriso sentido fronte ao impostado, que ganas de fodelo todo pero con tenrura e bo facer. É difícil seguir impertérrito unha actuación en directo cun espontáneo diante de ti, pero non o é menos sabotar sen perder os papeis. Ninguén semella ter iso en conta.

Logo decatámonos de que se trata dun catalán, de profesión invasor ou intruder ou espontáneo ou jumper. Á marxe das consideracións políticas, de que sexa catalán ou andorrano ou tinerfeño e fágao por isto ou por aquilo, por acabar con qué ou con ónde, por fender que cousa e sen pensar logo en qué ou en cándo ou en quén, cómpre recoñecer que a súa actuación tamén resultou irreprochable. Antes os saboteadores cargábanse o saboteado, estampinábanlle unha machada no cranio, non sei, mostraban a súa forza bruta. Agora a forza deste señor consistiu na súa mera presenza inesperada e o seu sorriso iluso seguindo o ritmo. O inesperado, aínda que cordial, é unha forma de sabotaxe. Sen dúbida porque vivimos nunha era da hipertrofia da seguridade e a organización.

Por iso a espontaneidade, sempre aséptica e no-guión, é un ingrediente exótico aprezado nos nosos días, como a vainilla, da que só catamos o aroma.

A espontaneidade rexe nun marco similar ao da orixinalidade. Cando son reais acálanse, estrangúlanse. Abórtanse. Non nos valen. Non funcionan.

A espontaneidade vén sendo profesión.