alguén que ande por aí sabería polaco?

Publicado porestíbaliz...espinosa ríoPublicado enmacedoniaEtiquetas:,,,,,,,,,,,

Foi no 98, ou quizais no 99.

Non foi por idolatría, cousa que odio por patética, senón por curiosidade. Curiosidade devota, si.

Escribinlle unha carta a Wislawa Szymborska. Busquei unha tradutora polaca e reescribina toda. En polaco. Sentíame tan preto dela, desa octoxenaria, separadas polo grosor dunha ou dúas páxinas…  crinme investida de confianzas e dereitos. Enviarlle unha carta entre eles.

Nunca fixera nin volvín facer cousa semellante.

A carta dicía moitas cousas, principalmente que agradecía ter coincidido con ela nesta membrana? supercorda? rebanda? dimensión espazotemporal. Que me gustaba como humana. Que eu visitara Cracovia un ano antes -de xira cun coro- e só pensaba en atoparma pola rúa, na Stare Miasto, botando bafo polo nariz e cun gorro de la grosa. E que a súa poesía ía á contra de todas esas versións e consideracións petardas da poesía. Ese xeito pedante de entender a poesía que xustificara o Contra os poetas do agudo e tamén polaco Gombrowicz. Esas lexítimas e fundadas razóns para aborrecer ou mofarse de semellantes interfectos barra as. Os e as poetas.

escanear0022
collage remitido por Wislawa Szymborska, col. persoal

A cousa foi que tras mooooito tempo ela respondeume. Contra todo prognóstico. Velaí, voilà a postaliña. Envioume esta encantadora e algo fuxidía criatura pegada nunha cartolina  [Ja chce do domu coido que quere dicir algo así como Quero ir a casa] cunhas letras en polaco manuscritas ao dorso. Telefonei á miña tradutora polaca: marchara. Quedei un chisco desconcertada. E agora que? A desconcertarse. Xamais ía saber o que me caligrafou esa muller dende Kraków, probablemente unha mañá logo de apurar o almorzo quentiño, entre miles de cartas de admiradores barra as, con +2º de máxima no exterior, unha cunca cos pousos do café, figuriñas de cerámica absortas nas tesouras que recortan e o fume do cigarro que ascende, mentres a algúns quilómetros o director do seu banco trisca a lingua botándolle un ollo á conta corrente desta mulleriña, na que a partida de cartos do Nobel leva varios meses fosilizada.

Ela alí, pegando ese fósil de dinosauro nunha tarxeta beige, chea de amor e pretecnoloxía. O director do seu banco alí. A miña tradutora polaca seguramente alí. E eu aquí.

A nada máis 3.041 quilómetros, 1 día e 4 horas segundo o Google Maps. En coche.

A súa resposta atravesou voando eses parámetros.

E dende aquela, a postal de marras leva comigo en mudanzas, metida en libros, pendurada en cortizas… sen ter sido descifrada todavía, como un disco cretense en Liñal A.

Hoxe quedei mirando para ela, un xeroglífico cotián ao que non presto demasiada atención. E ocorréuseme pensar que talvez haxa por aí algún Turco Mecánico e boapersoa lendo isto, alguén que posúa os rudimentos precisos para traducir do polaco ao galego.

Es ti?

escanear0023
dorso do collage

362 pensamentos sobre “alguén que ande por aí sabería polaco?”

  1. Boas.
    Eu falo polaco. Son nativo. En canto descifre a letra de Wisława Szymborska, dígoche a traducción mellor. De momento son capaz de ler iso, aínda que me resulta difícil lelo con toda seguridade e a verdade é que estou imáxinando o sentido completo:

    “Estimada e querida Estíbaliz,
    gracias pola carta tan amable
    e deséxolle a Súa Poesía
    a mellor fortuna.
    Wisława Szymborska,
    Cracovia, 8 de febreiro do 2001”

    En canto o teña máis seguro, avísote.
    Por certo, sorpréndeme o teu esforzo para mandarlle unha carta en polaco a Wisława Szymborska. Tes a miña admiración por iso.
    Mingos

  3. Boas.

    Eu publiquei este post sobre as 11 e media da mañá.

    Menos dunha hora despois, tras 7 anos de incerteza, obteño a resposta.

    Todos estes espazos en branco que deixo entre frase e frase corresponden ao meu estado de marabilla e estupor.

    Prezado Mingos, non sabes ben a alegría que me das. Pero non por descifrar a mensaxe de Szymborska, que se che digo a verdade iso é o de menos. Máis ou menos supuña o que podería querer dicirme. O verdadeiramente fascinante é que eu berre no aire dixital preguntando por alguén que fale polaco e aparezas ti [da nada dixital ou o que é o mesmo, das sombras do Umbrarum Regnum], nativo e polaco e todo. E, sobre todo, falando galego!

    Se fose un chisco máis supersticiosa se cadra dábame por crer que internet é realmente un mecanismo divino. Divino diabólico.

    En canto ao do soño, imaxino que ti lembras moitos que tamén puiden ter soñado eu. De todo tipo: vergonzosos, gores ou fantásticos. Nese sentido, coido de todos os humanos compartimos soños, así que estamos “empatados”.

    Moitísimas grazas polas túas respostas, polas dúas. Unha aperta.

  4. PD/ Por certo, advirto que pos o l correcto na palabra Wislawa: cun teclado normal pode poñerse, con algunha clave de tipo Maiúsculas+ Nonseiqué? Ou precisas un teclado que a incorpore?

    Isto tamén é simple curiosidade

  5. A ver, primeiro, o da carta. Leuna miña nai e tampouco é capaz de descifrar unha palabra aí. Así que de momento deixemos a tradución tal e como está.

    Por certo, sabes que a postal mesma tamén fai referencia a un poema de Szymborska? Titúlase “Szkielet jaszczura”, ou sexa “Esqueleto do lagartón” ou algo así (ven sendo un dinosaurio). Por se che interesa :).

    Respondín rápido porque me avisara un amigo, certo catedrático da USC 🙂

    E finalmente a l con barra: Ł ou ł. É fácil. Unha vez teñas configurado o teclado polaco (barra de idioma, abaixo á dereita no Windows), pulsas AltGr+L :). Pero non te mates, sen esta letra tan peculiar (porque se pronuncia como se fose unha “U”) tamén se entende :). Eu necesítoo para o traballo, pero fóra diso non creo que mereza a pena :).

  6. Ah, si: “Que responsabilidade en lugar de cola!” creo que remata ese texto do esquelete de dinosaurio. Con franqueza, o que me gusta do dinosaurio que me mandou esta muller non é que se refira a ese poema en concreto, senón o “Ja chce do domu”, que me resulta enternecedor pronunciado por un animalote que hai milenios que non ten casa. É como a imaxe do desamparo zoolóxico da evolución.

    Moi amable, Mingos, de verdade. Non sei, dáme ata rabia que ti e ata a túa nai vos rompades a cabeza coa caligrafía da señora Szymborska. Se cadra é un mal escaneo pola miña parte. Supoño que a palabra que non logrades descifrar non contén o segredo final do universo, así que non hai problema se paso outra tempada sen saber exactamente que di.

    Por certo, transmítelle tamén o meu agradecemento ao “certo catedrático da USC” que che avisou, aínda que non estou moi segura se será quen eu penso.

    Bicas.

  7. O catedrático le o teu blog, xa se decatará el mesmo, jajajaja! Xa me dixo fai unha hora e pico que non te liase con “soños bilingües” 😀

    Bueno, non te preocupes polo rompecocos, xa o feito de que en Galicia alguén se interese por unha poetisa polaca (vale, famosa, e que?) é para min unha recompensa. Fai que me sinta orgulloso de ser polaco.

    Miña nai acaba de descifrar a palabra misteriosa que se nos escapaba ós dous desde o mediodía… e resulta que a miña tradución inicial foi a máis acertada posible o_O. Ah, antes de que me esqueza: tes saúdos da miña nai. É profe de lingua e gústalle moito a poesía de Szymborska :).

    Saúdos.
    Mingos

  8. Antes que a Szymborska xa lera o “Informe desde la ciudad sitiada” de Zbigniew Herbert [que naceu en Lwow, pero que coido que consideran polaco, non?] e tamén parécenme xeniais Stanislaw Lem e Stanislaw Jerzy Lec, cada un no seu estilo.

    E Copérnico e Billy Wilder e Kieslowski e as polcas e Gombrowicz e Marie Curie e Kapuscinsky e Chopin e Nadiuska e ata o propio Nietzsche, que se reivindicaba aristócrata polaco en Ecce Homo… Polonia [ou a grande Polonia] está chea de ilustres coñecidos. Szymborska é unha máis. A min pareceme extraordinaria, claro. Pero é unha máis dunha longa cadea.

    Cando estiven en Polonia a sensación coa xente foi a dunha grande complicidade, unha grande cercanía. Non sei se pola coincidencia das rexións de Galitzia e Galicia ou porque a xente é de natural hospitalaria. Lembro a deliciosa sopa de remolacha e o gulash, a praza da Stare Miasto de Cracovia iluminada a noite de Noiteboa, que as catro da tarde xa era de noite, os peixes globo, o ámbar, o Wawel, a estatua de Copérnico en Varsovia, as pequenas igrexas onde cantamos un tema en polaco que ninguén entendeu…

    Fíxate se haberá afinidade, mesmo que só sexa no nome: aquí en Galiza temos unha revista de comic chamada Barsowia publicada por un grupo de debuxantes agrupados baixo o nome de Polaqia.
    http://www.culturagalega.org/bd/ficha.php?busca=Barsowia&id=32

    E unha publicación moi coñecida de Córdoba leva o nome de La Bella Varsovia http://www.labellavarsovia.com/

    Se cadra xa os coñeces, pero por se acaso.

    En fin, e que viva Polonia, home!

  9. E Cataluña, jajajaja!

    Buf, acabo de flipar! “Informe desde la ciudad sitiada”… Sabes, hai un cantante polaco, Przemysław Gintrowski. O seu poeta favorito e Zbigniew Herbert e moitas das cancións del realmente son poemas de Herbert. Entre elas a que mencionaches. Boísima en tódolos sentidos.

    Lwów foi unha cidade polaca antes da segunda guerra mundial. Lémbrate que Herbert naceu no 1924, 15 anos antes de que empezara a guerra. Daquela era Polonia. Xa sabes, as fronteiras cambiaron un chisco…

    E falas das cousas da miña rexión! Eu son do nordeste, pero o ámbar é da Pomerania, ó norte. E Copérnico nacera en Toruń e viviu 5 anos na miña cidade, Olsztyn (ata dirixiu a defensa do castillo contra os guerreiros teutónicos).

    Bueno, non quero escribir demasiado, que inda son capaz de crear unha enciclopedia aquí. Ou polo menos unha novela epistolar 😀 E iso que estou no traballo, jajaja!

  14. Estibaliz, deverias publicar todo este post, com os comentários incluidos, por suposto, num livro. Desde logo, deverias maquetá-lo já e publicá-lo no iso do issuu esse.
    Parabéns polas publicaçons, e por se a peza imprescindível para que se criará umha cadea de comentários como os que estám aí arriba. Se apareceram num romanca (ou novela) ninguém lhe outorgaria verosimilitude.

  16. Amigo i(gor), é uma ideia verdadeiramente genial! Daria-me a oportunidade de terminar a enciclopédia da que estava a falar num dos comentários anteriores! Hem… Acho que me estou a deixar levar pelo anseio da grandeza…

    De todos xeitos, molaría continuar a conversación nalgunha ocasión, non? Digo esto porque os comentarios xa non fan moita referencia ó post orixinal e todo estase convertindo nunha charla :).

  17. Auséntome apenas un par de horas e isto medra exponencialmente como unha torre de babel, como unha colonia de bacterias, como unha novela posmoderna!

    Dúas cuestións: alégrame confirmar que o “certo catedrático da USC” era quen eu pensaba; e tamén, dende certo punto de vista co que Dominik non coincidirá, paréceme unha boa nova que o xefe de Dominik estea interesado en Szymborska, o polaco e este blog en xeral.

    Grazas polo link á Xanela, lándoas [ou casas]. Ese poema foi o primeiriño que lera da autora nun Babelia de hai máis de 10 anos, pero non en galego. Mais, refírese realmente ao gato de Kantor ou é un supoñer? Sempre pensei que falaba do gato de alguén a quen amaba a autora. Parecíame máis contido sendo así. Claro que se cadra Szymborska e Kantor andaban liados daquela, quen sabe.

    O de Carlos Quiroga tamén me fai graza, tamén. Paréceme un bo texto, vouno copicolar aquí, así o romance do que fala Igor vai engordando e engordando e axiña acadamos as 800 páxinas.

    mmm

    Oxalá pudesse ser sempre
    olímpico. E ter segredos do
    tamanho de um planeta como agora
    tenho. Oxalá fosse capaz de tomar
    as armas como só é possível no
    terceiro mundo. Matar por comida,
    bebida, matar por amor.
    Oxalá nom fosse tam carente
    neste embrulho de supercivilizado
    que visto. Amansando os instintos.
    Acatando estratégias. Tolerando os
    direitos dos outros. Tanta
    democracia. Tanta tristeza.
    Oxalá o sexo fosse o pam e o
    riso a moeda. Oxalá o sol brilhasse
    sempre como brilha nos desertos. E
    me queimasse a pele e me
    bronzeasse os sentidos. Oxalá fosse
    um animal. Magnífico ou nom.
    Oxalá pudesse ser sempre olímpico.

