lista de detalles que te reconcilian coa especie humana

Xa tiña saudades dunha lista. Poña unha lista na súa vida. Verá como, ao rematala, semella que algo encaixa en algo e que vostede…

Vostede.

Nadie habrá dejado de observar que con frecuencia… atopamos persoas, escoitamos frases, vivimos situacións que, na nosa natural misantropía, tornan o mundo un chisco máis habitable. Un chisco. Máis. Habitable.

A xente, por razóns de sobra sabidas, é imbécil. En particular pode revestir certo interese. A nivel molecular é apaixonante. Vista dende o universo dános ganas de nos precipitar a apertala. Durmindo, ata o peor asasino en serie presenta quebros respiratorios, apneas delicadísimas, infinitesimais salaios capaces de conmover a Mr. Spock.

Todo o mundo ten un corazón. Algúns, os que se criaron á caloriña dunha pulpeira no baixo da súa casa, desenvolven 3. Coma os polbos. Non é o habitual. O normal é un e graxento.

Ese corazón que a todos acompasa non latexará xamais co mesmo pulso. Acelerou no nacemento, palpitou prácido canda unha nai, case desapareceu naquela grave enfermidade da nenez. É o noso mellor delator cando arelamos que nos trague a terra. Latexa cunha pasmosa facilidade. Apoiamos a nosa parva cabeciña sobre unha almofada e velaí está, tomtom- tomtom, o corazón de María, o corazón terrible de Iván o Terrible, o corazón en pelegrinaxe de Exeria, o corazón autocompracido de Christian Barnard, o de Yuri Gagarin e Fidel Castro e tamén o corazón de [vou dicir unha obviedade séculovinteira] o corazonciño de Hitler Tibbets.

Matinar en tantos corazóns durante a adolescencia perturboume. Sobre todo se me detiña a observar a seres en definitiva idiotas que poboaban a miña aula de bacharelato e non podía -mesmo que quería- deixar de imaxinar o seu, o seu corazón a propulsar sangue estúpido por arterias estúpidas para facer non sei que intercambio de cretino osíxeno nos pulmóns e regar ideas estúpidas en cerebros dignos de non se fosilizar xamais. Na miña indiferenza ou menosprezo cara a eles alampeaba un gramo de curiosidade. Tamén de empatía.

A xente non merece panexíricos. Non. Esta lista non é máis ca unha constelación de momentos nun universo humano francamente escuro. Os humanos son medoñentos, torpes, insulsos, tópicos, demasiados. Só un astronauta pode botar de menos á humanidade, concibida así en xeral.

Pero hai cousas, hai cousiñas, que nos reconcilian coa especie, verdade? Botamos unha lagrimiña humana, que riquiño é todo. E seguimos vivindo emocionados.

A lista:

1.- Que neve. Isto é puramente clima mais, como dirían Montesquieu e a miña avoa, clima somos nós. Ou o clima socialízanos. Or something.

2.- Os sucos naturais dunha vella moi revella

3.- A vinganza. Todas as grandes historias son vinganzas. Mesmo a Ulises non lle sae máis que vingarse dos deuses con astucia humana. E Han Solo? E Ben Hur? E Mad Max?

E Proust? Vinganza do Alzheimer.

4.- Escribirlle un mail a alguén que xa morreu e que conteste. Isto aconteceulle a un cibercoñecido meu -que é como dicir a un quensabequenserá-.

Fíxeno tamén eu, hai anos.

Non recibín resposta.

5.- Ler un libro chamado La tentación de existir a medias con outro chamado Trastorno. Malia todo, durmir ben.

6.- Escoitar Beautiful freak, dos Eels

7.- Falar por teléfono con G.

8.-  O signo  ∞

9.- Un libro recibido por correo. O libro vén dedicado. A carteira fai o favor de subirmo ata casa.

10.- Unha cría de mamut conxelada atopada no permafrost de Siberia. Xente interesada nun dente seu, no aire prehistórico aínda aloxado nos pulmóns seus, nas circunstancias minuciosas da súa morte.

12.-  Ver e escoitar algo así

 

13.-Un neno de dous anos e medio pregúntache se bailas con el

14.- Que alguén escape neste momento

15.- Que alguén morra tranquilamente neste momento

16.- Ma mère l’oye, de Ravel.  Sendo concreta Jardin féerique

17.- Alguén a quen non queres saudar finxe non verte tampouco. Un detalle de cósmica sintonía

18.- Ver unha foto de Rimbaud nun suplemento cultural. Unha foto de Rimbaud en África. Escrutar o rostro para ver se algo de. Para ver se. A foto é moi antiga. Non se ve. Ler o artigo, para compensar. Era un pupas, Rimbaud. Sempre laiando. Un cu inquieto, Rimbaud.

19.- As devolucións de Facenda

20.- Que de cando en vez haxa quen -dende moi abaixo ou baixo circunstancias atenazantes- o logra

21.- O  disco d’ouro das Voyager

22.- O talento inconsciente

23.- Unha raiola nun ollo

.

.

.

.

.

Datos de  desinterese: coma moitos de vós eu tamén espertei un día e morrera Michael Jackson.

Sinto curiosidade polos talentos: interésanme aqueles cos que se sabe que facer e aqueles cos que non se sabe que facer. MJ sabía o que facer co seu, diso non cabe dúbida. O que lle sobraba un pouco era a súa persoa. Era un talento cunha persoa pegada e a persoa, por iso de ser persoa, sufría.

I comentoume onte na cociña que atopaba un paralelismo entre o Truman do Show de Truman e o Rei do Pop: podemos rastrexar toda a súa vida en imaxes e audios, posta a disposición das jaurías esfameadas que conforman un público: dende o seu primeiro ABC ata a súa entrada triunfal no coma sobre unhas angarelas o pasado 25 de xuño.

Persoas moi achegadas a min eran fans deste señor. Tamén eu o fun. Fun fan.

Ou semi.

Neste blog, por exemplo, aparece citado moitas máis veces do que eu esperaba. Non só pola súa música -extraordinaria e moitos máis adxectivos que non se me ocorren-, senón por  iso que fixo consigo mesmo. Ser un exacerbado caso de mutación racial voluntaria. A súa marabillosa voz de castrato. O seu corpo a dislocarse. O mesianismo. As síndromes. A súa sexualidade naïf, todo ese barroquismo sentimentaloide da súa figura. A real estirpe de monstros con corazón dos últimos séculos desembocou nel: dende a Criatura de Frankenstein ata Eduardo Manstesouras pasando polo Xigante Egoísta de Wilde, Dumbo, Pinocho ou o Ieti. É, como xa se ten dito ata a saciedade, unha icona. É dicir, que de humano xa lle restaba pouco.

Non son un animal! Son un home!– reivindicaba o Sarxento Negro da peli. Non me chamedes Wacko Jacko! Non estou tolo! Son un ser humano!– pregou Michael.

Por riba de todo, bailarín e músico. Pero iso parece esquecelo quen porta a música como un agasallo divino.

Que levante algún dos seus tentáculos quen non se conmova con isto. Ou con isto.

E que chore agora medio mundo por el como debería chorar por outros. Eu estou a lamentarme por MiJac todo o que non me lamentei por ti.