still life en espazo interior

debuxo de Mizna Wada 

Unha gaivota acaba de caer do tellado ao patio.

É marrón, pequena. Nova.

Ela non o sabe, pero ten 8 pisos que remontar.

Sentín a caída dende esta habitación. De seguido, os laios. Levantei. Sen correr. Asomei á fiestra da cociña. Era marrón, pequena. Nova. Estaba asustada.

Imaxinei o seu corazón. As gaivotas non teñen corazón. Pero esta tiña un, marrón e pequeno. Novo. Bombeaba moito sangue ao seu cerebro de gaivota. Así que movía a cabeza nerviosa, buscando como saír.

Ninguén estaba asomado ás fiestras do patio. Somentes eu. A única da raza humana entre toallas e braguiñas postas a secar baixo as mamparas das trandeiras. A única que podía estimar as probabilidades de supervivencia desa criatura caída. A única que podía poñerse na súa pel permeada e compartir os latexos do seu corazón. A única que podía facer algo, fóra do enxeño do cerebro e a habelencia no voo dela. Da gaivota. Daquilo que ía selo [gaivota]. Do que fose que fose.

Pechei a fiestra.

Os laios e as pisadas no teito de plástico amorteceron.

Comprobei que todo estaba no seu lugar: o azucre no tarriño. A auga, na botella. O corazón, á esquerda.

Só a gaivota estaba fóra do seu lugar, pero iso xa acontecía fóra dos límites dos meus ollos. Dos meus oídos.

Volvín ao meu traballo humano. A esta páxina. Aquí.

Un traballo que podo xustificar de mil maneiras sen que haxa unha gaivota polo medio de ningunha delas.

Pero verdadeiramente, desexaría baixar a por esa gaivota e depositala con amor infantil no tellado.

E con estas sintaxes esforzadas non son quen de facelo.

Como non podo volver a xuntar o azucre desparramado.

Como non podo reintroducir a auga na botella roto.

Como non podo por arte de maxia facer latexar un corazón.

A gaivota é unha criatura desesperada. Con 8 pisos que remontar [só eu dispoño dese dato].

Unha vez coñecín alguén igual.

E a literatura foi unha ferramenta demasiado branda, demasiado autocompracente, demasiado estúpida para levantalo de novo ata o tellado.