asistindo á formación dun universo

Camiñaba pola rúa. Houbera un accidente na estrada. Un carro prendera lume. Dous policías arrastrábano para desconxestionar a vía.

Caracterizada de xente, a xente arremuiñaba. Descoidaba, entrementres, fillos, carteiras, amantes no móbil, barras de pan… Ollar ben e darse por enteirado vale máis que todo iso.

Xirei a cabeza. Un capó queimado. Nada máis. E bombeiros, policías. Barullo. Xente.

Nese intre, alguén chamou por min.

Estíbaliz

Soaba como esas chamadas que escoitamos ás veces cando deitamos na cama, despois dun día intenso. Talvez sexa un fenómeno que non lle acontece a todo o mundo: tras un día axetreado socialmente, no que fomos interpelados de contino, o noso nome fica só, xirando na ruleta rusa do pavillón da orella. Xira ata que, neses silenzos uterinos previos ao sono, cae fóra do circuíto e penetra ata o tímpano. Escoitamos que chaman por nós, o noso nome perpetuo, como un disparo, deitados na cama. A piques de nos durmir. Algún experto en alucinacións auditivas na sala, por favor?

Porén, esta chamada era a plena luz do día. Pero igualmente irreal, atmosférica

foto: Pequena Suricata. La noche

O caso é que voltei a cabeza. Obediente. Ela -era unha ela– dixo:

Ah, si, es ti

E presentouse.

Son Elba

Internet devolve un pouco de maxia a este tipo de encontros. Encontros de xente que fala a través do cable, a través dalgunha aplicación da web 2.0 na que coincide xente que vive case porta con porta sen se coñecer. Coñecín a Elba [Pequena Suricata] a través do seu fotolog. Logo resultou que, nunha pequena cidade como a nosa, o mago do circo enrugounos no seu pano de gasa e tivemos moitos máis puntos de contacto, en forma de coñecidos comúns, coñecementos descoñecidos e outras especies similares…

Falamos. Sempre a través do e-mail.

Quixen contar con ela para o do Centro On.

De súpeto, un día miramos sincronizadamente un accidente na rúa. Ela recoñéceme. Está na porta dun comercio. Eu paso cun carriño de bebé.

Somos mortais.

Un papel de parede despégase pola humidade e dás de fronte cun espello.

**********************

O traballo gráfico desta muller promete ser cada vez máis magnífico e moitos máis adxectivos que adornan e estorban. Dispón con harmonía, é elegante. É sutilmente barroca. Prismática. Na súa obra conflúen imaxes empapeladas como armarios vellos, como alacenas, gatos, mundos en miniatura, constelacións, burbullas, bordes de foto carcomidos, amarelecidos. Entre o ollo do espectador e a imaxe multiplícase unha distancia abisal que pode adquirir a textura dunha gasa, agora é unha veladura, agora un conto de fadas, agora de bruxas, agora é un estourido. Poderiamos concluír que entre o ollo e a imaxe transcorre un tempo remoto. Que dura entre un pestanexo e a lenta xestación dunha galaxia. Hai po. Hai arañazos. Hai tempo que o estropea ou o cauteriza todo. O que di Tanizaki do gusto xaponés pola suciedade/opacidade dos obxectos: hai lustre. Pequena Suricata compón macedonias cun alto grao de capacidade hipnótica e semella ser ese o mellor adxectivo que se pode aplicar nun mundo que vive completamente occidental e hiperestimulado.

Manexa unha linguaxe gráfica preciosa. Precisa. Os reflexos de fiestra nas olladas. As clonacións. O entorno líquido, submariño. As manchas. Os empapelados. Nestas páxinas un atópase asistindo á formación dun universo. Ningún elemento desentoa: nin os animais, nin as bombillas, nin o cambio climático. O noso ollo adaptouse a procesar imaxes conformadas por mil imaxes superpostas. Necesitamos ese zoom continuo para atopar un puto mundo dunha puta vez dentro deste marabilloso [sic] mundo.

A sensación que tiven tras o encontro é esta: a da alegría [podemos escribir esa palabra sen nos sentir ñoños? podemos!] de dar coa indicación exacta dun tesouro privado. E logo, unhas enormes ganas de apropiarmo, de apropiarme de Elba Suricata e amosala por feiras e circos ambulantes e berrar: mirade o que se fai dende aquí, mirade á que estado de excepción chegaron na fotografía, mirade unha coruñesa pequena, suricata, reservada e esplendorosa.

Mírena.

******************

Ao deixarse ir polo stream do flickr, a criatura mecánica recupera a esgalla varios enxertos de memoria: estampados de alacena da casa de mamá, gatos en pose eterna en tardes eternas, sombras chinescas, mitoloxías… Todo o onírico resúltanos lonxano. E cálido, non obstante. Buceamos nese acuario do esquezo paulatino dos soños, dos soños de toda caste: dos que reservabamos para o noso futuro e dos que nos fan suar cada noite.

Sucede que a poderosa linguaxe visual obríganos a lembrar quen quixemos for. O que soñamos a noite do día 13. Por que nos calcina de tal modo o seu recordo. Con que e quen imos soñar mañá. E por que imos ocultalo…

foto: Pequena Suricata. Secret 

Asocio o traballo desta muller con PJ Harvey [como case todo canto me gusta]. Permítanme o link