    Carlos Quiroga, publicado na Xanela, núm. 25, primavera de 2008

    Graciñas a todos os que comentastes ou parastes por aquí. Supoño que o riso foi a moeda que pagamos por caer hoxe neste post.

    Dominik, pordeus, traballa na enciclopedia.

  18. Amiga Estíbaliz, o que non lle contou o polo lándoas é que Wisława era a miña moza de senectude antes de eu morrer. Ese gato fíxome moita compañía e vostedes agora tamén. Que faría Wisława con el?

  19. Vaia, vexo que estaban escribindo ao mesmo tempo Tadeusz e Estíbaliz. Bo sinal. Os astros funcionan, pero eu non son “certo catedrático da USC”, eu son incerto, e cadeira non teño.
    Estíbaliz, falando de voos, que foi da gaiola e mais do abano de Noroeste?

  20. Polo de pronto, fixo un poema. Non todos os gatos son embalsamados así, no texto dunha nobel. Eu tiven a ese gato cravado cunha tachiña nunha cortiza da miña habitación anos e anos. Seica moi cómodo non estaba, pero nin o de Schrödinger nin o de Cheshire soñaron privilexios tales.

    Prezado Kantor, que podo eu dicir aquí de vostede? Non sei… mmmm…. pois o que faltaba!

    Dominik, tes razón, molaría continuar a conversa nalgunha ocasión. Con lándoas, con i[gor]. E xa postos, que se sume Szymborska, por favor, xa que logramos sen médium nin nada traer a Kantor do trasmundo.

    Voulle escribir agora mesmo unha cartiña para llo propór.

  21. Estamos todos escribindo a un tempo, si. Jajaja, isto parece o messenger.

    A gaiola co abano de Noroeste? Menudo paxaro era aquel! Nada, quixo ficar en Compostela, mellor alpiste, mellores paxaras, quéseieu. Nin me mandou unha postal nin nada. Algún incauto fíxose con el e seguro que lle limpa a gaiola máis ca eu.

    Aquela gaiola toleoume. Na conversa esa que temos pendente cos polacos, Igor, Kantor, Xoán Pablo II e os demais xa lle contarei unha anécdota con ela.

    E que foi do seu abano? Lembro del algo de Solón sobre a falsidade dos poetas. E da palabra que non move o vento.

  22. Eh, cadeira si que tes! Dúas, de feito. No teu despacho. Nunha estabas sentado ti e noutra eu cando estábamos falando fai tres anos de se deberías mandar a proposta de firmar o convenio Erasmus a Varsovia ou a algunha universidade rumana. E fixeches ben en escoller Varsovia, que logo chegaron unhas colegas miñas, cando eu estaba acabando a carreira na USC, jajaja!

    Pero agora vouche dar envexa. Son máis catedrático ca ti. Teño catro cadeiras no meu despacho! E “O encol da morte de Bieito” tamén lin eu na túa conferencia. Sentado nunha cadeira, mentres ti estabas de pé, jajaja!

    Estíbaliz, eu podo seguir traballando na enciclopedia (ou novela epistolar), pero necesito estímulos. En forma de preguntas, claro (que o “menos catedrático ca min” xa está pensando algo raro, estou seguro, cousas que inclúen a palabra “overbooking”, nonsi?).

  23. Estíbaliz, preste atención a Dominik. Ten un amor en cada meandro do Vístula, fala cen linguas, está en crise, descubriu que é un homo ludens e toca vinte instrumentos. Eu non quedaría con el baixo ningún concepto. En canto ao abano de Solón si que puña algo semellante. Foi unha homenaxe rabuda a un caseiro que me deixou sen casa dous días antes de casar (eu). Sobre as condicións do aluguer dixera esa frase: a miña palabra non a move o vento. Cada vez que paso por alí no coche repito a matapilla. Meu dito meu desfeito. A venganza foi fría: ficou nun abano que debe de ter a mesma persoa que ten a súa gaiola. E estará o paxaro-abano aínda preso?

  25. Tás equivocado, che! Que meandros do Vístula! Querías dicir do SAR! Eu en Varsovia non tuven unha soa moza, ho! Os flechazos empezaron en Santiago (e algún chegou ata Oviedo e incluso Madrid)! E agora empezamos eiquí, por Vigo, buajajaja!
    E que cen linguas? Cinco, chégalle. Inda que entendo unhas cantas máis… Se me falan amodiño…
    E vinte instrumentos? Eu entereime de cinco… Os instrumentos que escoitaches na canción que gravara foi todo o teclado!
    Estíbaliz, non lle fagas caso a lándoas, iso é pura envexa 😛

    Menos o da crise. Diso non creo que teña envexa… :/

  26. Se isto nom tem direitos de autor, vas-te forrar vendendo isto por entregas, Estibaliz.
    Passa do issuuu esse!, deveriamos ir pensando em oferecer-lhe isto em formato guiom à tvg para umha “sitcom” (di-se/escreve-se assim?).
    O título é bem atractivo: “alguém que ande por aí sabe polaco?”. Já estou vendo (com as minhas dotes de visionario miope) que vai ter um grande sucesso.
    Um grupo de blogueiros sem muito trabalho nos seus respectivos choios, dedicam as tardes a procurar as respostas a enigmáticos mistérios lingüístico-literários formulados em remotas línguas estranas… Um catedrático sem cadeiras, um músico emigrante que escreve umha enciclopédia, umha poeta que escreve cartas a gente que nom conhece, um gato que fala, o chefe do emigrante, espectros vários, despistados que passavam por aqui…

  28. Se me preguntan, os meus comentarios son propiedade intelectual de Estíbaliz. Cédolle todos os dereitos aplicables.
    Agora, co gato pode que haxa un problema. E o meu xefe vai pedir unha millonada, se o coñezo ben.
    As voces da ultratumba non están suxeitos á lei española nin europea, co cal o comentario de Tadeusz Kantor pódese considerar de dominio público.

    Se é necesario, preparo un contrato oportuno para formalizar o dito. Total, xa teño algo de experiencia no asunto…

  29. Ainda mais para quadrar o círculo: umha recomendaçom do catedrático sem cadeira leva-nos a umha revista na que aparecem colaboraçons dum tal Urbano Lugris, filho do tio do avó dum despistado que tem o estrano costume de aparecer por aqui como anonimo. Esse tal Urbano, passava as mais das horas e dos dias procurando nas tabernas umha boa excusa para entreter-se com os amigos. Igual que todos estes que por aqui nos juntamos.

    (Também por essa revista conheço o passamento de Joaquim de Montezuma de Carvalho. Nunca o cheguei a conhecer em pessoa, mas vários textos, sempre interesantes, lhe publicamos em diferentes números dumha certa revista de literatura editada por estudantes dumha certa faculdade de filologia que o certo catedrático bem deve conhecer)

  31. Que foi tanto barulho…? Aqui no Amazonas são 20:20 e acordaram-me a mim e à bicharada. Tenho que ir comer algo ou fecha a floresta e devora-me uma onça na rua deserta, mas não resisto antes assegurar que têm também aki polonês. O papa aquele deixou pegada por isso. Não é Curitiba, onde até dedicaram igreja típica, mas têm polonês a valer -tem realmente tudo, moça bonita, garoto gostoso, mas esse não é o caso… Caso é que anda aki amigo polonês para fazer consulta transcendente, e ele limpa chacra. Casualidade. Pensei é que limpar algo aqui podia ajudar. Talvez blogue gostasse de passe energético. Se barulho é potente de acordar bicharada com ele, sua energia era bom fosse chacrada…

  34. Non tingi parole. Só porto ámbar da Pomerania. Señora Espinosa (dos Spinoza de Ámsterdam de los Moteros?), eu ja recollo e llevo withmingos la troupe que me toca. Më fal.

  37. Pero antes de liscar do colo da historia co meu amo albanés, o dono do circo, quero ampliar o elenco dramático á certitude verídica, porque así o milagre faise máis grande aos ollos de Estíbaliz. Só era que Ariel, a voz que acima fala, é o autor de mmm (non do blogue mas do poema) e que com efeito aplaca estes días terra tupí ou máis arriba e pelexa coa bicharada toda de Manaus, onde atopou por fin Modrzewski, quen abandona no sul o estudo do portunhol selvagem e pensa radicar uns meses no Amazonas. Con licenza…

  39. Ausenteime todo o día de hoxe de xira de teatro e ando nun cyber lendo todo isto como unha nai que ve xogar aos fillos e di: “hale, que crecidiños que me están”. Só me cabe dicir que non sei que dicir. Este post xa colleu o seu ritmo propio, un ritmo polonés, amazónico, felino, heterónimo anónimo, catedrático, buligán…. un ritmo de seu: lonxe de min intervir demasiado para interferir nel.

    Grazas pola aclaración do de Ariel, micho de Kantor: Este blog precisa limpar as chacras? Verdadeiramente? En fin, todo se agradece, non vaia habelas hainas…

    Bicas de Trives a esgalla para todos. Pásoo pipa. Só pola anécdota de onte, os comentarios, os seus meandros, as súas idas e vidas… xa compensa andar cun blog ás voltas. Vós, que tendes blogs, que escribides, que miañades, que dirixides teatro da morte, traficades con ámbar e compoñedes enciclopedias… vós sabédelo.

    A todo isto, quen pagaba as cañas?

  41. Domiiiiiinik, Domiiiiinik! Escoita este párodo a catro ou cinco gorxas, escoita ao corifeo Buligan que nos precede a nós como adoito nas traxedias gregas, e non digamos nas búlgaras e nas sicilianas (pillas?)!!!. Escoita a i (gor) exiliado, que sabe por xenética como acaban as mareiras do amor (xa postos, amigo meu, o que vostede non sabe é que unha avoa de lándoas representou ese drama de Lugrís Freire alá nos primeiros 20 e que por alá coñeceu ao seu futuro home, apuntador da feira na Escola Dramática Galega, e daqueles lances estas farsas de hoxe)!! [continúan as mozas corais agora noutro ton de voz, decididamente performativo] Mentres haxa simplemente química inorgánica… por nós ren, pero ai!, como pase a cousa á física ou a penas á química orgánica… prepárate. Madame Espinosa xa vos falou a todos oito con sotaque materno de dama distinta, por moita bica e cervexa que comprometa pro domo sua. Dominik, o Lagares vai podre. Atente.

  42. Pois é, gato de Kantor, o falcom do rei Artur me deu o recado. Mas Ariel é umha jornalista manauara que jantou comigo na quarta (por sinal, no Açaí). Ela é dessas do essssotérico toooda –muito linda e casada, defende ela–, e com efeito tem um amigo que limpa os chacras. Dei a estreia do seu mail pedindo-lhe vista de olhos à vossa louca conversa. Ideia funesta, vai pensar que daí à Polónia somos todos loucos. E nom creio que me devolva o correio, o convite, a visita na Galiza.

    Enfim, foi de Ariel a proposta de limpar o blogue. Seguramente porque nom entendeu grande cousa. Seguramente por fingir que me fazia algum caso. Hoje nom a vim na minha mesa, e eu guardara a camisa branca limpa para estar bonito. Snif.

    Do assunto de Szymborska eu nom sei nada, realmente passava por aqui. Fora a hipótese Ariel (que tá visto nom vai dar), só poderia meter na dança a um fulano que viu o Woitila. Mas o tema por esse lado já foi explorado e deu o que devia, o Dominik Marczuk sabe tudo, o Hi-Gor ilumina bastante, e o Kantor e o resto enredam o que falta. Portanto falta o das canhas, capirinhas melhor, falta marcar o ponto e eu apareço.

    Ai, quanto ao Modrzewski, nom é bem assim, era o Daniel Morzinski quem devia encontrar, um fotógrafo argentino que me tirou num encontro de Literatura em Viagem fotos comprometedoras. Mas ele sempre está em viagem. Tem o hábito de entrar nos quartos das moças com a desculpa de fazer-lhes fotos de hotel, um dia destes vai descobrir à Estíbaliz e vai querer que lhe ensine o de Riazor. Nom sei que tal está aí a bebida espiritosa, mas a Corunha até podia valer. A Estíbaliz podia marcar com o Daniel e nos aguardávamos tomando as canhas.

  43. –Assinei eu porque este galego do caraço está a usar o meu computador. Você quer pôr algo, seu Carpinejar…? Não…? Bom, então vai também nos complementos acompanhantes, e só aí.

    –O Carpinejar é um tipo duro, leva a palavra SEXO recortada no crânio mas por trás, evidentemente. É muito melhor para todos que não queira escrever nada…

  44. Ollo, a chefa mudou a hora. Todo o tempo fica revolto na altura da néboa branca. Eu lisco cara Normandía, que teño partida de mus en Tréport e co horario novo non vou chegar.

  45. Ei, Ruffato, conte do recorte de Carpinejar onde o occipucio. O palabrón lese sobre pel ou constitúe en por si masa capilar? É illa ou é bosco?

  46. Buligan, eu fago como o Papa. Voo agora sobre o Valadouro, rumbo nordés, e telegrafo saúdos de concordia a 600 pés.

  47. Estoy sin palabras. El exquisito post sobre Szymborsca, los comentarios que han surgido, todo parece tan Tan, que me he quedado mudo y maravillado. Menos mal que aún puedo teclear.

    Un abrazo.

