de Ruth Fainlight

O poema Elm de Sylvia Plath que aparecía no post anterior estaba dedicado a Ruth Fainlight, poeta nacida en Nova York e amiga da bostoniana. Residiu en Europa varios anos [Reino Unido, Francia e España] e é autora dunha obra tentacular que abrangue relato, poesía, tradución e libreto operístico. Cando googleamos a esta muller, deseguido aparece unha fotografía de Sylvia Plath, case como se o seu legado literario medrase á sombra perpetua dese Olmo, cando é evidente que non o precisa para nada.

La Nueva Ciencia de los Materiales Fuertes comprende unha obra de escolma que se publicou na colección Cosmpoética de Poesía Internacional no ano 2009, e colleita algúns textos dun total de 8 libros [dende Another full moon de 1976 até Moon Wheels de 2006, dúas lúas ao longo de 30 anos ]. En Córdoba, na edición de Cosmopoética dese mesmo ano, tivemos ocasión de escoitala recitar algúns dos textos do libro. Creo que ningún dos que traducín hoxe:  Nunca máis, Trono e Borrado.

Tres poemas de Ruth Fainlight
Tradución a galego de Estíbaliz…Espinosa

Never Again

Old age means not being able
to bite into an apple
walk the length of a valley
see every detail in a pattern
hear the highest alto deepest bass
or wrap my legs around your waist

Moon Wheels [2006]

/Nunca máis/

Ser vella significa non ser quen
de darlle unha mordida a unha mazá
percorrer dun lado a outro o val a pe
ver cada detalle nun deseño
oír o alto máis agudo e o máis profundo baixo
ou rodear coas miñas pernas o teu van.

/Trono/

Son moi boa en traballos de chimpancé:
depelicar améndoas, separar pedriñas das lentellas,
refregar as manchas de comida de mangas ou pescozos.
Atopo unha satisfacción na repetición,
na superstición, e coñezo o refugamento miope
a mirar por riba do horizonte ou alén. A metade
da miña natureza é simple coma unha campesiña
medieval. A outra non, e velaí o problema.

É ben difícil datar o complexo de queixas
compartido por calquera primate metafísico,
que aprende axiña que a dor é máis probable que o pracer.
Unha deda esmagada doe, e a alma afírmase a si mesma
polo feito en si. Estas ideas son tan intemporais
como preguntarse como empezaron os planetas a xirar
ou por que non se pode vivir para sempre.
As elexías deberon de ser a forma máis antiga da arte.

O trono cae a rolos dende os outeiros do norte, e a lámpada
do meu escritorio pestanexa. Antigamente sería
un presaxio, a voz dun deus ou un paso de sete leguas.
Agora é só unha molestia, ou un aviso
a nos lembrar o fácilmente que podería acabar o mundo.
Hai días no presente nos que imaxino, lonxe
no futuro, a alguén remoendo nas cousas primeiras e derradeiras,
chorando polos mortos e cultivando o seu xardín.

This Time of the Year [1993]

Deletion

In less than an instant, I can delete dozens
of messages from the computer screen,
watch them vanish as a swarm of mayflies
spirals upward through the hawthorn blossom
in its dance of nuptial suicide,
or iron filings rush towards a magnet.

But those hundred of words, read then deleted,
do not disappear. The air I breathe
is clogged with them, like pollen in hay-fever season
or prayer that cannot force the heavenly barrier,
the Heaviside layer, to achieve response.
I can imagine them, twisted around each other
like a heavy ball of rubber bands, or
a weightless pale cocoon sheathing the future.

Moon Wheels [2006]

/Borrado/

En menos dun segundo, podo borrar ducias
de mensaxes da pantalla do ordenador,
velas esvaecer como un enxame de efémeras
revoando en espiral entre as flores do espiño
na súa danza de suicidio nupcial,
ou nas limallas de ferro que bulen cara a un imán.

Pero eses centos de palabras, lidas e logo borradas,
desaparecer non desaparecen. O aire que respiro
vai ateigado delas, coma pole na estación da febre do feo
ou pregarias incapaces de traspasar a barreira celestial,
a ionosfera, para obter resposta.
Imaxínoas, todas enrodeladas unhas con outras
como unha bóla pesada de gomas elásticas, ou
unha ingrávida casula transparente que preserva o futuro.