imaxe: patchwork de Emilia, col. persoal
O patchwork. En verdade dígovos que a miña nai leva anos facendo patchwork. Paquo, como di ela, con acento de baleeira de Moby Dick. Cose teas que non tiñan nada que ver, teas de argumentos diferentes, de vidas diferentes, de galaxias dispares, agarra un mutilado vestido da miña etapa universitaria, un retallo de forro de lámpada a cuxa luz lía Los 3 investigadores ou Esther, unha rachadela do seu traxe de noiva, unha reliquia do meu disfraz de xaponesa da guardería, catro biopsias téxtiles de camisas leñadoras de cando meu irmán lía a Wittgenstein [pero o meu irmán sempre le a Wittgenstein], de cando meu irmán lía ao segundo Wittgenstein…
…colle todo iso e sutúrao con aplicación, con cabeza de nai que cose, esas cabezas adorables, inclinadas baixo un flexo que as inmortaliza. Singers. Sigmas. Alfas. Refreys. Cabezas que cosen e cantan, e atusan cos beizos fíos invisibles e prenden agullas nas mamas, pequenos sansebastiáns femininos entregados á comunión dos tecidos, á integración dos sintéticos pobres e destinxidos con liños e algodóns patricios, a elección de cores que casan e non casan, sen moita clemencia ou mesmo sen gusto, porque son as nosas nais.
Por riba e por baixo desas cabezas discorren as ondas de móbiles 3G, as fibras ópticas preñadas de xigas de información, os avións a reacción, as naves lanzadas a un espazo imperturbable, os titanios, helio 3, derivados de petróleo, ventos solares e carros híbridos e señores amargados e pijas provincianas.
En verdade acontece que a agulla de mamá allea a todo iso asocia conceptos, ideas. O motivo xeométrico co monocromo, o lila co verde, a seda salvaxe co poliéster dos 90, o meu co teu. E todo o corrica de fíos vermellos, negros, beige, cunha certa présa por rematar e comezar unha nova obra que xa ten en mente. Esta vez con vellos trapos de cociña.
En verdade dígovos que o patchwork é o grande estilo da nosa época. En todas as ordes.
[Os satoris da ducha son iluminacións fugaces que pairan no meu cerebro uns segundos, dentro da confortable irrigación vespertina ou matinal, entre que me encrequeno a botar o xabrón e remato de aclararmo]
A todo isto, escoitaba Na cova da Barxa, d’O Berro Seco. Milladoiro.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
eu tiña unha chaqueta feita así, de trozos. Pero eran trozos de zara, de rebaixas, e supoño que iso non conta. teño unha mai que non sabe coser chaquetas de trozos, e unha avoa que nunca cosería esas cousas.
Espío o teu blog a diario, na procura de doses miúdas de criaturas mecánicas, pero case nunca deixo comentarios. Ás veces sinto que a miña lectura e ilexítima por anónima. Eu tamén fago listas, para todo, mesmo fago listas que poñen no último “destruir esta lista”, e nunca chego a tachar este punto. misterios.
farei unha lista que poña “coñecer algún día a Estibaliz es.” nun recanto do país que non pase polos cables da rede.
apertas
jajaja. Bueno, iso non creo que sexa tan complicado. Coincidiremos nalgunha, seguro. Moitas grazas, Berta.
Non, non creo en absoluto que ser anónimo ou voyeur sexa ilexítimo neste mundo da rede. Agradézocho. Tamén eu fago uso de vicios tales
bicas dunha anónima a outra, pois