Onte presentouse en Madrid o Almanaque Poético de 2011 -coordenado por Maite Dono; da editorial El Gaviero– viviseccionado no post anterior.
Velaquí penduro o vídeo que tiven a ben perpetrar frankensteinar confeccionar a partir dun dos textos pertencentes a xullo, mes que, por razóns desvergonzosamente obvias, escollín. O audio do vídeo está deliberadamente acelerado nalgunhas partes que resultan, deste modo, incomprensibles [ toméno coma unha especie de márketing perralleiro que lles condena a ler o texto]. Abaixo copicolei o texto completo [orixinal galego e tradución a castelán para o libro], para curiosos estivais.
CORTE TRANSVERSAL DE UN AÑO HUMANO
Con el simple mecanismo de una llave escrita
allanaréis las moradas del mes de julio.
Como yo lo he hecho y tantas antes como yo.
A lomos de la radiación, de las evoluciones terrestres
creyéndoos en el medio de algo
de algo que parte en dos a otro algo.
Hormonas de una piel a otra.
Cerezas que se pierden, criaturas que sudan.
La nada con un libro bajo un árbol. La nada con sus huesos.
El mes del emperador…
A un lado todos. Allá lejos, yo
…de la huella en la luna…
A un lado tus pasos
al otro, este paso.
El mes transverso. Pero de qué a qué:
eso nos preguntamos todos.
Todo un hemisferio paralizado por esa
variedad de opiáceo
que es el sol
lluvia de espigas que los antiguos veían como trenzas cortadas
poemas que rotan sobre sí mismos sin hablar de otra cosa que
de ellos mismos
como derviches
o primates
como primates
o derviches
siguiendo el bucle.
Una ecuación dividida por dos por la necesidad de secesión
la eclíptica del cielo de mi boca
un melón hendido por la brisa en un haiku que recuerdas
eschers, millets y ghost worlds
el castillo azul del duque de Berry asediado de amapolas
un cómic de Prado con arena en medio
energía oscura virada al fucsia
y una frase simple, como esta, que una vez partió tu vida
del resto de tu vida.
Recuérdame.
[…]
Bucear abriendo los ojos
bajar las persianas hasta su límite
oler todo lo que nace y se pudre en este texto:
frutas sobre Arcimboldo
dispositivos sobre el deseo
declaraciones de independencia
el crujido ya reseco de un disparo
un abismo chorreando sol
un sur dentellado en nieve.
Aquí no. No se alinean planetas.
Aquí no. Nada encaja.
Aquí en julio han nacido y han muerto
sin saber más que un detalle: el sol tardaba en ponerse.
Textos de rebajas. Días de guerra.
Se ve que se conspira mejor en julio.
Revolución y toma. Y toma. Y toma.
Por lo visto Don Alonso salió también en julio.
Se ve que se alucina mejor en julio.
Contener aliento humano ante un mundial:
un gol meteoriza este texto con la hondura del disparo
que se ha escrito más arriba.
Con una épica primordial que ya no sabemos darle.
Un punto y coma que es una mosca aplastada.
La Y de tu nombre como copa de albariño.
Con la E peinarse un pubis pubescente.
Quien esté leyendo esto debería sumergirse
-hay penumbra listada de las noches de julio
hay un fondo estriado en una playa vacía-.
debería sumergirse hasta las fumarolas
de algo que se iba a decir pero se ha olvidado.
[…]
Cada día de este mes blindado en somnolencia
negligencia
indolencia.
Las noches sí. Las noches son más dolorosas.
Todo es más liviano en julio.
Nada importa tanto en julio.
Como Luminal, así la luz de julio.
La luz nos polariza.
La luz que nos oxida.
[…]
A todo aquello que os siegue.
A todo aquello que os asede.
A esas noches de tan Titania…
–ab imo pectore– Julio. Julio.
Lo llamaréis julio.
2010
CORTE TRANSVERSAL DUN ANO HUMANO
Co simple mecanismo dunha chave escrita
achandaredes as moradas do mes de xullo.
Como eu o fixen e tantas antes coma min.
A lombos da radiación, das evolucións terrestres
créndovos no medio de algo
en algo que parte en dous a outro algo.
Hormonas dunha pel a outra.
Cereixas que se perden, criaturas que súan.
A nada cun libro baixo unha árbore. A nada cos seus ósos.
O mes do emperador…
A un lado todos. Alá lonxe, eu
…da pegada na lúa…
Dunha banda os teus pasos
da outra, este paso.
O mes transverso. Pero de que a que:
iso preguntámonos todos.
