polos camiños de Husqvarna

Polos meus traballos, houben percorrer moitas estradas deste país.

Ás veces chaman para unha voda no outro estremo da provincia [da provincia romana. Gallaecia]. Entón collo o coche e paso soa un par de horas. Chego. Subo unhas escaleiras de caracol moi tímido, reviravolto. Escaleiras de concha de nautilus fosilizado no gótico. Rumbo ás gárgolas, ás tearañas, aos símbolos masóns na mampostería. Cousas que ningún ollo ve, ou seica os dos campaneiros. Os dos chepudos. Os dos pintores de bóvedas. Subo como oufana de pertencer a semellantes lumpen gremiais…

Arriba, dende o coro, unha aínda cre menos en deus e máis nos homes, mália o esforzo escolar en que fose do revés. As pedras falan do que é capaz de facer un home por un ferrado no ceo. Ou nalgures. As vidrazas enferman a miña pel pálida. Proxéctanlle mil cores, como se padecese todas as enfermedades a un tempo. As virxes.

Miro a virxe. Nel, no seu rostro de beleza antiga, esparramo La vergine degli angeli, de La forza de destino. Ou algún sonado Ave María. Un espiritual. Algo de Bach. De Haendel. Dos Beatles. Dalgún musical. Algo que non pega con todo ese pastel de merengue. Cargo con partituras, mália que as sei todas de memoria. Miles de cancións. Son analfabeta musical. Os analfabetos compensamos cunha memoria instintiva e tumefacta.

Os músicos tocan cos seus papeis dispostos sobre atrís recén abertos. Os violíns. Normalmente vou cun piano. O piano tamén vén no coche, connosco. Silandeiro, na parte de atrás. Co cinto de seguridade. Déixase carregar e logo soa na marcha nupcial obediente e tan tópico coma nos soños do pai de toda noiva.

Vomito sobredoses de canto dende nena. Aborrezo as vodas. Teño que combinar esas dúas paixóns encontradas para gañar diñeiro negro e sobrevivir.

A xente felicítame. Conserva esa voz. Que rexistro tan amplo. Se souberan. A miña voz é un desperdicio. Contenedor verde. Lixo orgánico.

E carregamos de novo con todo. A música métese nos seus estuches aveludados, os arcos limpan os restos de corcheas, o piano sacúdese os bemois. Carraspeo e un fa terma da miña úvula. Quere saír. Fica aí, penso. Ás veces teño pesadelos nos que desapareces.

De novo no coche.

De volta a casa. Soa. Ou co piano.

Cando vou soa, ideo. Conducir pola autoestrada ou a ducha sempre foron momentos de especial inspiración. As miñas grandes ideas, se é que teño diso, enxendraron neses intres necesarios. Rutinarios.

Neses vectores de A a B. E volta, de B a A.

As estradas de Galiza son especialmente proclives ao pensamento. Un ten que ir tan atento ás curvas que ha compensar esa tensión, esa fatiga, con ideas esplendorosas sobre ciencia, sobre arte, sobre literatura. A resolución de todos os males deses tantas veces artríticos dominios que moitos queren encerrar no puño, transcorre na estrada Curtis-Melide.

Transcorre polos camiños de Husqvarna. En todo pendello-á-beira-de-camiño que se precie, reina a hache coroada de Husqvarna. Como unha consigna [“vas ben, amigo, tira para adiante” ou “para un pouco a beber unha birra e despois si, despois xa lle dás tó tieso”]. Como un escudo heráldico cun fondo xornaleiro, comunal. Unha pegada de bestia. Unha especie de Ikea rústica, rupestre, rudimentaria. Ruda, coma a herba velenosa. Husqvarna é se cadra o logotipo do campo galego. Un logotipo sueco. Talvez aos galegos préstenos facernos os suecos.

Eu non sei nada, e ademais pasaba por aquí. E asubiaba… fiiifiriii