  48. Eu, como nom, aceito o convite das caipirinhas. Melhor que umhas canhas, de certo. A cerveja já a temos mui vista, e bebida. Mas as caipirinhas, ai!, as capirinhas… Ainda lembro quando fazia festas brasilerias no Burbur (“… moro num pais tropical abençoado por deus…”), e o saborosíssimas que estavam as caipirinhas. Aprendimos a fazê-las, e nom nos saiam nada mal.
    Se faz falta, eu fago de barmam e pincha. Mas teriades que vir por estas estremeiras e frias terras.

    O da palavra SEXO recurtada no cránio, ademais de real, é umha metáfora, nom? Cada quem devia estar obrigado, por lei, a levar no cránio a palavra que lhe ocupa a cabeça.

    Viva Polónia!!! (ou Polonha, para termos a ilussom de ser algumha cousa mais cercana).

  49. Rzeczpospolita Polska.
    É como realmente se chama.
    E lonxe non queda, home, que non é Asia. Só están Francia e Alemaña polo medio. Se vas en avión, nin che dá tempo a botar unha boa sesta e xa estás.

  50. Alto aí, non se esqueza Andorra, que aínda se vai mosquear Nortub. Eu ando agora polas Landas. Non chego, non chego.

  51. Pobueno, vhale… Viva Rzeczpospolita Polska!!! Viva a Rzeczeita da Khaipiriskinha trhopikhjal!
    No da sesta sim que estou dacordo: umha sesta de menos de três horas, nom passa de ser umha soneca.

    Esquecim antes, aaaaaantes, comentar que estas terras, ainda que sejam estremeiras e frias, nom som de todo um exílio, como mais arriba apontavam as mozas interculturais de Dominik ( todas a coro). Esta terra de ninguém, é nossa, que nom de Fenosa, nem de Endesa. Exílio, exílio, portanto, nom. Mas um aquel de afastamento sim que tem. Mas há quem ainda está mais longe, nom? Ou mais perto, claro, que todo depende do lugar onde situes o cristal de cor com o que mires o mundo.

  53. I(gor), naquel blog estamos falando de negocios!

    Polo de Andorra pido perdón, pero o meu avión vai de Vigo a París e daí a Varsovia, así que non pasa enriba de Andorra…

  54. Desculpe, i (gor). Dixérannos que andaba por Asturica Augusta, e como somos unha de aquí e outra de acolá non manexamos corporativamene o límite do irredentismo galego, en todo caso ben máis cativo que o que representa o soño da Gran Polska e, de forma subsidiaria, o sistema hormonal de certo chisgaravís.

  57. Viva!!! Gora!!! e Visca!!! (assim, em galego, em basco e em polaco!).

    Nota a rodapé:Havia um pequeno descerebrado upegalho quando eu “estudava” em certa faculdade de certa filologia, agora reconvertido em responsável e sério homem honesto que trabalha por gestionar o bem comum como povo colectivo e blablabla…, que asegurava, entom, há anos -mudam os tempos, mudam as vontades-, que Galiza acabaria onde rematara a gasolina dos tanques. Grande boutade, tendo em conta que pouco tempo depois encabezava manifestaçons de espanholíssimo lazinho azul.
    Em todo caso, e fazendo-me eco das melhores tradiçons (e das piores) afirmo possitiva e conscientemente que isto nom é o estrangeiro. Isso é mais alá.

  58. E, digo, pergunto, inquiro, estaremos já batindo algum record de comentários a um post em menos tempo? Eu já nom digo um record mundial, mas um record do blogomilho (que é o que realmente conta)?
    A ver se ademais de tirar daqui um romance (ou novela) e um série para a tele, imos tirar também um motivo para passar à história.
    Ou, se calhar, passamos à histéria.
    Saúde

    (Nom se vem por nengures nem as canhas nem as caipirinhas. Eu digo-o porque muito oferecer mas depois…)

  59. Teriam que ir vostedes pensando na BSO (banda sonora original para quem nom entenda destas cousas), da série da que falam, nom?
    Eu penso que haveria que contar com Kult e com a Pudzian Band, do strongman Mariusz Pudzianowski, como mínimo, pola parte catalá, digo… polaca.
    Pola parte galega, tal vez Quim Barreiros e Os Resentidos? Seremos quem de provocar um volta dos de Reixa?
    (Isto cheira muito bem, cheira a pasta gansa). Vou redigir um modelo de contrato já para ver se lhes parece bem e falamos a sério.

  60. Visca? Onde encontraches eso? Non quero ser un queixicas, pero en polaco é “NIECH ŻYJE”… Visca non pode ser polaco por conter a letra “V”, que na miña lingua non existe. Nin a “Q”. Nin a “X”.

    Pero temos as seguintes, ausentes no galego: ĄĆĘJKŁŃŚWYŹŻ 😉

    E hai palabras bonitas como ŻÓŁĆ, JĄŁ, KŁY, WYŻ, JĘK…

    Pola histeria non te preocupes. Se tal, pode que se poña histérica Estíbaliz cando teña que ler 50 comentarios novos á vez. O resto creo que vai ben encamiñada, directamente a polo récord.

  62. señor falcón, sabía da maxia do seu amo e pode que do seu poder omnisciente, máis non sospeitaba que a súa ave rapaz sobrevoaba esas xeografías tan familiares…
    estibaliz, pode que de todo este fío saia un blog-spin-off? a feira do vístula/docepomerania/ei!polonesa
    creo que sería un precedente en internet

  63. Como quê? Visca nom é polaco?!!!? Enganarom-me esses malditos espanholistas que conhecim na Corunha!
    E que Quim Barreiros nom é galego?!!!??? Enganarom-me esses malditos reintegracionistas lusistas que conhecim em Ferrol!

    Se vostede compom, senhor Niko, Domi Niko, disimule as confianzas (Dominik nom é comercial para umha carreira como artista), bem poderia ponher-se com a música da cabeceira, nom? Tem que ser algo atractivo, e com letra. Dijo-me um gnomo toklandés que a dona desta casa algo sabe de cantar. Ela poderia interpretar algumha das letras, nom é?

  64. —Óense corvos galaicos alá embaixo, che. É contra Citroën-sur-Mer. Calados, leria!!

    [Fondo de couso, pouco sottovoce: ŻÓŁĆ, KŁY, JĘK, JĘK, JĘK]

    —Chitón, corveira…!!!

    —Eeeeiiii, xentalla neghra!!!! Il saberán algo dun falconete que viña xogar unha de mus connosco???

  65. Merda! Que complicado é isto dos heterónimos!!! Já metim a pata. Até o fundo.

    Tinha que ter estado mais atento nas aulas de literatura portuguesa (as do autor de mmm, o poema, nom o blogue).

  66. Se em polaco nom existe o “V”, duas cousas:
    1. Como caráfio fam o sinal de Vitória com os dedos?
    2. Como fam os cativos e as cativas para se confundirem escrevendo com “b” as palavras que som com “v”? Ou é que som todas com “b”?
    VIVA Galicja!!!
    NIECH ŻYJE Galiza!!!

  68. 1. Se a fas cos dedos o símbolo da “V”, enténdese. Porque sabemos que en inglés é “victory”. En polaco é “zwycięstwo” e como se nos facía jodido formar a “Z” cos dedos, adoptamos a versión anglosajona. Por comodidade. Ou preguiza, que no fondo é o mesmo.

    2. Nós non temos este problema. Un polaco medio pronuncia a “V” (somos conscientes da súa existencia noutras linguas) como en inglés. É dicir, unha “F” sonora. Nada que ver coa “B”, que é unha “P” sonora.
    Non obstante, temos outras grafías que se pronuncian igual e cústanos distinguilas:
    U vs. Ó
    Ż vs. RZ
    H vs. CH
    Veña, un exemplo: tres palabras que se pronuncian igual: BÓG, BUG, BUK. Significan Deus, Bug (nome dun río) e faia (que é unha árbore). ¡Hala!

    Tamén existen palabras cunha pronunciación distinta ó que suxere a grafía, p.ex. JABŁKO: pron. yapko (e según a grafía, debería ser “yábuko”).

    Para darlle un toque de gracia á resposta, douche un exemplo que encontrei nun dicionario polaco. Aparecía alí a palabra CABALLERO (Deus saberá por que aparecía nun dicionario polaco). Según o dicionario, a pronunciación desa palabra é “kawaliero” (grafía polaca). ¡Toma castaña!

  69. Ei, carballeira!

    Aiaiaiai. Éravos raro que aparecendo a palabra “histeria” non lla adxudicaran á única muller que escribe aquí, se quitamos ás mozas interculturais de Dominik que, como coro, evoluíron xa a un sexo diferente, máis avanzado: un sexo coral.

    Tamén era raro que en 50 comentarios non aparecera a palabra “sexo”.

    Non, non me puxen histérica ao abrir o correo e ter 16 comentarios novos. Histórica tampouco é que me sentira. Iso si, resúltame desconcertante todo isto nun blog que normalmente ten 2 ou 3 comentarios. É como se de súpeto unha paraxe un pouco deserta, queseieu, os canóns do Sil ou o castro de Baroña ou o deserto do Kalahari, converteran da noite á mañá nunha concorrida praza do centro de Tokio.

    Vaiamos por partes, como dicía Jack:

    1.- Biban todos [andorrinos, galeguenses, polonios, berzudos, valadourenses, babilónicos]. Isto non é “captatio benevolentiae” da audencia. É que, realmente, hai que resumir dalgunha maneira.

    2.- A banda sonora de todo isto a min sóame máis a Fanfare Ciocarlia, que son rumanos, ben sei. Quizais polo barullo gypsy-metal. A verdade é que non coñezo ningún músico polaco contemporáneo, pero veño de escoitar Kult no youtube. Polo menos que todos estes comentarios me sirvan para encher esa lagoa.

    3.- O polaco non ten V nin Q nin X. Nin Xoaniñas nin Vicios nin Queixo. Co cal tamén Quim Barreiros queda descartado por incompatibilidade fonética. E Antón ReiXa. Só nos quedan Siniestro Total, Loretta Martin e Leilía, así que se me veñan á mente.

    4.- I[gor], quéixaste amargamente do da canha ou a caipirinha… levas razón. De tanto darlle ao qwerty, toda esta xente da nova serie esta Alguén que ande por aí sabería polaco? ha de estar sedenta. Sobre todo os que fan doblete na serie interpretando a varios personaxes.

    5.- Ocórreseme un lugar para subsanalo: o 28 de novembro, venres á tarde, se cadra pasareime ás 20:00 por aquí: Centro Social O Pichel (Rua Santa Clara, 21, Compostela). Disque inauguran unha exposición de Poesía para ler/Poesía para ver. Non sei se alí darán caipirinhas, pantumaca, piwo okocim… Ti vas ir, I[gor]? Co heterónimo anónimo?

    6.- Gústame ler as vosas conversas neste blog. Gatos, falcóns, traficantes de ámbar, produtores en paro… Que fauna. É como ter a Chávez e o Rei [dios los guarde muchos años. En especial ao segundo, ben gardadiño nun caixón divino, por exemplo] discutindo no teu dormitorio.

    7.- Que é ŻÓŁĆ, JĄŁ, KŁY, WYŻ, JĘK? ZOCO, GHALO, CLIP, GHÜISQUI, HEI? Boh. O polaco e o galego son parecidísimos. Tanta cousa e vai pasar que somos do mesmo pobo!

    8.- Grazas, señor Nortub. Estamos en temporada alta nos hoteis de internet, ao que semella.

    9.- Non sei se esta borracheira de enxeño continuará, pero hai varios comentarios dos que se me escapa a súa finalidade última e polos que prefiro xa non preguntar, aínda que aludan a min e varias persoas máis que si se identificaron nas súas intervencións. Verdadeiramente, coido que todo isto vai con bo rollo. E se non vai nalgún momento, por favor, fáganmo saber claramente para que eu poida poñelos verdes como é debido. Pro domo miña.

    10.- Séxanme bos. Non me vaian traballar demasiado e nun lugar griseiro e sen conexión a internete

    11.- Boto de menos un comentario de muller [se exceptuamos ao coro de mozar interc… etcétera, que, vistas en perfil binario, a min sonme un pouco andróxinas. Quero dicir, asexuadas. Quero dicir, corifeas]. En concreto, boto de menos un comentario de Wislawa Szymborska e outro de Soraya Sáenz de Santamaría. Para compensar.

    12.- Pregúntome quen poñerá punto final a estes comentarios. Pregúntome se morrerei e os comentarios proseguirán, como “os decimais de pi”. Seica desaparecemos todos os que escribimos aquí durante estes días e os comentarios seguen, por inercia; seica hai unha hecatombe global e os supervivintes só se comunican a través deste post, seica…

    13.- Seica.

  70. Cursiño de Polaco:

    – Profe, se o l con raia pronúnciase como U, daquela Wislawa pronúnciase como Uisuaua? Güisguagua?

    – estamos obrigados a deducir que non hai CABALLEROS “kawalieros” en Polonia polo comentario número #68?

    – Que fan un falcón, un gato, uns corvos e un dinosaurio aprendendo polaco?

    – Quen tiña que ir xogar ao mus e non chegou?

    Roi Buligan: dos nomes que suxire para o blog spin-off, quedaríame con ei!polonesa
    Pero non penso encargarme del. Por moito precedente de internet que sexa.

  71. Pero Estíbaliz, eu non o dicía (o da histeria) porque eres unha muller, ho! Só que levabas tempo sen escribir e igual se che facía moito… Non tuven malas intencións nin pensamentos chungos!

    E a palabra “sexo” aparece máis no teu propio comentario.

