por fin, mozas de calendario

Un Almanaque -alma na que- chegou procedente de Este Sur. Contén multitudes e textos para cada ciclo lunar, renglóns por se anotares versos roubados a fin de mes -cando os supermercados van baleiros e os días búscanse a fin os uns aos outros-, debuxos, un calendario de peto. O almanaque é azul, azul como o Mintireiro Verdadeiro, pequeno, brandiño, chusco, manexable, apuntable, folleable.

Maite Dono concertou a escolma de textos. By: Laura Rosal, Luz Pichel, Maite Dono, Luna Miguel, Eva Hibernia, Coral Troncoso, Fatena Al-Gurra, Angélica Lidell, María Salgado, Branca Novoneyra, Mónica Valenciano e eu mesma.

Cristina Llorente encargouse de animar os interiores suaves con paxaros xigantes, fiestras, hula-hops, globos, xemelgas, bandadas fuxindo ao sur, quizais a Este Sur ou a este outro.

Edita o sempre mimoso e sensorial Gaviero, especia-lista en texturas, idea-lista en papel.

Traduzo algúns fragmentos dos textos que fun lendo, adiantándome aos meses aos que vivirán soldados neste 2011. Luz Pichel e Branca Novoneyra participan tamén, con traducións de textos propios a castelán, de modo que non os traducirei eu aquí.

[…]
pero que farei eu
vida triste
cambariña fedorenta
podre crisantemo
se a noite nos maldí a todos
e a min máis que a ninguén?

Fragmento de Corinne, de Maite Dono

Se teño medo
gárdoo baixo a lingua
e saboréoo, amodiño,
coma un taco
de xabrón

Fragmento dun texto de Laura Rosal

Ás veces na cama, retorzo as mans
Como se tivese unha enfermidade incurable
Se algún día eu erguese e botase a andar…
Só me quedan forzas para os milagres
Para me bañar na piscina dos leprosos

O bo tempo existe, malia todo
Non podo comprendelo

Poema 3 de Angélica Liddell

A fantasía sexual do a é o torso de R. Maria

Fragmento de María Salgado

Mentres pelo a laranxa
o sol aparece polo recanto,
a nena chora no piso de abaixo
e a teteira xeme no piso de arriba.

Un paxaro pousa no peitoril, trina, cotelea, devólvolle un
“Bo día”, a radio
conta que en Venecia hai aqua alta, a miña cociña
inúndase ata os xeonllos
e no xadrez de baldosas vexo
peixiños vermellos, fotos murchas e un colar de perlas
movendo coma unha cóbrega de río, sen cairos, de pronto
a vasoira cae, e con ela
as aciñeiras vellas do meu pobo, taladas, batidas
como bate o carpinteiro no taller de enfronte
por onde pasa un home suado, berrando butano
e as pelas da laranxa, tiro con elas
ou as gardo para facer
arroz con leite?

Fragmento de Paisaxes superpostas, de Eva Hibernia

Pactei coa miña nai unha tatuaxe no pescozo.
As dúas compartiríamos marca,
as dúas,
o selo da tinta que nos une.

Fragmento de Sailor’s grave, de Luna Miguel