Desalentador podía ser Samuel Beckett. Pero entre labazada e labazada, jab e crochet, bajonas e uppercuts, aloumiñas na alma, na ánima, no ánimo. Aloumiñas resecas, tallantes, aloumiñas imperiosas que reconfortan non para a autocompaixón senón para a reactivación. Aloumiñas que non van de aloumiñas, senón quizais de burlas do que se considera éxito e fracaso, de cómo asumimos éxito e fracaso, de todos os “a peitos” cos que nos tomamos a vida.
Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better
Seica se intentou. Seica se fracasou. Tanto ten.
Intenta outra vez. Fracasa outra vez. Fracasa mellor.
Dende o poema en prosa Worstward ho! [Beckett, 1983] directo ao teu oído neandertal.
Complicado manter na tradución o laconismo, o seu laconismo brillante de navalla de barbeiro. Eu non puiden. Quizais algún outro fracase nisto mellor ca min.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Oui je sais que
la réalité a des dents
pour mordre
que s’il gèle il fait froid
et que un et un font deux
je sais je sais
qu’une main levée
n’arrête pas le vent
et qu’on ne désarme pas
d’un sourire
l’homme de guerre
mais je continuerai à croire
à tout ce que j’ai aimé
à chérir l’impossible
buvant à la coupe du poème
une lumière sans preuves
car il faut être très jeune
avoir choisi un songe
et s’y tenir
comme à sa fleur tient la tige
contre toute raison
Jean-Pierre Siméon
in : Ici, Cheyne, 2009
Grazas. Moi fermoso. Máis luminoso que Beckett, dende logo.
Fixen unha tradución ás présas. Algo así:
Si ben sei que
a realidade ten dentes
para morder
que se xea vai frío
e que unha máis unha son dúas
sei ben sei
que unha man en alto
non deterá o vento
que non se desarma
cun sorriso
ao home da guerra
mais seguirei crendo
en todo canto amei
en anhelar o imposible
bebendo da copa do poema
unha luz sen evidencias
pois cómpre cando un é novo
elixir un soño
e se manter nel
como a flor se mantén no talo
contra toda razón
Grazas pola tradución!!
Coñecino a través de Les Souffleurs, e a estes nun festival de teatro. Van por aí murmurando poemas ao oído da xente e móvense moi devagar, como a cámara lenta, ou lenta para o noso ritmo habitual.