sedimentos

Espertei con Y na cama. Estivemos xogando moito tempo, toda unha infancia, baixo as sabas. Trato de visualizar de que xeito se configurará toda esa alegría na súa memoria. Antes dos 3 anos as memorias son plancton  difuso arquivado ao chou nas gavetas do laboratorio cerebral das sensacións. Hai gavetas de sensacións? Son fragmentarias? Non sei se isto é cientificamente así.

A miña escola infantil ás veces é unha vaga sensación no pelo ou na gorxa. Nos músculos que por entón eran pequenos pistóns.

Antes dos 3 anos. Que limbo espectral de marabillas. Que enerxía escura do universo dun individuo. Todas as súas futuras galaxias rachando as súas  placentas na noite perpetua do cranio.

Y e eu baixo as sabas. Tardando en saír. Na nosa singularidade matemática. Baixo un edredón laranxa e vermello.

Agotamos a paciencia dos veciños, nós, baixo o edredón. Os veciños había tempo que cheiraban a café e torradas e papel cru de xornal. Había tempo que prenderan a tele. Nós asfixiabamos baixo as sabas dos 3 anos, agochados da adultez.

Dios mío, qué manera de decir adulteces!

Consterna Mafalda.

Repasei este nadal. A miña única vida social manifestouse en ir aos monicreques, ver a Pablo e Ainara e xogar un pouco cunha curmá de 7 anos.  Quixen acudir ao Castelo de San Antón e espiar o ceo polo telescopio dunha agrupación  astronómica municipal coa que levo xogando ao gato e ao rato como 10 anos. Non fun. Chovía.

Pasei onda a manifestación por Palestina: moitos paraugas entrechocando. Necesitará todos estes paraugas Palestina?- pensei. Penseino con malicia burguesa, escéptica. Ser burgués é unha forma de malicia convertida en clase social.

Isto último non é unha frase lapidaria. Non vai con intención de selo. Iso quere dicir que moitas das miñas frases van con esa intención. Teño tics de escritora. Lapidar con palabras. Lapidar con sentenzas. Lapidar sen dano.

As palabras non son pedras.

As pedras. Palestina.

Os paraugas que se manifestaban -chovía- por Palestina. Sen dúbida, necesítaos. Paraugas para o deserto. Visualicei á nena de Banksy que se eleva no muro de Cisxordania, pendurando dunha presada de globos.

Era evidente que tamén necesitaba globos, Cisxordania.

Palestina necesita cousas que digan Palestina. Mapas. Convocatorias no facebook. Que se vendan panos palestinos chamados palestinas para xentes intelixentes ou algo estúpidas. Non importa o estúpidas que sexan as xentes. O que importa é a palestina que nomean e lavan na mesma lavadora coa roupa interior Calvin Klein. Que se editen libros por Palestina. Que se repitan en cada punto dun occidente privilexiado manifestazóns de repudio. Palestina necesita non morrer como palabra.

Palestina necesita non pertencer á enorme lenda da Biblia. Palestina necesita ser árabe, ser un enclave xeopolítico máis, non crer na terra prometida.

Que é o máis abominable dun conflito como ese? Que orixinariamente parecería unha película de Spielberg: o pobo errante que regresa, o contraéxodo, o retroéxodo, a grandeza xudea [oh, Woody Allen, oh Escola de Frankfurt, oh Susan Sontag, oh Shylock, oh Spinoza] que retorna a uns decorados inmensos regados con maná. A palabra da Biblia pisoteou a un pobo que xa vivía alí, que era o mesmo pobo, o pobo raíz, pero que en todos ese centos de anos mudara o destinatario da súa fe.

Ás veces, a historia dese anaco de mundo aseméllase á historia do emigrante rico que volve tras mil xeracións e impón o seu criterio. A mágoa cara a un pobo non ten sempre por que traer nada bo.

Que é o máis tenro de todo isto? Que vaia ser o tema de todos os blogs proximamente, que moita xente honestamente se sume a el e moita outra non busque senón ese aplauso fácil da denuncia que xa fan outros, nunha causa na que se mollan outros, nunha causa afastada, remota, ou quizais non tanto, quizais só a 6 graos de separación de nós, se cadra remontando de grao en grao, unha veciña, a túa irmá, un amigo dun amigo dunha vella coñecida, se cadra chegamos a un palestino que neste intre ten a cabeza contra o chan e escoita o universo querendo formar parte del.

Algunha vez ándame nos miolos. De ser eu palestina… que opinaría de xente que non alcanzo a ver, de xente que berra por min nalgún lugar? Tería fe en que poden cambiar algo da miña vida? A bolboreta provoca o furacán?

Será a materia invisible que nos rodea tan infinitamente sensible?

[…]

Onte lin. Gústame esa frase en galego, é redonda e perfecta como unha ameixa xaponesa. Onte lin. Xamais comín ameixas xaponesas. Pero lin. Lin algo sobre un azufaifo en Vila-Matas, un azufaifo na rúa Arimon de Barcelona. Agarro a microlibreta cobriza e anoto: Cousas que facer en Barcelona: visitar a rúa Arimon para comprobar se o azufaifo salvou.

Azufaifo. Ten nome de cómico andaluz do XVII.

Ao escribir Arimon vénme á cabeza o nome doutra rúa barcelonesa. Non sei nada de rúas barcelonesas. Coñezo dúas ou tres. A outra que me toma a memoria por asalto un pouco bochornosamente é a rúa Aribau.

A de Nada.

Bochornosamente? Por que? Unha das miñas lecturas de entrada no mundo, coido. Aos 17, mentres un compañeiro de clase sen eu sabelo vibraba con O vixía no centeo eu, sen el sabelo, repuxábame a memoria coa rúa de Aribau, ata o punto de ser practicamente o único que salvei desa novela,  Nada. A rúa de Aribau e unha sensación global de apnea prematura.

É curioso o que rescatamos das lecturas. Se me preguntasen [pero ninguén o fai, e finxo] Pizarnik é a frase Muerte de papá no seu diario; Camus é a palabra suicidio; Jaeggy é a expresión Unha fermosa fronte alta onde podían tocarse os pensamentos, onde xeracións pasadas transmitíranlle talento, intelixencia, fascinación; e un grave arrecendo a flor alpina reseca nun armario; Borges xace nos chanzos dunha escaleira, con ese sorrir solícito de cego que tiña Borges;  Rimbaud solápase demasiado cunha persoa que coñecín, pero de ser unha frase é esta: comme lui, je me consume;  Panero é Peter Pan; Alicia é a conversa con Humpty Dumpty cando eu emprego unha palabra…significa o que eu quero que signifique, nin máis nin menos; Vallejo é echóse a andar; e todo Pedro Páramo son longos párrafos suliñados a lapis polo meu irmán, dos que lembro: Pardeando la tarde, aparecieron los hombres; Pessoa come chocolatinas de nena; Virgina Woolf é radiante como o Orlando no que arden un millón de luces sen que el se tomara o traballo de prender unha soa; Valle-Inclán tiña a petulancia dos vinte anos; Manuel Rivas o número de ouro nun poema que remata co tamaño  dunha tumba honorable; sedimentos pequenos, pulidos; e outras lecturas que, en troques, pasaron por min como espectros, sen deixar apenas sedimento.

É curioso o que rescatamos das lecturas. Curioso é tamén o que rescatamos do mundo. A literatura, como o mundo, componse de rochas sedimentarias que constantemente aparecen tras riadas e temporais.