Para facilitar a transición a este entorno completamente novo [terra firme], os animais inventaron unha enxeñosa argucia: levaron consigo o seu medio anterior para a súa descendencia. Ata os nosos días a matriz animal simula a humidade, flotabilidade e salinidade do antigo medio mariño. Máis aínda, as concentracións de sal no sangue e noutros fluídos corporais dos mamíferos son notablemente parecidas ás dos océanos. Saímos das augas oceánicas hai máis de catrocentos millóns de anos, mais nunca deixamos atrás a auga de mar; segue a estar no noso sangue, a nosa suor e as nosas bágoas.
Fritjof Capra, La trama de la vida
[tradución de E…E]
Lendo isto na incrible praia de B. o día da P. G. neste ano X., lonxe de todo mundanal r., acabei por preguntarme cómo tería glosado W. Ch. a frase final deste parágrafo.
Xa sei que xa sabiamos todo isto que nos conta Capra, pero non contado así. Dende a súa perspectiva, unha definición de ser humano é a de cápsula oceánica. Szymborska cualificáranos nun poema como os bastardos dun cristal. Pareceume moi estimulante considerar á raza humana dende ese prisma: bastarda dun cristal. De súpeto tiñamos moito que ver co inerte.
Calquera dos dous xeitos de cualificarnos contribúe a nos deshumanizar.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 