behin ere ez dena, izaten al da
O que nunca é, pode ser
Había unha vez no mundo un ser que lía as páxinas dun libro que outro ser escribía.
A medida que o segundo ser escribía
o primeiro, lía.
E tal era a súa fala.
Non había neles reproducción. Nin tacto. As palabras que saían da cabeza do segundo chegaban ás do primeiro, pero o primeiro non as repetiría máis nunca. Nunca na súa vida. Nunca no mundo.
Quizais fose do revés: e as palabras que o segundo escribía fosen creadas primeiro polo ser que lía.
A verdade, é algo que queda tan lonxe que ninguén pode xa imaxinar como argallarían. Cando pregunto aos máis vellos, sempre me saen cantaruxando algunha cancionciña absurda.
O primeiro escribía; o segundo, lía.
O primeiro lía; o segundo, escribía.
Ta ta tara tara taralalai
Temos tantas cousas na cabeza que non se poden dicir. Nin saber debaixo de que pedra foron conqueridas. Eu mesma ignoro ónde atopei esta frase: outro ser abriu os ollos nos meus ollos, pero lembro vagamente estreitala contra min para desbotar un ardor que en min comía. Tal vez minto.
Todo o que damos por suposto é, no fondo, impredicíbel.
Aquí pensas que está escribindo alguén. Pensas que es ti quen le. Pero agora deixo un espazo en branco e durante un tempo –que pode ser moito, que pode ser pouco- serei eu quen lea o que ti aínda non escribiches.
Xa está.
Acabo de ler o que aínda non escribiches e
debo dicirche que o teu texto é precioso anque me ruborizara un pouco. Cambiamos os papeis. Supoño que é a túa voz a que sinto agora por debaixo das miñas glándulas. Desde dentro dos meus ósos, desde a súa cana ríxida, náceme o fragor que ti inoculas. Ti, a morfina que me alivia. O sangue anovado. Ti, a miña hormona
O que nunca é, pode ser. Así dixen cando vella
O seu papel no mundo era escribir o que o outro fora lendo antes, de vagariño.
E así vivían eses dous seres. Atados como con fíos de tendóns á mesma masa de ceo, ao mesmo abismo, á mesma historia. Así da boca dun, o outro collía as palabras vivas e intentaba alentar con elas un ser novo.
Un ser novo que respirase entre os dous.
Non sei se esta folla valería.
para K
2003
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
ai, qué bonito
ay,que precioso…hola estivalez soy el croma…podemos hablar?
hola de nuevo…voy a pasar el puente leyendo Pepita Jimenez y Juana la larga de Juan Varela…posiblemente compoga o simplemente practique escalas con la guitarra…me gustaria irme a vivir contigo…se que no te conozco de nada,pero eres preciosa…y cantar contigo seria un sueño…me gusta cantar…si puedes contestarme a estos mensajes…me siento con fuerzas para ir en bici hasta galicia,pero es una locura…realmente no estoy preparado para tal viaje…cariñosamente croma…god bye
me voy a casa,escribeme o llamame si quieres,tienes mis datos,se me da muy mal esto de internet,sin compromisos,me das tus datos y te envio alguna que otra fotografia,god bye estivaliz,cariñosamente croma
ah gracias muchas gracias que se me olvidaba dartelas que eres un angel querida maga,recibe un beso do mar
Perdona que no pugui escriure en ‘galego’ tot i que ‘entendo’. He conegut aquest laboratori per un blog de la nostra universitat. M’agrada molt. http://reivindicacioninnecesaria.blogspot.com/