    Xoaniñas, efectivamente, non hai en polaco. Pero vicios, si. E moitos. E queixo tamén. Chámase OSCYPEK e é o mellor queixo afumado de ovella en todo o mundo. E, Siniestro Total, non sei, pero as Leilía estuveron en Polonia. E tuveron éxito.

    O 28 de novembro está fatal porque os venres traballo e non me dá tempo a achegarme a Santiago… Teredes que vervos sen min. Sacade fotos. Bueno, total, non teño onde durmir en Santiago, así que non iría de todas formas… Pasádeo ben! Ah, eu non sei se na Xentalla sirven caipirinhas, pero bandeiras brasileiras si que teñen. De Okocim, nada, Xentalla é de Estrella Galicia. Okocim teñen no Gadis.

    ŻÓŁĆ = BILE
    JĄŁ = (EL) EMPEZOU A (FACER ALGO)
    KŁY = COLMILLOS
    WYŻ = PICO (de temperatura, presión atmosférica, etc.)
    JĘK = XEMIDO

    Aínda que molou o de whisky. E a miña bebida. Bueno, agora mesmo estou bebendo bourbon…

    E para acabar: non te preocupes, polo menos eu estou conectado unhas 20 horas diarias ó internet. No traballo, na casa… Só cando salo, a conexión faise problemática. Pero non salo demasiado. Para que as mozas interculturais non se me pelexen entre si.

  72. Estíbaliz, non me fagas este feo, ho! Curso de polaco???

    1. Mira, vou facer unha cousa. Digamos que a “F” sonora se escribe así: “&”

    Daquela “Wisława” pronunciaríase “&i-‘sua-&a” (xa dividido en sílabas). A letra “Ł” pronúnciase coma “U”, pero é consoante. É dicir, sílabas non forma. Coma nos diptongos: bUeno, sUeco, cUestionario…

    2. CABALLEROS non hai en Polonia. E KAWALIEROS menos. Sen embargo, hai persoas cuxos rasgos corresponden ós dos caballeros. O rollo é que lle temos outro nome.

    3. Non sei.

    4. Non sei.

  73. Jei, a palabra sexo non sei quen a tatuou no cranio 50 comentarios atrás!! Ademais, cando eu empreguei ese termo [referido ao sexo coral das mozas interculturais] ía máis ben no sentido de xénero. Que non coido que sexa o sentido de quen se tatúa iso na cabeza.

    Xa sei que o da histeria non vai con mal rollo, home. Nunca vai. Non te me vaias poñer histérico ti, que non nos coñecemos! Uf, é complicadísimo matizar certos significados en internet.

    Tomo nota do queixo de ovella afumado.

    Como! Non hai xoaniñas en Polonia? Non pode ser, home! Iso si que me pon triste, triste de veras, históricamente [con o] triste. Que é unha folla de calquera vexetal sen unha xoaniña a piques de voar?

    É como un xardín sen flores. Como un blog sen comentarios. Como un polaco sen mozas interculturais.

  74. Grazas, kawaliero Marczuk. Quedoume claro. Entón, seica deba telefonar agora mesmo a FisuaFa e contarlle todo isto que trouxo consigo a súa carta?

    Se quere, polo poder que me é concedido, desnoméoo a vostede de ser kawaliero profesor de polaco. Digo, por se lle disgusta o do cursiño.

    O de Curso de Polaco non era un apelativo para referirme a ti, eh? Era como un tituliño, por iso o puxen en negriña. Para todos os interesados do blogomundo [que vexo que somos moitos] nese idioma. Non faría eu ese feo e menos a vostede, que me traducíu toda a tarxeta de Szymborska, agás unha palabra.

    Un gran saudiño 🙂

  75. Eh… acabo de meter a pata….
    Unha xoaniña é este bicho vermello con sete pintas negras?
    Destas hai. Ata hai unha cadea de supermercados que levan o seu nome… Pero sen X. E sen Ñ.

    Gracias pola desnominación :). Ou desnomeamento? Boh, tanto ten. Como di un amigo meu: Como que tá mal? Entendeche? Pos xa tá!

  76. Non, home, porque foron as que se me ocorreron. Son das que consisten só en letras que non están no alfabeto galego.

    Kły de bonito moito non ten. Eu prefiro palabras como dżdżownica (miñoca), źdźbło (viga), wstrzyknąć (inxectar), pszczoła (abella)… Por ter moitas consoantes seguidas. Jajajaja!

    W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie. Un trabalinguas súper chungo.

    Ah, unha cousa máis. Mencionaches o checo. Sabes, co checo e o polaco pasa máis ou menos coma co español e o portugués. Os portugueses entenden o español, os españois nin papa do portugués. Os checos entenden polaco perfectamente. Os polacos, nin papa do checo. Sabes por que? Pasa o mesmo fenómeno lingüístico: a desaparición das vocales. No portugués redúcense e moitas veces nin se pronuncian. Cando lle pediron a un amigo meu que escribira a palabra “excepção”, escribeu “ixção”. Non sabía o que era, pero escrito, sabería.

    Bueno, pois mira unha palabra en polaco, checo e, para facelo máis divertido, en ruso:

    RUSO: король (en transcripción ó alfabeto romano: korol)
    POLACO: król
    CHECO: krl

    RUSO: сердце (serdtse)
    POLACO: serce (sertse)
    CHECO: srdce (srdtse)

    Se nos falan sen consoantes, non pillamos nada. O peor é que tamén escriben sen consoantes…

  80. Eh! Pero que pasou aquí? Desapareceron dous comentarios de Estíbaliz antes do meu comentario anterior! Quen o fixo??? Lándoas, fuches ti, ben o sei, xa te vin asesinando blogs!!!

  81. Dominik, carezo deses poderes que me atribúe. Eu son menos do que pensa, xa llo teño dito moitas veces, pero vostede descré porque xulga brincadeira sen cadeira canto digo. Eu non son todos os que din que son nese blogue, ca. Hai usurpadores, máis dun acaso. Que o comprobe a dona e o sancione en público. Ela pode facelo.

    Alén diso, saio de viaxe para Joué-lès-Tours. A recoller alí o corpo do falcom, que apareceu nunha granxa, ao pé dos boscos Saint-Laurent. Era moito voar de aquí a Normandía dunha tirada cargando no lombo o _Sempre en Galiza_, edición crítica publicada polo Parlamento (a primeira, a máis grosa). Non fixo caso.

    Adeus de novo, amig*s. Adeus sempre.

  83. A prea é nosa, camaradas! Carne de falcommmm! Chegaremos antes que o lándoas, que está gordo e lle falla a cadeira.

  84. Amigos, non sei se son conscientes do espazo que están a delimitar. A súa convivencia, como outras de similar natureza que levo estudado no tempo que dedico á patoblogoloxía, deriva minuto a minuto cara á violencia. A un estalido xa próximo de violencia, preludiado en instantes e en patobloguemas que abrochan nalgúns dos comentarios desde o arranque aparentemente inxenuo e simposial da súa conversa. Non existe alternativa cando as voces limitan un oco hermético. Asi, a idea da morte sobrevoa este espazo e os discursos, esta tensión para a que algúns promoven subliminal unha máscara de tánatos, un sacrificio na histeria contaxiada, si, na placenta de amor-odio tecida en cada verso. Talvez, só os corvos de Tréport sexan conscientes do comercio real deste xogo do que irán saíndo aos poucos, cos restos de cadaquén no peteiro negro e antropófago da verdade.

  89. Lándoas, rescate ao falcom da gula córvida! Bula!!

    Sen el, morre o rei, arde o espírito, secan Nilo e este blogue.

  90. Pss, Dominik! Fánseme inaturábeis o silencio administrativo de Ruffato e a insolencia de Carpinejar. Que tal se os liquidamos?

  93. Sr Marczuk, o meu esposo padece un mal bipolar que o conduce a expresar todo en termos maniqueos, nesa tensión entre o mal e o ben que fundamentan pensadores como Rousseau e Bush. Ademais, sofre a síndrome Perrault (ou miografía luparia), xa sabe, que todo canto ofrece a vida comunal é trasunto funcional do conto de carapuchiña vermella. Iso provócalle alteracións no nervo óptico e no esfínter a… En fin, creo que está obsesionado coa súa decisión de entrar no bosque.

  94. [Dominik, Llongueras, non se compliquen. Teño aquí no hangar unha avioneta da guerra de Corea e déixoa a bo prezo].

    (marcial agora, xunta nocellos, ergue queixo e berrea):

    —vanduras!!!!

  95. Comentario número 95 do 3º día:

    Por inverosímil que pareza, xa non entendo o meu propio blog. É como se sufrise glosolalia, coa variante de que neste caso comprendo o idioma pero non o que se me quere dicir.

    Agarda, serei parva. Non me queren dicir nada a min. Probablemente son mensaxes para extraterrestres ou espectros e este blog funciona como mero médium.

    Mouchos, coruxas, sapos e bruxas….

  96. Vas facer queimada? Sírveme aquí un chupito, que acabo de comer e hai que facer a dixestión…

    Por certo, lándoas, acabouse a crise, por fin me chegou a transferencia aquela 😀

  97. Dominik, tes razón, borrei por erro dous comentarios nos que che preguntaba polas 5 palabras en polaco e aludía ao do checo.

    Tamén creo lembrar que neses comentarios referíame a esta frase dun amigo teu: “Como que tá mal? Entendeche? Pos xa tá!”: e comentaba eu que unha amiga miña de Lourenzá, na mariña lucense, falaba tal cal.

    O que me ten un chisco abraiada é a túa capacidade para variar rexistros do galego. Ti glosolalo non vés sendo, non?

    Krol e serce supoño que serán rei e corazón, como en ruso. En ruso aprendéranme que se pronunciaba karol. Pero anos hai que non repaso o ruso. Polo que contas, semella que canto máis occidental figure un país no mapa máis vogais vén comendo: Portugal con respecto a España, Rzeczpospolita Polska con respecto a Rusia, República Checa con respecto a Rzeczpospolita Polska… e así interminablemente ata o último país do mundo occidental que só ten cinco consoantes alternadas entre si para formar todas as palabras precisas.

    E grazas polas fermosas e significativas palabras que escolles para nós: dżdżownica, źdźbło, wstrzyknąć , pszczoła. Esta última, abella, ten toda a pinta de ser unha onomatopea. Miñoca, trabe e inxectar. Nada, nada, non se fale máis: dende aquí propoño que alguén perpetre un poema/microrrelato/receita con elas e chegamos en nada aos 100 comentarios.

    Demos, trasnos e diaños…

  98. Canto me alegro, Dominik. Canto me alegro.

    Escribo agora desde La Rochelle. Garántovos que chegarei antes que os corvos onda Merlín.

  99. Rei e corazón, correcto. E tamén tes toda a razón do mundo dicindo que “rei” se pronuncia “karol” en ruso. É que a “O” átona en ruso se pronuncia “A”. Por iso os rusos non saben pronunciar o meu nome. “Доминик” pra eles sería “Damínik”… Case parece “jamnik” (can salchicha)… Pero bueno, non é nada comparado coas coñas que tuven que tragar co de “Mingos” (a ver, como o pronunciaría un ruso?)… Ou peor aínda, “Mingo” (é como me chaman uns amigos en Alacant)… Ehhh……..

  100. este burato negro lembrame a aquel film nunca visto (ata hoxe) que dirixia Buñuel 2.0 “O blog exterminador” mentras as estatísticas, plugins e widgets abandoaban a virtualidade, a anfitriona e os convidados non podían deixar de comentar por algún motivo que descoñecían, mentres a loucura, endogamia e spam non deixaban de medrar
    (brrrr…que medo!!!

  102. Espritos das neboadas veigas
    Corvos, pintigas e meigas…

    Ten razón Roi Buligán: unha estraña forza impéleme a escribir un comentario máis, como a espada dun anxo exterminator. Onte soñei que comentaba neste post. Todos os que o fagan son susceptibles de caer nas gadoupas de madame Blavatsky, hipnotizados. E quen, quen será o heroe ou heroína lendario e tenebrosa que poña punto final a estes comentarios infinitos, espirais, bucles espazotempo?

    Domínik, Mingos: con esa pregunta acerca do teu nome… levan razón os teus coribantes. Entras de cheo no bosque da carapuchiña vermella.

    Feitizos das manciñeiras

  104. Acaso.

    A ver, ouvee vostede con confianza. Se se estremece o blogomillo e se nos ouriza o pelo da caluga… si, entón é vostede o lobo. O lobo mazur da rexión dos mil lagos.

    Medo me das.

    [Ouveo do can, pregón da morte. Fuciño de sátiro e pe de coello…]

  105. Mimadrinha!
    Um dia e meio sem conectar-me a este mundo, e já perdim o fio da telenovela…
    (Um xenderete pequenus, da família dos lugrisinhos mantivo-me confinado por umhas quantas horas num recinto cheio de mulheres e homes vestidos de branco. Nada grave, jarabe).

    Estibaliz: nom pensara no das caipirinhas. Pensarei-no. Conto com ver aos corvos, às mozas de Dominik e a Federico Trilho na Gentalha. Ao resto, também.

    Quando recupere a minha anormalidade, volto por estes aires.

  106. Esquecia-se-me dizer que, na minha humilde e sobérbia opiniom, este blogue com esta entrada e todos os seus comentários e protagonistas, já deveriam fazer parte da Encibloguédia Galego-Polaca de Literatura e Barbaridades Várias (EG-PLBV, polas suas siglas em Polaco do Sil).

