imaxe: Cherry Tree. By NoDate
Xuño e novembro.
Son os meses que prefiro.
É pola inminencia. Inminencia significa ameaza. Xuño e novembro ameazan con fluídos veráns en barcas bamboleantes, con follas tenras que podes arrincar coas mans e con invernos rusos, nos que hibernar escribindo baixo unha manta de calceta.
A inminencia é unha cousa inexplicable, como a hipóstase divina das substancias e a teoría de supercordas: ti dis que si coa cabeza, pensando fugazmente en Termalgin. A inminencia é unha sospeita, a corazonada de que algo non pode ser doutra maneira. A inminencia é saúdabel para o corazón. Como toda ameaza, boa ou mala, bombea cun vigor hormonal esa fina espera que sempre incomoda, que sempre se metaforiza con obxectos como cordas de aceiro, espadas de Damocles ou estiletes chinos de corte elegante.
A espera. Outra vez.
Acabo de pensar mentres fregaba unha tixola con restos de salmón -iso, enxabronarme o corpo na ducha e conducir pola autoestrada son os momentos máis zen e fecundos que podo acadar nun día-, acabo de pensar no que me gustan as cousas que me lembran que existen as estacións.
Vivo con alguén que vén dun país onde non existen as estacións. Consternoume iso.
Descoñecer o significado real da palabra inminencia. Solsticio. Equinoccio. Limpeza de primavera. Alerxia. As catro estacións de Vivaldi. Ser un home otoñado, como lle escoitei definirse unha vez a alguén. Hibernar. Froita en sazón. Serodia. Veranear. Astenia primaveral.
Descoñecer a inminencia, o cheiro do primeiro sol calcinando as cereixas, o primero baño do ano, que sempre nos tarda, os primeiros descapotables que todo fardón atesoura nun lóbrego garaxe coma un falcón nunha gaiola, á espera destes días… descoñecer as mudanzas de temperamento, as mudanzas hormonais, as variacións nas taxas de suicidios, enlaces ou rupturas matrimoniais segundo a estación do ano…
Cando unha estación despunta hai unha axitación tensa e moitos temas de conversa para panaderías e ascensores.
O outro día, sen ir máis lonxe, apareceu o verán.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Inminencia?
É esa a palabra?
Para novembro, posibelmente. O inverno é un recollemento da vida, para densificarse de tal maneira que chegue a reventar, meses máis tarde, deslumbrante e sen control. Penso na onda que vai absorbendo a forza e os restos de escuma da anterior para chantarlle as poutas á praia, asulagando coios, cunchas e lixo abandonado na area. Ou nun gato en pose de saltar para capturar a despistada prea. A primavera sempre ten un momento definido e preciso en que a potencia se fai acto.
Para xuño, non me cadra. O verán galego non ten tanta capacidade de autosuxestión. Non cre en si propio. Pode que agardes a súa inminente presenza e resulta que xa empexara a asomar en folerpas imperceptíbeis. Non sei se é tan fácil/intenso vivir as estacións na cidade como no campo. Non o lembro.