perversa

Dende Bilbao, este mozo propónme un xogo: poñer textos a uns debuxos para un Libro Voyeur. Forma parte dun proxecto que, de saír adiante, publicaría unha editorial chamada Belleza Infinita [axeonlládevos perante ese nome para unha editorial, oh mortais!].

A cousa aínda non está confirmada, pero gústanme eses xogos: ponlle texto a isto, hala. Trátase dunha restrición liberadora [achtung! paradoxo] á que me houben enfrontar en varias ocasións cos maliciosos editores artesáns da revista Salamandria, en números dedicados a unha silla, ao pelo, ao tren ou ao círculo… como agora cos velenosos e doces arsénicos…

De modo que enxendro un par de páxinas cheas de letras, unha que poderíamos chamar poema [ou seica] e outra que poderiamos chamar microrrelato [ou por-que-non]. Este é o orixinal en galego de Perversa, o poema. Sempre quixen publicar un libro de nonseimoibenqué que se chamase Perversidade e outro de relatos ao que titularía Por certo. Mais se cadra, non teño por que facelo agora que xa o dixen…

O poema. Veleiquí:

PERVERSA

Algunha vez sentaches pola parte de atrás dun poema.

Entón víchela a ela.

******

Non se xirou ao verte. Sería obvio facelo e a obviedade non funciona na súa penumbra.
Atravesa o cuarto o seu arrecendo.
Xelatinoso coma o dunha medusa.
Ondula.
Poderías afundir a túa man nela e levala á boca coma o alimento dunha náufraga.

Naufragas.

Dentro deste poema estricas, intentando darlle alcance…

Ela.

Esa palabra merecía un verso. Ela. Mais os versos son pretenciosos e aborrecidos. Ela é digna da túa perversidade. A túa perfidia. Feminina. Feminina e degoira coma ela.

Naufragas e abres paso a través do silenzo que ramifica nas túas mans. Quentes, as túas mans.

Fría, ela.

Ela xira entón. As súas pupilas atravésante sen te ollar e incrustan cristalinamente en min, que tecoleo isto trála pechadura.

As súas pupilas son da mesma carne cós seus pezóns hipnóticos. Perdes a testa neles.

Redondamente. Rotundamente.

O cuarto inza de medusas e eu tecoleo cada vez máis rápido esta palabra. Medusas. Tentáculos de medusa. Cabezas de medusa. Gorgonas e o seu apetito.

Náufragas. Con sede.

As pernas abren ao fondo da baía desta frase. Na habitación, o nivel da auga ameaza unha instalación eléctrica inservíbel.

Os pes afunden nos flancos. As unllas mergullan en delicados antebrazos, brancos de encaixe. Os dentes convocan o sangue, paralízano. O pelo mestura co pelo. A tibia encol da tibia.

O mar abre as súas fosas nasais e nifra todo canto tería escrito de seguido.

Engóleo. Glu. E glu.

A pechadura desaparece.

Por detrás deste poema
está a saída.

Marcha.