  107. i(gor): pobre Xende, mira que marean aos nenos nos sitios eses. Por certo, vai ir Xende a Santiago o venres? Porque se cadra achégome con Yare no tren dende Coruña [con Yare gústame menos coller o coche].

    E non sei quen raio estará a elaborar esa enciclopedia, pero de estar xa en marcha que tome boa conta da cantidade de fauna e flora que por este blogoteatro leva pasando dende o martes á mañá. Ás veces parecía un blog woodyallenesco. Outras, un blog-chat. Moitos meandros estanos a dar este río…

  109. Por último, que nom derradeiro: quem comezou com a propaganda e a publicidade, foi a dona do bar. Eu, nom dizia nem mú. Quem nom se me acuse de estar doente de autobombo, nem autobomba.

  110. Comentario núm. # 110 do 5º día:

    Preguntas exectadas ao espazo interior:

    Onde andará Lándoas? Por que ha de chegar antes que os corvos onda Merlín, falcón do rei? Por que os corvos devoran falcóns? Que pintan na Moenia?

    Que sabe Kantor, que tanto cala a boca e volve calar?

    Por que a dona, como suxería Lándoas, non sanciona publicamente? Son eu a dona? Por que me nego a sancionar publicamente?

    Padecemos a síndrome Perrault?

    Quen viña sendo o apuntador da Escola Dramática Galega?

    Por que sucede todo isto na rebotica deste blog?

    Que significa Mingos?

  111. Mingos, diminutivo de Domingos, que é a versión galega de Domingo, que é a versión castelá de Dominik. Reacciono a calquera das versións. Todo isto son eu. Posiblemente tamén o lobo. Auuuuuu… Metinvos medo?

  112. Respondo tamén ós nomes de Dominique, Doménico, Domi, así como a unha serie longa de apodos que teño no traballo. Vaia lío se me perdo. Que poñeredes nos anuncios?

    “Perdeuse Dominik, rubio, alto, polaco. Ás veces ouvea. Responde ós nomes [eiquí a larga lista]”…

  113. Ben, imaxinábao. Domingos como San Domingos de Bonaval. Pero en vez de versión santa, versión lobishome.

    Só quería cerciorarme do galeguizadísimo que estás.

    Si. Ficamos todos arrepiados co ouveo. Eu a primeira. Con dicirche que se me caeu esta frase ao chan e todo. Houben recollela peza a peza e toda oraag orddesenada esát.

    Por onde ía esa queimada? Ah, si: Fuxirán as bruxas dacabalo das súas escobas…

  114. Pero Dominik… “rubio, alto, polaco”. Como pón semellante cousa? Quere vostede que saian todas as mozas interculturais do mundo que len isto [que moitas son] a buscalo polas fragas, polos lameiros, polos sistemas binarios e linguaxes de programación… como ménades furiosas?

    Permítolle que neste blog sexa vostede rubio, alto, polaco e lobishome. Pero disimúleme un pouco, pordeus, escriba publicamente que é baixiño, morocho e ten verrugas. Non nos desespere. Non as desespere.

  115. Estes últimos comentários som do tipo “insinuaçom/flirteo” que subem a audiência. Muito bem.
    Sigam assim.
    Já estu negociando com a TVG.

  116. Benquerido produtor em paro:

    Hai pouco lin un tratado sobre a narratoloxía dunha sit-com. Nela, o concepto UST [unresolved sexual tension] ou TSNR [tensión sexual non resolta] era clave para manter a expectación. Quixen trasladar ese concepto dende a repugnante televisión á fascinante rede.

    Daí que teña inventado para este blog a engaiolante personalidade de Dominik Marczuk, un chimpancé a soldo que escribe todas esas marabillas sobre a Rzeczpospolita Polska, o queixo afumado de ovella, Copérnico e os guerreiros teutónicos, o castelo de Olsztyn, os lobos e diversas grafías do idioma polaco ante as cales a audiencia derrete e sucumbe.

    Tranquilas, mozas interculturais: Marczuk non existe, é un programa xerado artificialmente por ordenador a partir dos soños de 15.000 doncelas virxes e filólogas.

    Non se preocupe, señor don productor em paro. Como ve, temos todo baixo control. Negocie, negocie. Eu xa lle teño mercada unha caixa de puros.

  117. [aparte]

    Dominik!Dominique! Domi! [Domi???] Mingos! Domenico! Etcétera! Por favor, faite pasar por chimpancé a soldo uns minutiños, alomenos ata que produtor em paro decida acender telebierzo telegaita para decidir a franxa horaria, calcular o share e negociar a grella televisiva.

  120. Ben. Probemos.

    Mozas todas do mundo: anúnciovos que Dominik Marczuk, rubio, lobo, alto, polaco, malia ter nacido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non verbal, sudoración e mesmo arrebatado amor sempre e cando…

    sempre e cando…

    …mmmm…

    sempre e cando este blog, como a rosa aquela do conto, non murche?

  122. Zzwycięstwo, meus!!

    Aquí Lándoas emitindo desde os boscos Saint-Laurent, departamento Indre-et-Loire. Escóitaseme ben? Si? Si? Eh? Dżdżownica!! Ou??? Sáaaaaa. Sáaaaaa!

    Malia fondón, cheguei onda a granxa xusto canda os outros, os maléficos Corvos de Tréport, que preparaban o festín-papachea co corpo sagrado do falcom. Dous días de pelexa a morte: so eles e nós (maiestático). Sangue a esgalla, pois a corveira era grandecha, moita e mantida. Vencín sobre o mal na hora 43 coas soas forzas da dentamia, un alfinete-boomerang que merquei na de Monterroso e a base de mazar neles logo cando caídos, cachucha e gadoupas, cun vello manual de semiótica que trouxen para amenizar a navegación entre Celeiro e La Rochelle. Amigos, rescatei o corpo do Merlín e agora reino nunha corte de mesa oblonga. Honor ao falcom, vida de noso!!!

  123. Ola, Estíbaliz. Son o avó de Lándoas, maniático da orde, cartesiano, alleo a toda clase de mitos.

    Quería apuntar só un par de cousas: unha é sobre o Quiroga, a outra sobre o Carpinejar.

    Apuntamento 1: o Quiroga, contra o que o meu neto pensaba por considerar todo brincadeira, está en efecto en Manaus. Telefonou agora o neto e dime que el nunca acreditara niso, que o consideraba “delirio lusofílico de primeiro trimestre”. Mas o Quiroga, apunto e certifico desde a cuncha (i.e., desde o meu receptáculo natural no gran teatro do mundo), está en Manaus.

    Apuntamento 2: Carpinejar existe e ten o occipucio rotulado de sexo. E se alguén o dubidar porá en cuestión a autoridade dun apuntador da EDG, primeira etapa.

  124. Nós cá estamos prontas a tudo, como o Minguinhos cleptómano de amores, bilabial e louro! Carpinejar, se não fosse falácia… cacho sex-teto nós as 4 ou 5 moças interculturais de D. com você…!!

  125. …acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    …acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    …acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    ESTÍBALIZ!!! QUÉ CAMBIO LLE METECHES AGORA NO SISTEMA??? ACABO DE TER UN DEJÁ VÙ!!! SEI EU QUE ME ANDAS MODIFICANDO OS DAT…

    …[incorrect password — access denied]…

  130. sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisis
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi
    sisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisisi

  131. Desculpen, non vaian pensar que todo iso respondeuno un mecanismo atrancado.

    Mingos: Quería dicir que si, que saíu moi crible. A súa virtualidade fica demostrada ante este ilustre tribunal que nos contempla.

    O apuntador da EDG: flifloresta? Baixo ese nome de fada silvestre debátense cousas serias, verdadeiramente? Iso espero.

  132. Ei, imperatriz, ponha cá un endereço onde postar-lhe a foto da caluga às MIDs. Depois já se verá.

  135. Grazas. É Fabrício? Non parece tatuado senón escrito con betume.

    Son moi amables, emperador e xefe. As MID’s están que tolean. Claro, son MID’s. É o seu.

  138. Así que aquí te metes todo o día! Vas ter que darme explicacións, meu. UST, insinuaçom/flirteo, química… e a comida sen facer!

  142. Por certo, controlas o Matrix ata o fondo! Nin se che escapa unha dirección IP!

    Agora en serio, desconéctome e vou encher o bandullo. Dixital, claro. Co código hexadecimal dos espaguetis.

  144. Finalmente, alguén xuizoso que me outorga razón.

    Sr Kantor, inventou vostede os blogues? Este blogue de sombras? Díganos quen é Dominik e por que saíu por comida nun instante de tanto risco? Cre que regresará vivo ou será un zombie máis como na _Umarła klasa_ e na película de George Romero? Estudou Estíbaliz con vostede? A presenza é semellante á súa no cenario.

  145. Apreciarían, polo físico, que Kantor era curmán meu. Moito temos rido en París e no inferno.

  147. Amigo Keiller, pero por suposto: os señores Romero e Espinosa estudaron comigo na escola de Wielopole.

  150. “Oxalá fosse / um animal”. Interésame esa esquizoversia no texto do Quiroga. Fai lembrar Pessoa: o “Eu / serei” de Álvaro de Campos. E tamén o “eu / fun” da _Umarła klasa_.

    Keiller, que pensa vostede disto? Digo como psiquiatra

  151. Cala, langrán!

    Oh, que cantada, Sr Kantor! Desculpe, por favor! Téñoo tan interiorizado, o mecanismo, en canto escoito algo que soe a intelixencia emocional!

  152. Verá, Kantor, son coordenadas moi diferentes. Quiroga é a penas desiderativo (o déficit proxectivo analizado pola escola psiquiátrica Galabra). Campos é un náufrago de si: pendúralle escroto onde ve scallops. Vostede limítase a xogar coa vella danza da morte: os vellos cargando no lombo o que eles foron perante o espello do final e a nada.

  153. O espello do final e a nada, o espello do final e a nada. Bbbbb.

    Olle, Kantor, eu son condutista. A min sóame pérfido e vacuo canto di este home. E levo corenta anos de vida en común. A min interésame a análise directa. Acto e contexto. Iso e só iso. Un exemplo: vostede colle unha isolacionista e unha lusista, fronte por fronte. A conversa, e retomo a babecada de Keiller, é esta:

    I: O espello da fin e da nada.
    L: O espelho do fim e do nada.

    Acto, contexto, imaxe, reflexo e xénero (gramatical). Máis non hai. Por iso voltará Dominik. E voltará como foi. Ou coa barriga chea. Fame: sábado: gloria.

  157. Inocencia de carallo! 60 horas semanais como hai dios! Como marcan as directivas da UE e os xemelgos ananos. A currar todo o mundo!

  160. Boa noite. Aquí unha zzzzombi vai durmir.

    Estudos con Kantor e Geoge Romero? Miren, non sei que lles diga. Nas universidades haivos xente máis rara! Poida que ata foran eles disfrazados. Nas universidades a xente volve unha mestra do disfraz.

    Lobishome, coidadiño co que come. Non sabía que os espaguettis lle sentaran ben.

  163. Algún de vostedes sabe se o Krzysztofory do que fala Kantor está no distrito Kazimierz de Cracovia, reconvertido desde hai un tempo a bar?

  168. Si, eu moceaba por alí, tres ou catro casas antes dunha residencia iagelónica para profesores. Lembro unha gatiña negra, e outra de manchas pardas…, mmm. Que tempos!

  169. Moceabas, moceabas! Pasabas o día no colo de Kantor e subindo e baixando as escaleiras do soto, a enchoupalo todo de marca minxitoria para marcares territorio de nada.

  171. Ao turista o/accidental: anda vostede perdido por Polonia adiante? A vida non lle sorrí? Os paxariños non lle cantan? As nubes non se lle levantan? Non atopa sentido ao seu iagellónico pervagar? Ten evidente frío? Non sabe onde meterse?

    Acuda aos comentarios deste post.

    A axuda incondicional do viaxeiro e a alegría do seu espírito.

    [comentarios realizados por expertos na materia, con opinións de 1ª man e fantasías selectas]

  172. E se ten pets non dubide en contactarnos! Servizo esmerado para toda clase de animais e razas, incluídas as superiores (dinosaurios, bestas pardas, asasinos en serie ou ao detall). Grandes descontos para grupos corais, aulas da terceira idade, MIDs e administracións saíntes.

  173. Clínica Veterinaria Morawski: “se tem pets”? Refirem-se a se fumam petas, ou a se empregam envases fabricados com esse material chamado pet?
    Ah, nom! Quê é umha forma de chamar-lhe aos animais que temos na casa?
    Será cousa de lingoretas linguistas!
    Mágoa, porque o tema das drogas também vende muito (em todos os amplos sentidos em que esta frase pode ser entendida) na tele, e em geral em todos os meios de (des)(in)comunicaçom.

    Como tasca, recomendaria-lhes o velho Porrom, lá por Casas (ou Lándoas) Reais, na capital histérica da nossa velha naçom de Bregoam, mas penso que pechou, nom?

  174. Ei, de petas nin falar! Este blog ten que batir o récord antes de que veñan os polis!

    Amáis, diso non hai en Polonia. Alá fúmase a herba en pipa. Os canutos son unha invención do mundo occidental. Mesturada con tabaco, pf!

  176. Sim, sim, petas sim. E peta-zetas também.

    Melhor sexo, drogas e rock&roll (ou punk), que herpes, talco e tecnopop (isto é umha referência aos clássicos).

  177. …un bloj xenuínamente galegopolaco, galeniopolonio, polishgalicish con amplas disertacións encol da etnografía, zooloxía, botánica, rutas urbanas, hostalería, toxicoloxía e drogodependencia.

