as tripas dun conto

fotografía de Robert&Shana Parkeharrison, The Book of Life

Escribe.

Escribe con man mortal un coche.

Escribe con man mortal un coche sobre unha estrada.

Calquera outra man escribiría: un día apracíbel. Ti non. O día é apracíbel, pero non paga a pena rexistralo. Rexistralo todo é de funcionarios. A túa laboura é contraria a esa máxima.

Así que: a estrada; e sobre dela, o coche.

No interior do coche viaxan tres persoas. Un home. Unha muller. Un neno.

Calquera outra man diría algo deles. Ou faría un punto de inflexión no relato. Por exemplo: a parella discute. Por exemplo, a parella non se coñece de nada. Por exemplo, accidente.

Ti non. A túa teimosa man mortal escribe a nada dese día, dese coche, deses seres. Un vector no espazo. A música soa moi por enriba das posibilidades de que suceda algo máis. A muller peitéase o pelo longo e bótao cara atrás, coa soltura dunha man mortal efervescente de células. O home ri e fai algún comentario sobre as árbores do camiño. Son vizosas. O río discorre como unha intuición, brillante ao longo dunha idea. Aquí vese. Aquí non. A muller ri tamén e estira o pescozo. Coido que intenta ver o río.

Ti non ris e segues narrando.

É un traballo duro porque narrar baseáse na curiosidade humana. Na curiosidade humana e en certo xeito de abordala.

Un diálogo? Agora? Por que non?

– Podiamos bañar no río

– Iso dilo porque o vemos dende aquí. En canto achegas á beira vai todo cheo de insectos

– Parece un cofre de esmeraldas e zafiros

– Iso é a perspectiva. En canto achegas hai lama e merda e auga fría. Insectos

– Bañarei núa

A conversa podería ser superflua, pero non o é. Moitas conversas son superfluas. Son xeitos de acender unha realidade que escintila i esmorece. Unha realidade hipnótica como unha estrada nunha fraga compulsivamente mesta. Mesta ata a sobredose. A realidade en silenzo parece suspensa, parece en stand by. Hibernar. Os humanos falamos para contrarrestar esa sensación de tempo detido. Falar é poñer en marcha un cronómetro finito. Unha parella nun coche fala. Da música [nesta cantaba Lennon ou McCartney?], das árbores, do viño do xantar, das cousas que viron, coñecen ou esperan atoparse. Do neno que vai entretido na parte de atrás. Entretido no detalle. A infancia non ten nunca unha visión global. A infancia é un detalle: un marco dunha porta, os ollos dun boneco, a cor do zapato. A infancia é mergullarse no estampado do vestido, laranxa e branco.

O neno viaxa mergullado no seu río privado de abellas de madeira e peluxes destinxidos de moitos lavados.

Non escoita a conversa sobre o río. O sol non lle afecta demasiado. O día non é singular nin plural.

Escribe, escribe con man mortal que nada acontece. Que o coche circula pola estrada paralela ao río. Que o home sorrí, que a muller sorrí.

E agora fainos crer que todo iso, que todo iso é alta literatura.