exaculación precoz

fotografía: Sophie Delaporte 

A precocidade:

cheguei a ela demasiado axiña. Durmía aínda

o seu prodixioso soño de mozarts e michaeljacksons

Recostei ao seu carón

coa miña libreta de debuxos sen nariz

as miñas composicións feitas sen solfeo

unha filosofía de andar por casa, de andar nada máis que por casa,

sen jet lag nin souvenirs.

Recostei i espertei demasiado tarde.

Cando xa pasara todo.

E a miña curiosidade sexual rebasaba a vintena.

Cando a curiosidade dos demais hibernaba para sempre.

Cheguei á precocidade cedo dabondo como para saber dos seus timos

e de que daría canto teño -que hoxe en día ascende a moitismo- por seguir chegando tarde a todas partes

por non ser precoz nin arriscada nin vangardista

senón serodia, retraída, retagardista

sempre vixiando dende o fondo dun xardín de infancia

a estúpida composición do mundo e a súa xente que corre e desmoroa

e tira tantas fotos de todo o que non ve

i exacula precozmente

conceptos definitivos

obras inmorredeiras

puntas de frecha que enferruxarán

antes de dar co corazón da mazá

…

BSO: Air, Venus

Obxecto fetiche de hoxe: todo o que porta a maleta dun inmigrante. Todo o que deixa. Todo o que extravía no camiño

Memoria para enxertos futuros: recuperación dunha sensación. Da adolescencia. Mesmo da nenez. Sen estímulos aparentes do mundo exterior. Só activando poeirentas corredoiras cerebrais