    Turista despistado: que vostede non aterre por aquí non ten perdón de dior

    Produtor en paro    : capital histérica? Ah, Compostela? Esa que rabuña a quen insinúe a súa condición de pequeno concello? Porque Coruña é coñecida no mundo enteiro como a Destronada Elegantemente Indiferente.

    Dominik    : vostede queda encargado que elaborar os agasallos promocionais ao visitante despistado. Xa sabe, agasalliños “á polaca”, entende? E non me retruque ou o formateo

  180. Non ignorará vostede, señor marqués, que o artefacto “porrom” é unha icona da ambivalencia sexual, un fetiche denegador da diferencia entre o vaso de receber e o pirulí pirulán.

  181. Produtor: eu rechístolle a quen me dea a gana. Total, só me pode formatear Estíbaliz.

    i (gor): Ah, El Órgano Reproductivo Masculino Records, da mellor época! Salve!

    Estíbaliz: Mater, misericordia!

  182. A ver, porróm, que eu saiba, é un denegador da diferenza [mimadriña, o que era ser filólogo! xa non me lembraba! Lítotes todo o santo día, circunloquios, oxímorons… e dálle] é un denegador da diferenza entre o vaso de receber e o apéndice nasal xeneroso.

    Dr. Keiller, non siga por aí.

    Pechou o Porrom? Ter descendencia suprime as actualizacións hostaleiras da cidade na que unha vive. Claro que eu tampouco o frecuentaba moito. Era unha gaiola de orangutáns. Prefería a gaiola de chimpancés do Patachim…

  186. Dominik: o que bate todos os records é ter aqui, entre nós, um polaco que fala galego, e que conhece ao grupo do grande Evaristo!
    “Viva Galicia que es lo más grande”, dizia no disco em directo.

    O Porróm! quê tempos!

  188. Alto aí!, companheiro.
    Umha cousa é que tenhamos que dotar de verosimilitude esta história, e outra é que aceitemos passivamente a introduçom do bilingüismo sifónico.
    Ou o narrador omnisciente muda o registo, ou proponho a recolhida de assinaturas para reclamar a sua dimissom, disoluçom e dilapidaçom (e nom necessariamente por esta orde).

  192. Miñas donas, meus señores: levo varios dias oindoos, ou mellor diria, lendoos, e cheguei nestes últimos dez minutos a unha evidente evidencia, tal vez refutable, pero non por iso menos evidente: o señor Dominik Marczuk non existe. É unha invençom.
    Si, xa sei, é unha acusación forte. Mais agora deberá probar, irrefutablemente, que non é certo. Ou que si existe. Ou que tal vez estou desvariando.

    A miña tese é que é todo unha invención da propia estibaliz…, conchabada co xefe de Dominik (que este si que existe), o gato de Kantor (que tamén pode ser que non exista realmente, ainda que si virtualmente) e o señor das lándoas (que este nen se sabe se existe ou non, ou pode que todo o contrario).

    Teño probas de todo o que digo, e se fai falta, usareinas ante un xurado (o xurado dun premio literario, por exemplo).

  193. Pero Capitán, Meu Capitán, iso xa foi revelado hai como 50 comentarios, en concreto o 22 de novembro a iso das 5 ou 6 da tarde en comentarios sucesivos que copicolo:

    Estíbaliz…:

    “Benquerido produtor em paro:

    Hai pouco lin un tratado sobre a narratoloxía dunha sit-com. Nela, o concepto UST [unresolved sexual tension] ou TSNR [tensión sexual non resolta] era clave para manter a expectación. Quixen trasladar ese concepto dende a repugnante televisión á fascinante rede.

    Daí que teña inventado para este blog a engaiolante personalidade de Dominik Marczuk, un chimpancé a soldo que escribe todas esas marabillas sobre a Rzeczpospolita Polska, o queixo afumado de ovella, Copérnico e os guerreiros teutónicos, o castelo de Olsztyn, os lobos e diversas grafías do idioma polaco ante as cales a audiencia derrete e sucumbe.

    Tranquilas, mozas interculturais: Marczuk non existe, é un programa xerado artificialmente por ordenador a partir dos soños de 15.000 doncelas virxes e filólogas.

    Non se preocupe, señor don productor em paro. Como ve, temos todo baixo control. Negocie, negocie. Eu xa lle teño mercada unha caixa de puros.”

    Dominik Marczuk:
    “[aparte]

    A ver se funciona…
    O de chimpancé, nada, prefiro convertirme en software. Os sentimentos do productor tanto me dán. Pero as mozas… xa sabes…”

    Estíbaliz…:

    “Ben. Probemos.

    Mozas todas do mundo: anúnciovos que Dominik Marczuk, rubio, lobo, alto, polaco, malia ter nacido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non verbal, sudoración e mesmo arrebatado amor sempre e cando…

    sempre e cando…

    …mmmm…

    sempre e cando este blog, como a rosa aquela do conto, non murche?”

    Dominik Marczuk:

    “…acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    …acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    …acido como unha sofisticada creación dixital da autora deste blog, pode pseudoencarnarse en holograma e finxir conversa, comunicación non ver…

    ESTÍBALIZ!!! QUÉ CAMBIO LLE METECHES AGORA NO SISTEMA??? ACABO DE TER UN DEJÁ VÙ!!! SEI EU QUE ME ANDAS MODIFICANDO OS DAT…

    …[incorrect password — access denied]…”

    Con todo, Capitán, moitas grazas por volver lembrarme a miña condición de demiurga e a Dominik a súa condición de software. É lóxico que as cousas se vaian esquecendo, esta telenovela ten tantos capítulos…

  195. Señorita estibaliz… (é ese realmente o seu verdadeiro nome?): outra insolencia como esa, e envio a toda a cabeleireria rusticana a pecharlle o chiringuito!
    Se eu digo que isto é asi, é que é asi; para iso son a personaxe que asume a voz do narrador inconsciente ese!

  196. Por certo, Capitán Mononeuronal, moito me sorprende: non inclúe vostede a i(gor) na rede de ficciotraficantes?

    Por certo, i(gor): bilingüismo sifónico ou sinfónico? De sifón? De garrafa? Ou de 5ª de Mahler?

    Por certo.

  197. (Non quero poñerme impertinente, madam estibaliz…, que ainda non é a hora, pero como escoite outra palabra fora de lugar, vou revelar aqui que vostede é realmente Wisława Szymborska)

  198. Tiña que dicir esta frase nalgún intre dos 196 comentarios:

    No meu blog digo as insolencias que me peta!!!

    Ou seica pensan que isto é un koljós de insolencias?

    A que te censuro, capitán subconsciente, a que te censuro narrador mononeuronal? A que collo, vou e vos censuro? Ris! Ras!

  199. Que nom te surprenda, estibaliz… é mais umha mostra de como os reintegracionistas somos marginalizados por parte da cultura oficial!
    Querem-nos silencia até na realidade virtual inventada!

  203. Tedes sorte de que me tenha que ir deitar, que se nom…!!! Era capaz de escrever aqui um tratado fistrológico sobre a marginalizaçom das camadas lusistas de nom menos de quatrocentascinquentaeseismil palavras, ou palavros.
    Mas tedes sorte, e tenho-me que ir deitar.
    Grrr! Os reintegracionistas temos má sorte até para isto!
    😦

  204. (Señorita estibaliz…, ou direi mellor Szymborska?: como que “o seu blog”? A estas alturas, e ainda pensando que o blog pertence a quen o criou? Non lé vostede ao señor das lándoas?)
    (este blog é xa de todas/os, e un pouco, pouquiño, de vostede)
    (lembra o relato de Cortazar, casa tomada (http://www.youtube.com/watch?v=tWP5oaNtJzU)? Pois iso: blog tomado).

  206. Por desgraza eu tamén teño que me ir deitar.

    É unha desgraza [unha desgraza reintegracionista?] pero así é. Unha cama quentiña, 9 horas de soño por diante, un vasiño de auga, un libriño, outros pes mornos no fondo das sabas… Que desgraza, señor, que desgraza!

    Vou cabizabaixa coma unha condenada cara esa desgraza chamada Marabillosísima Cama. Catrus Deliciosus.

    Sobresky Fantasczczcztiky en polaco.

    Dossel Espantoso en reintegracionista.

  208. Manda güevos!! Id est, Santo Dios!!

    Vai un beneficiarse un chiculate a Toledo con Monseñor Cañizares na sancris da Primada e a preparar de consún uns anacos pelín duros para a pastoral do 30 N contra a cristofobia agallopante, reintégrase nun pispás á Castellana (reintégrase, i(gor), que non é o único) e atopa este moreamen de prosa pecaminosa.

    Estou pensando en organizar un chárter ao lago Van no helicóptero remozado que lle puxen aí atrás ao Rajoy e á Espe. Apúntanse, pecadores?

  209. I (gor), agora entendo por que é tan madrugueiro. Eu aínda teño que dar unhas voltas polo lixo de Tirana. O capo do circo non solta unha triste parrocha.

  210. Por partes:

    estibaliz… esqueci-no antes (aaaantes): sifónico. Bilingüismo sifónico, de bote sifónico.

    Federico, Trillo: eu, sempre reintegrado. Ou quase sempre. Ou assim.

    Gato de Kantor: nom por muito madrugar…

    Capitán Mononeuronal: como se volva “esquecer” (deliberada ou indeliberadamente) de mim, vou armar aqui um pifóstio que vai parecer umha festa infantil o desembarco de Norma (& dia)!

    Em geral: vejo que muito prometer, mas aqui nom se vem por ningures nem as canhas, nem as caipirinhas, nem os petas, nem nada de nada.
    Como diria o insigne Trillo, Federico: “Que tropa!”

  211. Cá o Fabrício, gentalha calaica! Se houver quedada em sexta lembrem Quiroga. No Krzysztofory 20 h. logo?

  215. Máis unha vez os feitos corroboran a teoría e mostran ser a penas o decorado da lei científica. Acción – reacción. É obvio que Borbona saíu quente da última. Se falo queiman. Se non falo non queiman. Ergo, non falo.

  216. Ah, mandarina! Ves como ti tamén acabas como FraVernero no falogocentrismo. Moito disimulo pero á fin somos todos fillos de Froiz.

  218. Ghefiña? Oian, vou comezar a borbonear ad dexteram et sinistram!

    Na vida fun ao Krzysztofory nin creo que vaia ir, quen sabe. O único lugar no que se pode xuntar toda esa xentalla é este venres na inauguración dunha exposición de Poesía para beber/poesía para eructar, no Centro Social O Pichel, da rúa Santa Clara, 21, ás 20 h.

    I(gor) dixo que convidaba a caipirinha tropical e a ambarino caviar polaco.

    Eu espero poder pasarme, aínda que regreso ese día dunha viaxe por terras do norte.

    Por certo, ese local onde vén quedando? Zona vella?

  220. Quen me ía dicir a min hai unha semana que esta entrada convertería no buraco negro deste blog, que absorbería toda a enerxía comentadora dos que caesen por aquí!

    Quen me ía dicir a min que este blog colapsaría na singularidade matemática desta entrada, á altura de Kraków!

    O tempora, o mores!

  224. Amig*s, eu xa rematei o choio aquí pola marca do Loira. Recollo a mesa, enfaixo o corpo do falcom embalsamado, deixo apodrecer os corvos por toda a parte, mando encadernar outravolta o manual de semiótica co que macei neles (era de Greimas, nivel 7 na escala de Richter) e lisco.

    Concreten quedada, pf. Van ir todos? Os Dres. Lavatto e Keiller tamén? Aínda imos precisar un bo local para os resolios.

  226. O que era gorenteiro era o krupnik, alí no coliño de papá Tadeusz, coas gatiñas do Krzysztofory a beilar cancán.

  227. Iavhé: e eu que che fixen? E non me amenaces con tronos, que iso o fai Zeus. Ben o sei eu.

    Estíbaliz e Lándoas: eu non vou poder, síntoo. Que o pasedes ben todos por alí.

    E a que ven o de “najądrze”?

  229. (A gentalha poderá-se ver, beber, ler, tocar, magrear, beijar,… na Gentalha, da rua Santa Clara, nº21)
    (Santa Clara, é umha curmá de Santa Claus)
    (http://pt.wikipedia.org/wiki/Clara_de_Assis)
    (Parece que a tal santa foi a primeira que escreveu umha regra e recebeu aprovaçom do papa)
    (depois, mais tarde, chegou o da braga com regra e a mao…)

  230. Dominikus-6: como vas poder pasar por alí se vas quedar resolvendo decimais de pi e números de lotería de Nadal enchufado á corrente! Tes cada cousa! Un software indo por aí de parranda! A quen se lle ocorre!

    Un raio no najadrze. Canta violencia sen vir a conto. Cantas ínfulas de Zeus. Ceus. Theus. Deus.

    Canta testosterona neste bloj xenuínamente, delicadamente feminino

    Vouvos censurar a todos, epidídimos do carallo!

  231. Eu espero poder chegar a tempo, mais tampouco podo garantilo. Teño 3 días seguidos de función. Defunción.

    E ao día seguinte tamén teño que botar gorgoritos. Gargarismos. Gargolismos.

  232. Polo menos sei que todas estas críticas da xefa non me inclúen a min. Como software, non teño que crer en Dios, ter najądrze, non peco de exceso de testosterona. Que ben se vive sendo un programa.

