As rúas peatonais de recente apertura e os cambios de horario verán-inverno [entre varios millóns de cousas das que podería e fodería falar] non adoitan chover a gusto de todos.
O cambio de horario, en concreto, non lle gusta a case ninguén: todo o mundo vive os primeiros días rosmando nunha especie de jet lag colectivo. Polo menos, no cambio de outubro. É noite antes. Á xente non lle gusta que sexa noite. Gábase de ser nocturna. Mais en realidade, calquera cambio motívao a laiar. E iso é un gusto propio da colectividade. A xente queixa máis en bandada. Quéixase de non poder pasear. De vivir perturbada por biorritmos que saltan unha hora antes. De non saber cal reloxo marca a hora correcta.
Quero lembrar que a min gustábame a entrada en novembro, un mes tan lánguido e crepuscular, ás escuras. Que me gustaba a noite prematura e baixar ás 7 e ver tanta actividade fodida e con luces artificiais. Como en Polonia, que ás 4 da tarde era noitiña. Que me gustaba a xente trabucada. Que, a grandes trazos, non me gustaba moito a xente.
Quero lembrar que me sentía especialmente activa neses días destinados á inxesta de castañas asadas e das primeiras sopas. Que gastaba luz de máis. E que iso restaba puntos na miña ficha ecolóxica, o grande valor do milenio.
Por que raio mudamos a hora? Que importa! É un tema do que falar nas rúas e nos telexornais. Un tema que mesmo pode ser controvertido politicamente. A política é experta en poñer sobre o tapete temas estúpidos disfrazados de trascendencia.
Aparellado a este recordo do gusto pola noite precoz, quero fixar con superglue este outro, polo mesmo prezo: o de que algunha vez na adolescencia soñei que era a 1 da madrugada e brillaba o sol. O soño en si non ten importancia. O curioso é que durante moito tempo, case ata hoxe, crin que fora totalmente certo.
Por favor, que non se me esqueza
A quen lle interesa isto? A cazadores de memoria humana.
A morbosos.
A replicantes.
A aborrecidos.
A ti. Que chegaches aquí.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 