caixa torácica

Aos 15 anos regresei dun campamento de verán. Trouxen canda min unha tos ferinte. Dende nena tendo á tos. Os bronquios. Imaxínoos como crisálidas de menos dun milímetro de grosor, repulsivos, con algo ancián neles. Flemas. Irritación. Congoxas. Todo alí, asentado.

Os carraspeos estúpidos que interrompen unha historia. Esta por exemplo. As toses nocturnas, máis sonoras, máis bicudas. As toseciñas de disimulo, de precaución, de aviso.

Tusir é un estado de ánimo. Unha linguaxe corporal.

Eu regresaba do campamento. Tusía. Fun ao médico. Era novo, aquel médico. Moi novo. Escóitame o interior. Outra vez. Di algo. Outra vez. Di. Retira o fonendoscopio, inspira ruidosamente con aire de veredicto: quero unha radiografía.

Aquela foi a primeira intromisión no meu interior da miña vida.

Leveille a placa, emocionada. Alí, negativizados, o meu queixo de perfil con algo da caveira, a miña columna vertebral. Eramos como almirantes ante unha carta de navegación, aquel mozo doutor e mais eu. Así pois, eu tiña unha columna vertebral. O mapa revelaba iso. Un interior. Unhas vísceras. Unha columna. O médico tomou a miña columna de San Simeón radiografada entre as súas mans, con unllas recurtadas e finas como imaxino que as tería. Sentouse a escribir. No meu historial, supoño. Dixo: a idade da paciente son… vinte anos, non?

A miña nai e eu ollámonos.

Ten quince.

Quince? Pola radiografía parecérame unha muller de vinte.

Dicíao pola miña columna. Estaba certa diso. Unha columna grosa para o lombo anchísimo que me sostén, como se me tivese pasado o tempo que fun anxo celestial nadando a crawl. Mentres pronunciaba esas palabras, eu sentín que aquel médico namoraba fugazmente de min. Que logo se lle pasaba. Pero nese intre eu era unha moza de quince nun corpo de vinte. El era un médico novo. A miña nai suspiraba. Estaba todo clarísimo.

Entregoume un papel asinado, unha receita de calquera cousa, un xarope. O primeiro que lle veu á cabeza. Xarope para a tos da nena. Un xarope infantil, vermello seguramente, incapaz de disimular con excipientes de framboesa o cheiro a laboratorio. E unha culleriña de plástico, branca, plana. Para o xarope da nena.

A radiografía, quedo eu con ela?

Dubida.

Si. Si, si, si. Podes levala.

[…]

Levaba anos escribindo, querendo loitar contra ese mal familiar de falta de vontade, de medo, para escribir. Na adolescencia deixei de facelo unha tempada, un ano talvez. Dous, talvez.

Daquela radiografía non emanaba ningún significado especial. Non todas as cousas do mundo posúen significado, malia a nosa obstinación. Por algún conducto subterráneo da conciencia, a placa aquela deume folgos. Motivos. Eu tiña un motivo. Tiña unha radiografía dos meus pulmóns. Estaban sans. Eran grandes. Había unha columna para os sustentar. Para sustentar toda a tristeza e o entusiasmo de que eran capaces. Ese era o meu interior. Estaba feita diso. Non había nada máis. Alí non se vía o rubor. O aire provincián acumulado. A adoración polo meu irmán enfermo. O medo á súa suposta enfermidade. O fume dos cigarros que empezaba a fumar ás escondidas. O aire que dosificaba para cantar. O terror a máis orfandade. Ao modo de morrer. Alí non había nada diso. Alí había vísceras, ósos intimidados por unha radiación.

Non tiña nada. No meu interior. Nada.

Había que rechealo todo de literatura.

A miña caixa torácica bateu un pouco. De literatura!

A palabra literatura funcionaba así para unha caixa torácica por aquel entón. Como a batería dunha caixa de ritmos, como os males do mundo da caixa de Pandora.

O recheo natural dese claustro de aire.

A continuación natural dun escrutinio interior.