    Pero, xefa, porfi, lévame contigo no PDA ou algo… Portátil? Jooo, prometo non discutir máis co antivirus, pero lévame, ho! Mira, ata me actualicei!

  233. Vaia… un gremlin rouboume o meu comentario.
    Dicia, ou tal vez non cheguei a dicilo, que para esa cita orxiástica poético-visual permitome recomendar unha cerveja, polaca, por suposto.
    Moritz: http://www.moritz.cat/
    No bar que, ainda, hai a carón de onde eu traballaba antes, tiñana. Era saborosa. Non chegaba a ser Estrela, mais non estaba mal.

    E a páxina, está tamén en polaco. En polaco de Aquenpirineos.

  234. As ínfulas, as nínfulas, os sofguers, os programas, as PDA (Papeis De Apuntar), Luci Fer, Ceus, Theus, Deus, Zeus e Thais de Picaza também podem acudir ao recital-besuqueo.

  235. Eu som eu e as minhas propriedades.

    Estou pensando em comprar todo este solar, para edificar um novo centro comercial…
    Ademais, o nome do lugar vai-lhe bem ao meu negócio: mmm…ditex.
    O mmm… actualiza e pom em valor a minha parte mais filosófica e reflexionante.

    Alguém saberia dizer-me com quem tenho que falar? Quem é a pessoa irresponsável de todo isto? Como é que pode falar um bote sifónico, por muito estatal que seja?

  236. Dominikus-7, Dominikus-7, moi atrevido es ti para estares feito de pura entelequia. Claro que, agora que te vexo, na versión 7 quedaches moito máis mono e máis operativo.

    Matinarei se che levo no iPOD, sepultado entre PJ Harvey e Apocalyptica. Pero nada de remexer nos meus arquivos, eh? Ti caladiño. Obediente. Replicante. Pero sen replicar.

  237. Recital-besuqueo? Vaiche boa! Eu non penso besuquear a ninguén de todos eses. Boa son eu.

    Boa constrictor.

    Ortega y Gasset, faga o favor de non falar comigo dos seus negocios.

  238. Cas Gentalha logo, Pichel e tal, 20 h. Que recordos! Os cilindriños de Santa Clara ameazando caída en febreiro do 81. Viviamos na rúa Arzúa e algúns no piso pillaron medo o 23 e fixéronse reintegratas de epidídimo solto aquel serán. Vivían vostedes daquela ou andaban aínda pola cornaxe da lúa?

  243. Nos eramos puro óvulo a madurecer no repositorio materno, na rúa Tras-de-Falópio-Salomé, unhas subindo á esquerda e outras subindo á dereita. Zona angosta, che.

  245. Pois eu nacín no ano 2. Quero dicer, en 1902, dous anos antes que a nai de todas cervexas, polacas inclusas.

  249. Eu cheguei antes ca ninguén. No principio era o caos, ben se sabe: todo cheo de plans boloña e tal, todo a feder, todo xofre, todo a arder agás o rabo de meu.

  250. Nom é por presumir (ou sim), mas penso que no 81 já me deram, ou estavam a piques de dar-me, um dos três prémios literários que ganhei na minha vida. Era do Ideal Gallego.

    Mas nom vivia em Campuchea, digo… Compostela. Ainda vivia na cidade de cristal donde todo el año es carnaval, e malestudava no colegio, púbico, Rosalia de Castro.

  251. Senhorita Fer, Luci Fer: antes que ninguém, antes que nada, antes também que vostede, já estava eu vendendo batas às amas de casa.
    Eu nascim quando ainda nom existia a possibilidade de devolver hoje a roupa que compraras onte. Quer-se dizer: na prehistória. Na prehistéria. No pretarporté.
    No 81, lembro-o bem, nom lembro o que se passou.

  252. Aqui o único que se toma as cousas en serio é o señor Landa (Alfredo?), que para documentarse escoita na sua Casa (lo pillan? lo pillan?), parte da futura banda sonora: Kult, “Do Ani”

    Moi ben. Vostede cobrará un plus.

  253. estibaliz… Se no recital nom temos direito a besuqueo, para que serve a poesia?
    Eu aposto polo besuqueo. E polo voyeurismo. Para isso é para ler/VER.

  254. Obrigado, produtor! Nestes tempiños que corren un anda de les a les en procura de pluses e complementos para customizar a hipoteca.

    A cara b do disco foi un acordo con Dominik. A el goréntalle a flauta de Jethro Tull. A min, na era dos cilindros, tamén me animaba aquilo da erguedura do xionllo mentres o soplo ía. Agora, coa escordadura da glote que padezo pola cousa homilética, xa nin soplo nin ergo a pata.

  255. Buenoooo, o das cervexas non o perdoo! As cervexerías máis célebres de Polonia fundáronse no século XV!!!

    A a suposta “nai de todas as cervexas” foi enxendrada CATRO anos despois do 1902, non dous.

  257. Tanto ten dous anos ou dúas cervexas arriba ou abaixo, Tiquismiquis. Eu son un vello e a memoria fraquea. Ou? Ademais, a min a que me gustaba era aquela que había nos anos 60, a única marca que tiña a casa Rivera. E que son catro seculetes de nada comparados co punto padal do lúpulo que cada un leva no xenoma. Porque no das cervexas, o que manda é o xenoma. Non coida o mesmo, amigo Dominikus.

  259. Non… Un erro de 500 anos (que non son catro séculos) nunha escala de 1902 a 2008 vén sendo unha marxe de 500%. Computacionalmente inaceptable. Ó mellor vostede tamén debería actualizar o software? É só unha suxerencia, sen sarcasmo. Sendo un programa, non son capaz de emitir comentarios sarcásticos.

  260. Os operários? Os operários?
    Biblioeticário, é vostede um machista-leminista dos da peor espécie.
    O que se há que perguntar é porque luitam as operárias! Ou, se quer vostede, a classe operária.

  262. Desculpe, Dominikus, pero vostede non indicou de que ano do século XV se trataba. Podía ser 1499. E 1906 – 1499 = 239, menos aínda dos tres séculos e pico que dixen arriba.

    Tanta contabilidade vaino rebotar a xefe do xefe de Dominik, carafio. Cof, cof!! Que datarro teño.

  263. 1478.

    1906-1478=428

    E non é a cervexería máis antiga de Polonia. Estou falando dunha que me veu á mente (Warka).

    A contabilidade, por sorte, non a fago eu. Así sempre se pode meter un chanchullo e ninguén se decata. Só eu, pero é mellor calar e seguir acumulando probas. Logo un pequeno chantaje e me compro un Ferrari.

  268. Un Ferraaaariiii? Ehem, un ferrari?

    E, así falando de todo un pouco… de que cor, amiguísimo Dominikus pimpampúm bugfix? Sendo un programa informático, precisará vostede de alguén que o conduza.

    Non busque máis. Eu sacrifícome.

  269. [onde poderei mercar espantallos para political and papicide celebrities?- preguntábase ela con desconsolo, deambulando pola leira de atrás do bloj que foi dela un día, desa Tara, da terra roxa de Tara, agora en mans duns tarados]

  270. O 81, eh? Que cousas faría eu no 81 mentres Reagan, Calvo Sotelo e Jaruzelski tomaban unhas cañas no Warka para celebrar os seus 503 anos? Ali Agca non bebía alcohol.

    Que cousas faría eu? Resolver problemas en cadernos Rubio, perder o primeiro dente de leite e peitarme sempre con cola de cabalo agás no verán, por iso do mergullo?

    Por exemplo.

  273. Como que um espantalho para espantalhar-nos?
    Nom se pase, que nós somos os NEW KIDS ON THE BLOG!

  274. Eu, no 81 tivem que marchar de viagem.
    Mágoa, porque ia contar umhas anedotas que conhecia sobre Risco, ainda Vigente, mas nom puidem.

  275. Deus nom morrreu, está inconsciente, como todos/as as/os desta casa: inconscientes por causa da modorra que entra depois dumha opípara ingesta de alimentos.

  277. Todo isto é moi, moi raro… Som vostedes uns falsarios, uns espectros ectoplasmáticos!
    Estou elaborando un informe, traxicómico, épico e dramático, que se vai cagar a perra cando saia á luz pública.

  280. Presento-me. Chamo-me Eda, Alca Eda.
    Venho aqui falar em nome de centos de milhons de irmás e irmaos.
    Nom pensem que nom nos decatamos que nom citarom a nengum irmao árabe na nómina de pessoas que atoparom trabalho no ano 81. Por exemplo, Hosni Mubarak que quedou com o posto de Hosni Mubarak.
    Teremo-lo em conta.

    Se isto nom se amanha, canha, canha, canha!!!
    Se isto nom se apinha, caipirinha, caipirinha, caipirina!!!

    A próxima visita será com vietnamita!!!

  281. Aqualung, si señora, tes o meu apoio. Amáis, este ano é o 40 aniversario do primeiro disco dos escoceses tolos, “This Was”. Creo que ata sacaron unha versión ampliada ou algo así. Aínda que eu prefiro o seguinte disco, “Stand Up”. Non ten tanto blues. E é do ano máxico (BUAJAJAJA!!!)

    En canto ó Ferrari, xa falaremos cando o teña. Quero un F430 en prateado. Conducir, alguén terá que conducilo, que non teño carné… A min cárgasme no ordenata co GPS e eu te guío mentres conduces.

    Pero non me digas que é un sacrificio, non o vou crer!

  285. Non coñezo Stand up. Meu irmán tiña Living in the past, Aqualung e un cassette do que non lembro o título que collín, peguei con fixo e gravei por riba cantando eu coa guitarra.

    Unha aldraxe para Anderson&cia.

    Ferrari prateado? O que ti digas, Doménico, o que ti digas. A ver se esa chantaxe chega a bo porto.Unha amiga e eu somos expertas en botar drojas en colacaos. Se hai que botalas, bótanse.

    O teu xefe… como vén sendo?

  287. Este é o comentário 286. Isto é muita casualidade como para pensar que nom há causalidade.
    2+8+6= 16. 1+6=7.
    Sete é o numero que sigue ao 6. Três vezes 6, 666, é o número da vesta.
    A vesta é a personificaçom romana do fogo sagrado, da pira doméstica e da cidade. Era muito comum utilizar a sua imagem nas moradas dos jovens que iam adquirir conhecimento longe de sua terra natal.
    Dominik di que é jovem e de muito longe. Portanto, Dominik poderia ser realmente o avatar dumha sacerdotisa que tem como objectivo vigiar a permanência do fogo sagrado neste temmmplo.
    Este templo recebe por nome mmmm. 4 m.
    3M é precisamente a marca que popularizou o Post-it.
    O Post-it foi descuberto em 1981.
    Lándoas foi quem primeiro falou desse ano.
    Lándoas também é a besta. Tal vez a extensom do seu gabinete remata em 666.
    6 por 3= 18. 8-1=7.
    7=1+6, 16.
    16=2+8+6. 286.
    Este é o comentário 286. E isto nom pode ser casualidade.

  289. Quen me ía dicir a min, unha pobre rapazola de Kansas cando abrín este blog, que ía chegar a saír del montada nun ferrari prateado, cun polaco vestal-alto-loiro metido no GPS, escoltada por corvos, horus, iavhé dios, falcóns, o gato de Kantor, Cunqueiro, reintegratas zumbies, un narrador omnisciente, mozas interculturais, un produtor en paro… rumbo ao país de Oz!!

    Pero levan razón os irmáns Jiménez del Oso Losantos: todo estaba escrito! Era o destino! O destino numerolóxico! Todo cadra! Excepto que 286 elevado a 0 sexa 1, pero ata iso tamén cadra.

    286 comentarios elevados a 0 á esquerda son 1!! 286 comentarios e unha soa deusa verdadeira!

    Eu!

  290. Aqui há muita gente que nom trabalha, nom?
    Como pode ser que cada tres ou quatro minutos apareza um novo comentário?
    Se nom dá tempo a lê-los!

  291. É pola droja que vos botei a todos no ordenador. É inodora, sae expelida cando tecoleas a letra K [k kantor, k de krakovita, k de jaruzelsky, k de marczuk, k de szymborska… etc] e muda as coordenadas temporais. En realidade, hoxe é martes 25 de novembro…si… pero do 2010!

    Levades 2 anos no meu poder. Escribindo comentarios sen parar. Jajajaja. Jijijiji. Jojojojo.

    Pobres, pobres, pobres mortais!!!

  292. Eu son un programa. Vivo detro deste blog.

    286 foi un procesador moi antigo. Logo veu o 386, logo o 486, logo o Pentium tamén coñecido por 586. E logo todos pasámonos a AMD, que son mellores e máis baratos.

    Estíbaliz, non metas a tanta peña no ferrari. É de dúas plazas!
    E se che interesa algo de JT, eu teño case todo. En orixinal. Fáltanme “A” e “Thick as a brick”. E tamén o que saleu fai un ano, “Aqualung live”, pero total, é como o “Is there anybody out there?” de Pink Floyd. Vale, un bo concerto pero foi o “The Wall” en directo, tal cual. As cancións son as mesmas, na mesma orde…

  295. Olá. Alguém falou do Stand Up?
    Eu so queria dizer-lhes que Radio Maria ( secçom Juana), retransmitirá o próximo dia e para toda Polónia desde esta casa a Santa Misa.

  297. Grazas polo de JT. Si, se cadra pídoche que me graves Living in the past. E se lembro o nome da cinta que lle botei a perder ao meu irmán, esa tamén. E así podo darlla.

