outra volta ao reloxo de area- Adalber Salas

En outubro de 2009 entramos na libraría El Buscón, no Trasnocho do Centro Las Mercedes, logo dunha caravana innegociable polas rúas do centro de Caracas. Había que ir con présa, antes de que se nos botase enriba unha noite que o deixa todo pelado e á intemperie. Na cidade vívese cunha especie de toque de queda, tácito, quizais unha esaxeración que nos é obrigado crer. Non se pode ficar a certas horas en ningunha zona e a ningunha hora en certas zonas. Así que Caracas é un pulso contrarreloxo, poeirento e ollando de esguello, co grandor do Ávila á espreita.

Deambulamos, collín varios libros que aos poucos deixei de novo no andel. Tiña a intención de levarme algo de poesía caraqueña recente, pero como era de esperar non me soaba nada. Ao chou elixín un exemplar de título longo, abrino e lin un par de liñas. Supoño que o pouco que entrevín atrapoume. Era dun mozo universitario. Paguei.

Marchamos, que había que coller gasolina e polo visto era moi tarde para coller gasolina. Alguén chamaba xa por teléfono. Nada de parar a por gasolina aí. Era máis seguro levar o carro uns quilómetros máis aló, a outra bomba. A desorde de Caracas era o que ti preferías fronte a ortogonalidade e o civismo europeos. Caracas era un crac no 2009. Un crac por roto. E un crac por grande. Catacrac, Caracas, catacrac.

No excelente libro-debut do libro de poemas de título longo do mozo universitario La arena, el vidrio: Ascenso en tres movimientos, atopei, ademais de areas alí emparedadas dende as praias de Mochima e o Cayo Boca Seca -lugares que vistou o libro-, poemas coma estes que hoxe deito aquí en galego e no seu orixinal en castelán. O seu autor é Adalber Salas Hernández e podes ler algo máis del neste aquí ou neste acá e logo acolá.

| Antropogonía |

Ignoro os meus primeiros pasos

porén sei
que o mundo abríu o seu ollar
na fronteira difícil da miña voz.

Pero logo, de onde este sabor antigo
nos sons que luxan o meu corpo?

Por que esta sospeita de que a luz
murmura as miñas letras iniciais?

Antropogonía

Ignoro mis primeros pasos

sin embargo sé
que el mundo abrió su mirada
en la frontera difícil de mi voz.

Pero, ¿entonces de dónde este sabor antiguo
en los sonidos que manchan mi cuerpo?

¿Por qué esta sospecha de que la luz
murmura mis letras iniciales?

| Insomnio |

Son as seis da mañá
e alguén seméntame carbóns indixentes
baixo as pálpebras.

As paredes súan
para purgaren o aire nocturno das súas veas
e os números do reloxo vacilan no gume da cama
tentados a desertar
porque fóra o ceo mesmo eslúese
indeciso entre vingar ou non
o crime perfecto da noite.

Non son as seis da mañá

no meu corpo resoa a hora imposible
das balas perdidas da lembranza

e imprímese a suor sobre as sabas
o mapa sen tempo das miñas traizóns

a xeografía inhóspita dunha vixilia
xa inscrita con area nos meus ollos.

Insomnio

Son las seis de la mañana
y alguien siembra carbones indigentes
bajo mis párpados.

Las paredes sudan
para purgar el aire nocturno de sus venas
y los números del reloj vacilan al filo de la cama
tentados a desertar
porque afuera el cielo mismo se borra
indeciso entre vengar o no
el crimen perfecto de la noche.

No son las seis de la mañana

en mi cuerpo suena la hora imposible
de las balas perdidas del recuerdo

y se imprime en sudor sobre las sábanas
el mapa sin tiempo de mis traiciones

la geografía inhóspita de una vigilia
ya inscrita con arena en mis ojos.

|Canis familiaris |

Esta noite sonche o can
que vén ulir a palma aberta da túa páxina

non teño raza
soamente un ganir de ósos expectantes
e esta fenda insomne baixo a lingua

Son o can mendigo das túas luces
o que persegue a túa arfada solar
e apalpo co fociño a escrita dos teus poros

e lambo cada verso que se che reborda
coma un anxo sonámbulo

e trabo o pracer inhóspito
dos teus beizos cosidos por arames

e impóñome a túa lumieira branca
por entre as pálpebras.

Deixa que te vexa, máis nada
e non pidas que che ladre

non o farei

teño rotos os dentes
por un metal rabioso

sacudíndose

impronunciable

Canis familiaris

Esta noche soy el perro
que viene a oler la palma abierta de tu página

no tengo raza
solamente un crujido de huesos expectantes
y esta grieta insomne bajo la lengua.

Soy el perro mendigo de tus luces
el que persigue tu jadeo solar
y palpo con mi hocico la escritura de tus poros

y lamo cada verso que se te desborda
como un ángel sonámbulo

y muerdo el placer inhóspito
de tus labios cosidos por alambres

y me impongo tu hoguera blanca
entre los párpados.

Deja que te vea, nada más
y no pidas que te ladre

no lo haré

tengo rotos los dientes
por un metal rabioso

sacudiéndose

impronunciable.

Eu

son 13 gramos de fe na dúbida

7 chanzos translúcidos cara outro mundo

11 metros de sangue para cubrir
cada afastamento dos meus semellantes

5 tics que me forman
cos seus 5 tacs que me veñen fulminar

21 pingas de fascinación polo impar humano

Yo

soy 13 gramos de fe en la duda

7 escalones translúcidos hacia otro mundo

11 metros de sangre para cubrir
cada lejanía de mis semejantes

5 tics que me forman
con sus 5 tacs que vienen a fulminarme

21 gotas de fascinación por lo impar humano

Un recanto da libraría El Buscón

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: