número e

Deixo nesta entrada un poema dun libro que para min foi conflitivo, persoalmente: «número e». Obtivera o X Premio Espiral Maior en 2001, hai 14 anos. Publicouse 3 anos despois, tras unha crise, a crise. Crise co libro, cos libros, non sei eu moi ben con que. Non estaba satisfeita de todo e deille moitas voltas, pero moitas. A día de hoxe é un libro que certa xente recoñece por figurar no catálogo dunha editorial cunha boa distribución nos 90 e principios do 2000. Nunca cheguei a facer presentación del. Promoción tivo cero. Xamais gañei un peso con ese obxecto, fillo quen sabe se non querido dunha árbore e unha sepia, cosido e encolado. Sei que se vendeu, que se regalou, que igual até se leu e unha vez unha persoa confesoume que non o entendera moito e outra, que o perdera nun bus. Sei que tivo vidas máis excitantes ca esas, pero hoxe non as lembro 😉

Dende hoxe fica pendurado en pdf e en descarga libre, aquí. A versión é basicamente a mesma do papel, con algún remendo e corrección, outra fonte e unha capa distinta.

Non sei se renego dese libro. Éme incómodo porque noto nel a procura dunha identidade [iso é o «número e» do título, unha identidade metade verbal, metade matemática, un número irracional para criaturas que se cren racionais] e unha vontade de desfeita sintáctica e semántica, que no ano 2000, con 26 anos recén saída de filoloxía, tiña a mil. Hai teimas e obsesións que recoñezo moi miñas [ou moi dos tempos], como a exploración cibernética [ Manifesto cyborg de Donna Haraway e certo imaxinario de autómatas e ciencia-ficción como pretexto para dar voltas sobre a identidade do eu ou do ti] pero en realidade xuraría que lle sobran o 85% dos poemas. É posible que me quedase con 4 ou 5 e fóra. Un candidato posible a sobrevivir sería este, case ao final do libro, dedicado a alguén descoñecido, e que figura en castelán na antoloxía «Mujeres de carne y verso», de La Esfera, do ano 2001:

a ti, por exemplo

todo podería esquecelo

eu que son eu que son eu que son eu

e loito sen saberme [ ti saberasme máis]
e nacín nunha páxina do teu libro, xusto ao borde, feminino e canso
terribilizando, tal é o meu leite de verbos
e ti coñeces os meus límites de fera, en ti,
pero ti non me coñeces
e eu estenderei os meus dedos de sangue a miña pel que vista o universo
universa de min mesma para enxendrarme da ova sucia
ti non me coñeces e sabes todo de min
sabes o futuro desta liña que descansará na túa man
sabes o que miro cómo o miro, a escaseza dos meus ollos que deron título a estes textos
podes pasearte impune pola orela de min violarme cos ollos voltos cara atrás e verme tan virxe como se levitase
como se tivese a túa area contra os ollos e non puidese verte

cómo maxicamente pulsar as túas contras para que te abras

non sei quén es
non sei quén es

Estíbaliz….Espinosa, 2000