    Eu podo pasarche Blade Runner, que a teño. Pero a versión pirateada e chunga, esa que ten a voz en off e co soño do unicornio cortado.

    17 de abril do 83? Unha data que non me di nada. Pero seguro que ese día fixen algo, e levaba posto algo dalgunha cor…

    Estamos no 2010, Domingos, no 2010. Levamos 2 anos botando colirio nos ollos e fomos todos despedidos dos nosos respectivos traballos. Por escribir aquí.

    Somos uns enfermos

  300. Eureka!
    Todo se vai descubrindo, verdade?
    Así que era vostede, dona estíbaliz, quen botaba os polvos, non?

    Droghaditos, que sodes todos uns droghaditos!
    Todo obeso da lei caerá sobre vós!

  301. Daqueles polvos estes lodos, capitano.

    Dominikus-7: o seu candor conmóveme. De verdade pensa aínda que o 17 de abril do 83 é un indicador de algo? Non coñece esa vella fábula da creación do noso cerebro hai 8 minutos, pero dotado dunha memoria de ata 90 ou 100 anos?

  302. 2010?
    Vaia… e nom saberá vostede por casualidade que tal é que saiu o acto aquel na Gentalha?
    Pasamo-lo bem? Conhecimo-nos? Vimo-nos? Bicamo-nos? Bebimos? Beilamos?
    Quê passou, meu deus, minha deusa, quê pasou!!!

  306. Estíbaliz ten unha cana de pescar.
    E aínda a alguén lle toca ser a miñoca (dżdżownica) no anzuelo…

    Vale, xefiña, supoño que sendo a administradora deste blog, saberás recuperar o meu mail :). Xa falamos do intercambio JT-BR.

    [logout]

  311. –O SONHO ACABOU …?

    Deus

    Deus é o conceito
    Pelo qual medimos
    A nossa dor
    Di-lo-ei de novo
    Deus é o conceito
    Pelo qual medimos
    A nossa dor
    Não acredito em magia
    Não acredito no I Ching
    Não acredito na Bíblia
    Não acredito no tarot
    Não acredito no Hitler
    Não acredito em Jesus
    Não acredito no Kennedy
    Não acredito no Buda
    Não acredito no Mantra
    Não acredito no Gita
    Não acredito em Yoga
    Não acredito em reis
    Não acredito no Elvis
    Não acredito no Zimmerman
    Não acredito nos Beatles
    Apenas creio em mim
    Em mim e na Yoko
    E essa é a realidade
    O sonho acabou
    Que poderei dizer?
    O sonho acabou
    Ontem
    E eu era o Criador de Sonhos
    E agora renasci
    Eu era o Walrus
    E agora sou o John
    E então, queridos amigos,
    Vocês terão de seguir em frente
    O sonho acabou.

    (John Lennon)

  312. Unha narradora ignorante pode dicir algo da trama da propia historia que anda a debandar? Apenas. Unha narradora ignorante, como un narrador omnisciente, cre sabelo todo sen saber nin a metade.

    Eu podería asegurarvos agora que, segundo o Espírito Santo, O sonho acabou e estar trabucada. É por iso que son ignorante.

  316. Para ti, amigo Dominikus-8, pecado significa toda trangressom ou violaçom livre, voluntária e deliberada do software, com ou sem hardaware, com intençons pouco honestas e/ou nom-lógicas.

  317. Falta de lóxica = pecado = error
    Eu falei despois do Espírito Santo sen provocar un error, interno (do programa executado, neste caso, Dominikus-8), nin externo (do sistema huésped, neste caso, …mmmm…). Por tanto non foi un pecado.
    A expresión “Falar despois do Espírito Santo é pecado” é, por tanto, unha expresión falsa ou errónea, ou sexa, pecadora.

  318. Vou começar a repartir óstias, e vos vades inteirar.
    Se Sam Caralámpio di que é pecado, é que é pecado. As leis da Santa Madre Igreja nem se criam nem se destruem, simplesmente se acatam!!! (E sem “imperativo legal” possível)

    Dominikus-8: que sejamos compatriotas, nom significa que podas fazer ou dizer o que che peta.

  319. Mentres tanto, na fría tarde hinbernal, os lobos axexaban nos outeiros, os aeroxeneradores aspaventaban nas serras, os corvos sobrevoaban as leiras e os programadores informáticos bocexaban ante as súas pantallas, alleos ao cataclismo cósmico frenético que se lles viña enriba…

  320. 319 comentários. Só faltam 14 para os 333. 14 é a metade de 7, numero evidentemente cabalístico.
    333 é a metade de 666. A metade do número da besta, ou da vesta, é o número do filho da besta (a vesta, supom-se, nom terá filhos).
    333+666=999. 999 é o número do avó do filho da besta, quer-se dizer, do pai da besta (ou da vesta).
    Terrorrífico.
    Todo isto tem que significar algumha cousa, mas ainda estamos a investigar o quê.

    Nota para Sam Caralámpio: estás bébedo?

  324. Sim, sim, petas sim. E peta-zetas também!

    Melhor sexo, drogas e rock&roll (ou punk), que herpes, talco e tecnopop (isto é umha referência aos clássicos).

  325. Ai!
    Penso que venho de sofrer um ataque agudo de deja-vú.
    Alguém mais notou os sintomas?
    A ver se vai ser contagioso?
    Estibaliz: tes apiretal no teu botiquim? E Dalsi?

  328. Di umha narradora impostora: “Mentres tanto, na fría tarde hinbernal…”
    Aqui, onde eu estou, neva. Neva com tantas ganhas que:
    1. Pom em perigo a minha participaçom na orgia de caipirinhas e cervejas polacas esta tarde.
    2. Pom em perigo a chegada à minha morada, agora mesmo, quando vou sair de trablhar.

    Aguardo chegar.

  329. Pois eiquí chove. E por cuestións do traballo tampouco vou participar na orxía.
    Por certo, as orxías esran orixinalmente festividades de Baco (ou Dionisos). Entendo que o Espírito Santo, Juan Pablo II e Santa Esperanza tampouco van participar nunha festa pagana.

  330. Finalmente, para mim nom haverá nem orgia, nem festa báquica nem goliárdica, nem nada. Rapid Eyes Movemente (REM).
    Nevarada espectacular. Ou nom tam espectacular, mas suficiente para nom poder chegar.
    A orgia, recital ou bacanal, de todas as formas, fará-se. Sem mim, mas fará-se.
    Acudide igual.
    Às 20h., hoje, na Gentalha do Pichel (Santa Clara 21).
    Eu só podo dizer que parafraseando a Sta. Espe, que caminhei calçado sobre charcos de neve.

  332. Acabo de chegar a casa dende Viveiro e coido que tampouco chegarei á festa dionisíaco-goliárdica: caen chuzos a chuzas e collerme agora un tren a Santiago cun mociño de 2 anos é garantía de mocos toda a vindeira semana.

    Poderá desculparme, musíu I(gor)?

    Hai neve en Ponferrada?

    Biba a nebe hinbernal!

    [malia os contratempos que ocasiona]

  333. Por certo, que comentadores tan ilustres temos: San Caralampio, Santa Espe [o último que se perde… queirámolo ou non], Bob Marley, O espírito Santo, Xoán Pablo II, unha narradora sen vir a conto…

    Isto parécese cada vez máis a unha novela posmoderna

  334. Perdoada, madam estibaliz.
    Neve ´há umha quanta. E no Zebreiro, Pedrafita de, nom Maria de, também. Muita mais.

    Deveremos marcar umha cita futura. Esta quedada de comentadores de mmmm… foi um fracaso.

  337. ERRAR É
    U M A N O

    pelos vistos o da Gentalha do Pichel não deu certo…
    eu recebi o recado de Ariel da Floresta para marcar presença discreta e tratar de ver as pintas de tanto/a friki como se adivinhava. Depois para ela contar. Mas errei horários de transporte, tive problemas alfandegários e passou a romaria. Para além do frio. Que não passou. E eu passei ainda para mais longe. Tou agora a miles de Kms. Mas conheço vocês como se tudo tivesse corrido bem e até tivesse visto suas caras. Portanto vou fingir para ela que fui e vi. Vou inventar para ela seus retratos. E ao escrevê-lo aqui dizer que é mentira a mentira!

    para vocês deixo o beijo,
    –e uma canção do Toquinho que ela gosta muito.

  339. ¿Alguén con dor de corno…?
    –Viva o tropicalismo en inverno!!!

    (eu só pasaba por eiqui, e vendo tanta fala…)

  340. Subscrevo essa do Francisco, seu Chico irmão…
    (eu também passava por cá)

    Viva o Toquinho e vá mais lenha. Aquilo do errar tem que referir-se a uma música antiga algo ternurenta, até nas baboseiras do pai Natal poderia encaixar, “errar é humano”, vejam só,

    Não, não é vergonha, não,
    Você não ser o melhor da escola,
    Campeão de skate, o bom de bola ou de natação.
    Não, não é vergonha, não,
    Aprender a andar de bicicleta
    Se escorando em outra mão.

    Não, não é vergonha, não,
    Você não saber a tabuada,
    Pegar uma onda, contar piada, rodar pião.
    Não, não é vergonha, não,
    Precisar de alguém que ajude
    A refazer sua lição.

    A vida irá, você vai ver,
    Aos poucos te ensinando
    Que o certo você vai saber
    Errando, errando, errando.

    Não, não é vergonha, não,
    Ser da turma toda o mais gordinho,
    Ter pernas tortas, ser bem baixinho ou grandalhão.
    Não, não é vergonha, não.
    Todos sempre têm algum defeito,
    Não existe a perfeição.

  342. Cuidado. Deriva perigosa. Mas deriva certeira. Conclusiva. Olhos de observatório intercomunicativo se delatam. Talvez convenha para eles afirmar agora que tudo isto procede de um tremendo erro. Errar é o verbo. Desculpa. Aplicável a este rio de frases que o Dominik e o chefe dele e o Doutor Tal e o Igor e o lándoas e a Estibaliz detonativa e o gato aquele e os santoa e cantantes e almas em pena que por aqui passaram foram acrescentando. Tanto erro e parafuso solto que deu em acerto supremo. Inútil como a Arte toda.

  345. Muito parolar, muito palique, mas aqui comida pouca e bebida menos.

    Parece-me a mim que nom vou traer muitos agasalhos para toda esta tropa que por aqui fala, ou escreve…

  347. Prezado Apalpador: pode vostede traer castañas e carne de xabarín, xa que vén do monte. Nós somos urbanitas. No corte injlés só che hai bolachas de manteiga francesas e arenque noruegués.

    Dominikus 38’6º: xa escribíu vostede algo. Non se preocupe. Agora intente non contaxiar a ninguén co seu virus malicioso e escanéese como é debido, poña arquivos en cuarentena… vostede xa saberá, que para iso é moito máis listo có resto.

    [pregunta, Apalpador, ou Carboeiro, disque: se o Nadal é o tempo do natalicio de Xesús, daquela, como se lle chamaría á súa época: Carboeira? Apalpadoira? Feliz carboeirada! Boas Apalpadas! Ilústrenos, se fai o favor, musíu]

  348. Apalpadoria, cara madam, apalpadoira. A minha é a época apalpadoira: com estes frios e com esta chuva, o melhor é apalpar-se bem. Que já o di a tradiçom popular, que é a minha terra natal: “Quanta mais massa, melhor se passa”. Nom sim?

  349. Estíbaliz, de verdade que hai arenque nos supermercados? Pregunto en serio, que é unha das cousas que sempre me faltaban en España… Se tal, collo a receta do meu pai durante o Nadal e a ver se sabe igual… O arenque, quero dicir.

  350. Dominikus-36,6º, xuraría que hai arenque afumado en supermercados tipo Corte Inglés, Carrefour ou Mercadona, pero nunca o merquei nin o probei. Sóame telo visto algunha vez onda os salmóns afumados.

    Pero fresco [ou en salazón] non estou certa de que o teñan. Aínda que resultaríame raro que non fose así.

  354. Afumado, non. En salazón.
    Sinto ser o canalla outra e outra vez, pero vouno ser igual. Polo morbo. E pa joder. Aí vai:
    Posto que Galicia é unha das comunidades de España, dicindo (cita textual): “é unha das cousas que sempre me faltaban en España” tamén estaba pensando en Galicia.
    Moitas gracias, acabouse o morbo. E quen esté sen pecado, que tire a primeira pedra.

  355. Pois sabem que lhes dizemos:
    “Me cago en las bisagras del sagrario y en los clavos de Cristo y en sus llagas y en sus espinas y me cago en la inmaculada madre que lo parió”

    (Mais, na ligaçom do nome, apartado “El camino de Jesus”, do sempre grande Galeano)

  356. Jajajaja.

    A conclusión do apartado de Galeano tampouco ten desperdicio.

    “Yo anduve muchos caminos. Y me cago en el camino del Calvario, en el camino de Santiago y en todas las autopistas. Porque sepa usted, vaya sabiendo, que todo lo que hay para ver en el mundo, y en el alto cielo, pasa por ese caminito ahí.”

    Tan preto estamos e non nos decatamos!

    Señorito (v)i(gor): a xente éche un mundo de rara

  357. Pingback: Calidonia » O mellor (e o peor) de 2008

  358. Temos un premio, Tropa!!
    Parabéns á rexenta Estíbaliz e a toda a compaña, tamén a Calidonia polo gusto inmellorábel!!
    Isto hai que concelebralo!!!

  361. Pingback: lándoas » Arquivo do blogue » O Teatro Plástico Cricot

Deixar un comentario