Quero roubarlle a Eloy Tizón un verbo. O verbo crujir.
En galego, un chisco menos onomatopeico, renxer.
Armado con ese excepcional verbo da terminación lexemática en -ger [excepto tejer y crujir] este señor de Madrid troca un texto normal [define normal], dos que se len en voz baixa e concentración de conos e bastóns, nun texto audible e, por riba de todo, táctil.
Lendo Labia, unha das lecturas máis crocantes, crepitantes, coruscantes dos últimos tempos [xunto con Esferas de Sloterdijk, Ghost World de Daniel Clowes, La velocidad de los jardines, tamén de Tizón, Orlando de Woolf, Los comebarato de Bernhard, La invención de Hugo Cabret de Brian Selznick e Claus y Lucas, de Agota Kristof].
Perlas tiznadas:
Ah, qué difícil era poblar esa espera, ese crujido leve [cuanto más leve, más terrible], esos dedos de repente convertidos en raíces o tentáculos, en monstruosos ángeles.
Labia, páxina 27
…y al atravesar las estancias fantasmales el pie tropieza con llaves y crujientes telarañas
Labia, páxina 183
Pero ya el pasillo se dobla, ya es tarde, tus rodillas crujen con ansia…
Labia, p. 112
La línea que separaba el bien del mal en la pantalla era tan nítida como el sable del pirata, tan rotunda como el ruido del disparo a quemarropa -seco, crujiente- con que el policía malo acababa con la vida de los amantes fugitivos que huían tras robar un banco…
Labia, p. 193
cuando entraba cada mañana aseada, apenas empolvada, era una visión crujiente y vulnerable que llegaba a hacerte daño si se te ocurría pensar en ello a medianoche
La velocidad de los jardines
O máis curioso é que a escrita de Tizón estilísticamente non me resulta crujiente, senón cremosa, unha especie de nata a presión para os sentidos…
Unha cousa é certa [define certo]: o crujiente, o renxente, é máis vulnerable. Quizais ese é o verbo que o autor escolle para representar acusticamente as picadas de hipersensibilidade de nenas, adolescentes, reis desgraciados. O verbo da vulnerabilidade.
Iso pensei hoxe, mentres me frotaba nos xeonllos. Nas sofraxes. No hipersensible.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
crocante, crepitante e renxente tamén suxiren, ademais de vulnerabilidade, misterio ou suspense, ritmicas doses de sensualidade, medo morboso a través de portas infranqueabeis, respiracións fondas e somieres delatores.
Emocións do verde ao vermello (a cor máis ruidosa que hai)
off topic
deberias recompilar unha coctelería poética: que poesía ten un maridaxe máis axeitado cun viño ou combinado, que versos non se deben esquecer cando bebes unha mestura especial…
…ou que escribes baixo a influencia de absenta, bloody mary ou licorcafé
pois si. Certamente, poucas cousas tan poéticas che hai como as etiquetas dos viños: que se sabor de froitos silvestres amadeirados e acarballados, que se en boca á amplo e carnoso, que se destellos violáceos…
Non che son eu moi cocteleira, a verdade son aburrida e abstemia. Pero se algún día me contrata unha casa de viños para contar sinestesias en etiquetas, alá vou.
Absenta: toleaches? Iso é como beberse o veleno dunha pitón
Bloody mary: non teño o gusto
Licorcafé: coma o de Chantada non che hai
Eu preparo licor de guindas. Pero para os demais. Coido que vai ben cunha poesía entre céltica e xupiterina. Pondal e Ana Romaní, por poñer un exemplo.