paseo matinal

Non saber o nome desa árbore.
Do bicho ese, prescindir de especie e días de vida.
Ante excremento seco, descoñecer orixe.
E das nubes que? Só sospeitar que aquela lembra
a un dragón chinés…
-lembraba-.
Ignoralo todo desa pedra
e non menos do río que a esborranchou ata un tacto liso.

Da novela do campo non sabermos interpretar a trama.
Ese personaxe que nos cruza cun chuchamel entre os dentes:
dubidar se é principal ou secundario.
Toda res in medias res. Adxectivos
que se nos pegan á roupa coma toxos.
O poemiña máis que insistente dalgún paxaro:
preguntármonos se afinará en lingua oficial
ou en dialecto. O que nos quere dicir
importaríanos un rábano
se soubésemos con certeza como vén sendo un
rábano.

Chousa ou monte. Énos igual.
Todo o campo é pateable.
Follable. Combustible.
Sempre o quixemos pero que moitísimo
e cargámonolo porque vén sendo noso.

E el no seu misterio. La campagne fatale. 

Non vermos claro se isto é un fósil
atragoado nas pedras ou disque.
Se iso un camiño camiñado ou que de que.
Se aquela flor ameazaranos con veleno
ou será coma unha irmandiña nesta vida
xuntas sobre o mesmo parágrafo de planeta.

A natureza desenvolve en plan psycho-thriller.
Ha ser por iso que, cheos de suspense, volvemos a ela.

Parte deste texto foi inspirado por un sms do amigo L., no que viña dicindo que as aves teñen dialectos nos seus chíos.