O facebook… ben, no facebook latexa algo diabólico. Entre outras cousas, funciona como un dispositivo que che obriga a enterarte de conversas alleas. Un audífono mal amplificado.
A través dese enxendro do mal entérome dunha nova errata que vén sumarse a esas moitas que socavan os alicerces da nosa cultura, relixión, as nosas creencias máis incontestables, máis puras, máis redomadamente prístinas [entre elas, que a palabra virxe en realidade significaba moza e non necesariamente allea a coñecemento carnal con varón; que a editorial mexicana Fondo de Cultura Económica ía ser inicialmente de Cultura Ecuménica… e moitas outras a medio camiño entre a lenda urbana, o mito cazado e a cruel realidade]. A errata ou, neste caso, mellor erro de tradución ou mistranslation, velaquí:
O zapatiño de cristal da Cincenta non era de cristal
“Verre” [cristal en francés] seica é unha mala tradución por “vair” [pel grisprateada de esquío], co cal o zapatiño da heroína da grisalla, sendo de pel flexible, ben podería ter dado de si para enfundarse no pe de calquera outra. Mesmo dunha malvada irmanastra talla 41.
Naturalmente, unha zapatilla de pel volta é moito máis lóxica e cotiá que unha de cristal. Quizais o manoseo oral da historia modificouna ata o punto de lle outorgar esa especia fantástica da que carecía. Un zapatiño de cristal sitúase na mesma orde de cousas que unha alfombra voadora, unha muller que dorme cen anos, uns zapatiños de rubí ou unha princesa co pelo tan longo que podemos trepar por el e alcanzar unha torre. Un zapatiño de cristal é ríxido, é transparente, rompe con facilidade… O cal vén querendo dicir: só é apto para pes moi feituquiños, figuras gráciles, prodixios anatómicos. Alén diso, coido que metaforiza moito mellor a idea do efémero desa noite de baile co príncipe. Un zapato de cristal tampouco é para durar moito.
Fausto Larraguível achéganos máis datos sobre o tema [en realidade dicíallas a outro pero o facebook… xa se sabe]
La desventurada heroína en la penumbra, aparece ya por escrito desde la versión atribuible a Esopo, pasando por la Ródope (Ροδόπη) en Egipto (esclava de origen griego, a la cual le roba un águila una pantufla y la deja caer cerca del faraón, quien queda prendado del misterio y cree firmemente que la dueña de ella será su media naranja) descrita por Strabo en su Rerum Geographicum, la segunda Ródope reescrita por Claudius Aelianus en su Varia Historia, la Ye Xian china, la Chūjō-hime japonesa, la Kongji coreana, la Critheanach celta-escocesa, hasta las tres cenicientas (una de las cuales tiene final trágico) identificables en Las Mil Noches y Una Noche.
E o parrulo feo? O parrulo feo tamén era un Cincento.
En fin, os zapatiños de cristal xa son unha realidade. Por moi inxenuo que soe iso tratando con materia de contes de fées. A errata, como tantas outras veces, encargouse de mellorar o orixinal e lograr que manche a nosa memoria para sempre, como unha pinga de gasolina.
Mentres me ducho escoito Nude. Estou de Radiohead, de novo. Nude, de In rainbows, un tema que contén aloxados segundos preciosos cara o final, unha escala ascendente marabillosa que, tras a transfusión de frío e humidade abisal da letra e a atmosfera xeral do tema [como todo Radiohead], aseméllase a unha escaleira que conducise a un ático resucitado de luz. Non sei, unha vez que se extingue a música síntome como se me tivera visitado San Gabriel dentro dun Giotto di Bondone.
É o tempo que vai dende o minuto 3’55” deica o final da canción, non máis de 20 segundos que dende xa pasan a engrosar aquela lista de minutos preciosos deste post de hai un tempo.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
