máis textos dos demais: a hora da Estrella

TRES POEMAS Estrella Gomes

Recoñézome en tanto
descubro a urbe
hai unha lectura dela en min
ambas gardamos nas entrañas
os cadáveres noctámbulos
desdebuxamos os nosos límites
na noite
logo a mañá
e as nosas inquebrantables barreiras

Non se lle xura fidelidade
á cidade
en calquera intre un asaña con ela
racha as súas rúas
devora os seus rostros descoñecidos
recoñécese nela
e a maldí

Non é doado transitar a cidade
espero postergar a viaxe
á substancia que me configura
ata agora
xeografía descoñecida.

II
É hora de facer luz o pranto
deshabitar o horizonte
límite da miña boca
as sombras procuran se asir
recoñecidas na escuridade abismal
corpo da penumbra
o pouco que deixou o día de min
devórao a noite
É hora de transitala

III

Pór de manifesto
a costa arrasada do meu corpo
rutina doce
que adensa na boca
palabra enferma que aformiguea
corpo de ira
degluto o laio
convertido en sombra
remedio de alma aparvada
ávida do próximo abismo
só fican os ollos baleiros
limpos de ti
e o aceno que me lembra
deshabitada.

Tradución de E…E

Estrella Gomes [Miranda, 1990] é unha poeta caraqueña de ascendencia medio venezolana e medio portuguesa. Escoiteina recitar na Galería Sargadelos da Coruña a primeiros do ano 2010. É alta. Nos seus poemas existe parte escura. É pausada. Textos de tres en tres. Fai labores de dinamización cultural e conta cun espacio literario na Radio Nacional de Venezuela. Escribe. Aquí hai máis dela.