sonsonetos

Falaba cun amigo [co amigo] das galas de verán, as mesas redondas, simposios, symposia, relatorios e todo o – en palabras súas- roce de anteniñas que supoñen. Tamén do feito de que as mesas de redondas teñan pouco. Cadaquen chega e – nun conmovedor comosemprismo– bota o seu rollo dun xeito frontal, en mesa oblonga e moitas veces sen facer nin caso ao outro presunto par – ou igual- de Camelot. O meu amigo formou parte dunha mesa redonda sobre haiku, nun lugar de La Mancha.

Tamén eu formei parte na miña vida de espectáculos similares. Isto parece ser unha condición sine qua non do escritor de hoxe en día, sen embargo estou certa de que non o é. Conditio sine qua. Mais con todo, así coñecemos mundo, idioteces e de cando en vez, marabillas.

Nun dos meu primeiros saraos regaláronme un libro. Foi o mellor que obtiven a cambio. Un deses libros de compilacións de textos e poéticas de autores varios, libros fatalmente destinados ben ao Moucho [tags: libros de segunda man, bo prezo, cidade vella herculínea, traer pola calle da amargura], ben a soster ese moble que coxea. No meu caso gardeino porque atopei algo valioso.

Dentro dese libro había moitas cousas indispensables para seren prescindidas ata que a miña vista desencriptou un soneto: un soneto, ese bargueño tan mono para o vestíbulo do noso intelecto. Queda tan ben. De moza facía sonetos. Claro, e quen non? O contrario indica unha grave ausencia de corazón e, quizais, de glándula pineal. Todos deberíamos perpetrar un soneto na nosa vida, debería haber Violantes pagadas polo estado que nos conminen, nos amenacen, nos violenten obrigándonos a un soneto, un soneto que é un son, un miraoquefago. Miraoqueseifacer. Como facer o pino con saia de volantes ante o rapaz que nos gustaba.

Atopei un soneto. É difícil escribir un soneto hoxe que non se asemelle a un bargueño estilo florentino do século XVI. Por moi canalla que poidamos facer soar un soneto moderno hai algo vernizado nel, restos de pan de ouro nas gavetiñas, ABBA ABBA…  Sen embargo, naquel libro compilatorio dei cun soneto diferente, disimuladas as molduras, as patas de bronce, as medidas na madeira e, pasados os anos, lembrei del a miúdo. Esa é a proba sublime: canto me lembras? Todo texto leva implícita esa pregunta, lévaa inscrita como unha marca de auga só visible ao trasluz.

Pois ben, lembreino. O soneto é dun poeta chamado Raúl Vacas Polo. Non o coñezo. A verdade é que o único que sei del é ese texto. De feito, coñezo máis o texto que ao seu autor. Iso é raro. O poema veume á cabeza en máis ocasións: nas farmacias, ollando recetas recén asinadas, revisando datas de caducidade nos frascos dun botiquín. E iso foi: nas mans dese escritor o soneto peza de marquetería devíu en botín de botiquín.

Un dos mellores sonetos actuais que lin.

Para os que a rima dea grima: abstéñanse. Abstéñanse.  E unha vez máis -isto é poesía, señores, fagan xogo- abstéñanse.

VADEMECUM

Ardine, Alugelibys, Aspirina,
Ornade, Frenadol, Polaramine,
Feldene, Mucorama, Betadine,
Bio-Hubber, Oralsone, Buscapina,

Prozac, Celestoderm, Maxicilina,
Septrín, Cefalexgobens, Augmentine,
Saldeva, Ferromorgens, Oraldine,
Vaspit, Oftalmolosa, Biodramina,

Isdinium, Hibitane, Nolotil,
Fluidasa, Termalgin, Rinofrenal,
Orudis, Tanakene, Clamoxyl.

Adiro, Conductasa, Senioral,

Profer, Optalidón, Gelocatil,

Zantac, Aureomicina y Hemoal.

Raúl Vacas