reductio ad

De ser algo, serei a redución a este texto.

Non me queixo. Moita xente non é máis ca unhas mans a enguedellar cestas ou un lombo que sobe e baixa minas. Moita xente é un discurso esquecido, si. Pero moita outra é un discurso atravesado na garganta antes de emerxer. A fin de contas, unha lápida tamén é a redución a un texto.

Os libros de memorias. Os testamentos. As letras de cancións. Ata as leis e por suposto as constitucións son reducións do saber/deber dun pobo.

Son reducións a textos.

Claro que en ocasións non se pode falar con propiedade de reducións. Hai textos que magnifican aos seu autores. Fannos medrar, coma fungos de Alicia. Era veradeiramente Stendhal tan? Cervantes? Shakespeare? Valle-Inclán? Murasaki? Tan?

Debes sopesar amodo antes de poñerte a empuñar letras e ideas, antes de poñerte a facer voar conceptos pola bóveda do teu cranio, debes elixir que texto queres ser. A que texto queres verte reducido. A que palabra [Scheherezade, gruta, cosmonáutica]. A que título. A que subxénero. Estilo. Nivel semiótico. Coordenada socioliteraria. Parámetro sexual.

Mais se de verdade o que che importa é escribir, nada diso fará que te deteñas nin un par de minutos.

Debes conceder que o teu texto deveña máis humano, máis luminoso. Ca ti.

Ti non es máis que moitos demais.

Ti non es máis que moitas ou poucas letras.

Ti non es máis nin menos.