Todo un hemisferio paralizado por esa
variedade de opiáceo
que é o sol
choiva de carochas que os antigos vían como trenzas cortadas
poemas que rotan sobre si mesmos sen falaren de máis nada que
deles mesmos
como derviches
ou primates
como primates
ou derviches
seguindo o bucle.
Unha ecuación dividida en dúas pola necesidade de secesión
a eclíptica do ceo da miña boca
un melón esgazado pola brisa nun haiku que lembras
eschers, millets e ghost worlds
o castelo azul do duque de Berry asediado de mapoulas
un cómic de Prado con area en medio
enerxía escura virada ao fucsia
e unha frase simple, como esta, que unha vez partiu a túa vida
do resto da túa vida.
Lémbrame.
[…]
Mergullar abrindo os ollos
baixar as persianas ata o límite
cheirar todo o que nace e podrece neste texto:
froitas sobre Arcimboldo
dispositivos sobre o desexo
declaracións de independencia
o estralar xa reseco dun disparo
un abismo chorreando sol
un sur adentado en neve.
Aquí non. Non se aliñan planetas.
Aquí non. Nada encaixa.
Aquí en xullo naceron e morreron
sen saber máis que un detalle: o solpór xa lles tardaba.
Textos de rebaixas. Días de guerra.
Vese que se conspira mellor en xullo.
Revolución e toma. E toma. E toma.
Disque Don Alonso saíu tamén en xullo.
Vese que se alucina mellor en xullo.
Conter alento humano ante un mundial:
un gol meteoriza este texto coa fondura do disparo
que xa se escribiu máis arriba.
Cunha épica primordial que xa non sabemos darlle.
Un punto e coma que é unha mosca esmagada.
A Y do teu nome como copa de albariño.
Co E peitearse un pube pubescente.
Quen estea lendo isto debería mergullarse
-hai penumbra listada das noites de xullo
hai un fondo estriado nunha praia baleira-.
debería mergullarse até as fumarolas
de algo que se ía a dicir pero se ten esquecido.
[…]
Cada día deste mes blindado en somnolencia
neglixencia
indolencia.
As noites si. As noites son máis dolorosas.
Todo é máis livián en xullo.
Nada importa tanto en xullo.
Como Luminal, así a luz de xullo.
A luz nos polariza.
A luz que nos oxida.
[…]
A todo aquilo que vos segue.
A todo aquilo que vos asede.
A esas noites de tan Titania…
–ab imo pectore– Xullo. Xullo.
Ídelo chamar xullo.
2010
Me estaba encantando escuchar el poema con las imágenes de fondo, pero algo pasa con el audio que, de pronto, se amontonan las palabras.
Podrás arreglarlo y subirlo de nuevo?
Pois en realidade o efecto é deliberado. O teu comentario déixame claro que debería detallalo no post: este vídeo estaba destinado ás presentacións do libro e quixen facelo o máis curto posible, que non excedera dos 3 minutos, xa que somos moitas autoras a ler [12]. De aí que, en certas partes, fixese o efecto de rebobinado cara adiante. Finalmente, o efecto gustoume e deixeino. Hai partes inintelixibles como modo de forzar á xente a ler o texto. Chámao márketing… non sei… márketing improvisado e un chisco perralleiro.
O que si podo facer é pendurar unha versión co texto completo. Durará case 6 minutos, algo bastante longo para un poema, pero así brindo as dúas versións.
Agradézoche o interese, zeltia.
confésolle que, acelerado ou non, é un poema extraordinario. Imprimiulle vostede certa métrica ou ritmo, se non me engano? ” Co simple mecanismo dunha chave escrita”. Extraordinario
Conste que o pensei cando o estaba vendo! [“estes artistas, xa se sabe”] jajaja
pero botei o ridículo ó lombo coa gana de escoitar o poema.
lido está moi ben,
ai pero recitado… [hai máis sentidos implicados]
grazas!
De ridículo nada, Zeltia: o normal é pensar o que ti pensaches se eu non fago aclaración ningunha. O vídeo xurdíu co pretexto da presentación en Madrid á que eu non podía asistir. Dado que no acto lerían varias das poetas participantes, intentei non pasarme dos 3 minutos e ocorréuseme ese xeito. Tamén porque non poucas veces sinto algo idiota cos meus propios textos longos. Entrevín a parodia de someter a máis velocidade certas partes do poema e ralentizar logo a frase final. E condenar a ler o poema. Or something.
De todos modos, como xa dixen, agradezo o interese e verei se podo subir outro vídeo co texto completo, ben estirado e con bótox