NADA ACONTECE ALÍ ONDE VIVIMOS E O TEMPO NON PASA ESTAMOS PETRIFICADOS NUN MOMENTO ELÉCTRICO REPENTINO COMO O INTRE NO QUE ACENDEMOS OS FAROS DO COCHE COMO O INTRE DE IMPACTO DUN TIRO DE COCA NON LLES HAI HISTORIA AQUÍ O ESPECTÁCULO [FAMA] QUE TOMA O SEU NOME DO ESPECTRO [PANTASMA] É O QUE MANDA E VEMOS PASAR PANTASMAS DE NÓS MESMOS NOS VALOS PUBLICITARIOS VEMOS A NOSA PROPIA IMAXE NOS VIDROS DOS AUTOBUSES E NON LEMBRAMOS NADA
Robert Montgomery, tradución de Estíbaliz Espinosa
Robert Montgomery libros, o que se di libros non escribe. Escribe valos publicitarios, neóns, marquesiñas, carteleiras, cartaces, letras grandes en paredes urbanas…
A el si o len.
E a xente vive feliz crendo que non le poesía, esa cousa poeirenta, fedenta, cincenta dos libros marelentos. Esa é a ironía da poesía -que nos rodea e usámola decote-, a súa retranca final -mhuahaha, cánta perfidia e cánto candor- e tamén é un dos paradoxos que fan interesantes aos humanos. Os tipos eses. Os que me nos estremecen.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
A poesía , a dos libros amarelentos, a que lemos sen nos decatar nas paredes urbanas, a que está desfiañada polos espacios no que nos movemos, que ás veces percibimos aínda que só sexa dunha maneira subliminal, e a que está escrita nas meniñas das persoas que amamos é a que nos salva de vivir fosilizados na monotonía dos días…
🙂 Lindo. Certo, Conchi. A poesía [algunha, non toda] sálvanos de fosilizarnos. Mais tamén fosiliza momentos, pensamentos.
A poesía fosiliza e desfosiliza. Ha ser tan contraditoria coma os seus autores, seica.
Certo que non toda a poesía nos salva de nos fosilizar , igual que non toda a música nos convida a voar…
Hai pensamentos e momentos que merecen ser fosilizados para que outros adquiran vida…