O 14 de febreiro de 2008, día de San Valentín e da matanza de San Valentín e do cumpreanos dunha que coñezo non-chamada Valentín, día no que o sol saíu ás 6:16 h. e deitou ás 17:48 h. e, por se fose pouco -urxe que o saiban-, o día no que o asteroide 385 Ilmatar oculta a estrela HIP 8718 de magnitude 6.9, ese día algúns de nós decidimos fuxir de tanto fenómeno cósmico e gorecernos na caverna do centro On. Por vicio.
O convidado desta ocasión foi O levantador de minas aka Alfredo Ferreiro. Un home que coñecín como público hai anos, nun recital que el e outros escenificaban na Cova Folk. Naquela época na que cría nas fadas escocesas [nas fadas, non nas faldas] e nos gaiteiros e na people of the mound ou sidhe e en Avalón e no Leabhar Ghabhala, e debuxaba mouras eslamiadas e lamias mordendo con ponzoña as marxes dos apontamentos… a Cova abríase como unha sorte de cripta celta á que acudía en segredo sumo Migueliño Campovello [Mike Oldfield, o chiste NON é meu] e daban concertos privados os integrantes de Capercaillie. Alí, nunha diminuta tarima tras unha vidraza, Alfredo Ferreiro e un colectivo de 6 poetas máis brindaban pola poesía e lían textos cun aquel de platonismo e ebriedade.
Era o máis parecido a unha velada parnasiana que vira nunca.
Naquela altura, eu tamén persuadírame de ser poeta – a causa dun mal escritor e peor amante que coñecera e de varias moreas de folios que gardaba dende a nenez do colexio de monxas- mais por sorte tratouse dunha miraxe do deserto da que creo estar recuperándome, coma un paciente inglés.
Alfredo Ferreiro, co tempo, decidiuse a levantar minas -supoño que anti-persoa, ou talvez de carbón ou grafito- pola rede adiante. O seu impecable labor como divulgador, activista, crítico, xornalista e poeta no seu buque O levantador de minas -subtitulado A literatura, as súas ramas e as súas raíces. Outros sentidos– axiña multiplicouse en eco e a día hoxe a súa é unha das páxinas de referenza do blogomillo.
Alfredo explicou a traxectoria de O levantador de minas, o que o motivou a embarcar nel, a súa actividade como xestor cultural [con proxectos como a coruña son], a mudanza de servidor – arestora en Blogaliza-, mesmo os versos que figuran coma friso de benvida ou inspiración …
Do mesmo modo que a mãe / precisa de filho para ser mãe, / o título precisa de poema / para ser título. Daí este poema.
…e asimesmo a historia desta preciosa foto [encántame como ela cruza as pernas]
historia que vostedes non poden deixar de coñecer, por stevensoniana, por truculenta, por bufonesca e que lerán completa aquí.
O vindeiro outono, Alfredo publica Metal Central en Espiral Maior. Miren que debuxo abrirao.
Esta foi a segunda sesión dedicada aos blogs dentro do ciclo cavernario.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Foi un pracer participar no ciclo que organizaches, como sempre o é atoparte e falar de literatura contigo.
Como sempre o é atopar xente que comeza a interesarse por participar en actos literarios por primeira vez con textos propios. Lembro cando eu me aproximei de poetas por primeira vez a finais dos oitenta e coñecín os daquela novos Xavier Seoane, Pilar Pallarés (con estes o meu primeiro recital na Coruña), Xulio Valcárcel, Cesáreo Sánchez, Henrique Rabuñal… É algo que non podo esquecer.
Graciñas, Alfredo. Unha bica.