solaris

É un orgullo pertencer ao sistema solar nos días que vai sol.

Á galaxia, que nos ignora de xeito expansivo
e lle importa un carallo o nome que lle damos
arroubados.

E ao resto de planetas, ollos que non nos ven
-así, que saibamos-
pero aos que non quitamos ollo.

É curioso pertencer á especie animal
cando se pón curiosa, a meter o nariz
onde non a chaman: na procura de comida
argumentos
ou venéreas non vos hai seres tan pesados vehementes.

E avultar a saga humana? Un alivio.
Se apareces baixo o sol é un alivio.
O mesmo raio ensártanos co seu helio
e andamos por aí tan solares entregados ao abismo
-a un abismo:
a un calquera con pinta de confín-.

É un orgullo que o sol escriba sobre nós
a súa novela interminable
esa que dá igual quen protagonice:
todos vémonos radiantes baixo a súa luz
a todos aclárasenos un pouco o pelo
e ata a cor do ollo do tipo máis triste
do holoceno.
Porén no que andamos empeñados é
en que se nos aclare dunha vez
de que vai isto.

E, mentres tanto, fotosintetizamos.
Aquí xuntos.
Aquí máis abaixo, amor.
Aquí, ou rival.
Ou.

Aquí da miña especie todo o tempo.