Durante boa parte do ano 2008 e case todo o 2009 estableceuse un curioso costume cibernético nos blogs literarios españois e ultramariños: facer referencia a un libro multiorgásmico e cóncavo e cónclave e pechadura e apertura, un libro colectivo impulsado por un pintor e ilustrador coruñés que xiraba arredor dos ollos das pechaduras. Ou máis exactamente, da ilusión dos ollos das pechaduras, como os marcos de momentos íntimos espiados por outros.
Mecanismo do libro: o ilustrador suxería unha estampa albiscada a través do ollo desa pechadura en tanto que o escritor escribía unha minihistoria ou microalgo que redondease a visión. O extraordinario esforzo do ilustrador-impulsor conseguíu que máis de 50 almas castelánparlantes ou castelánescribintes lle fixesen caso – en concreto, como non podía ser menos, 69 almas -, algo non moi complicado grazas á fantástica calidade dos debuxos e as súas sinusoidais suxestións.
Coñezo ese libro e os seus avatares neste mundo dende os seus primeiros pasos. Son amiga, amiga admiradora de quen o impulsa. Coñézoo dende que era un neno el tamén. Alegreime cando Pablo Gallo, pai e doutor Frankestein da criatura, escribíume hai uns meses coa editorial e a data definitiva de saída. Era algo que se vía vir: ese libro tiña que publicarse, tardaría máis ou menos, con máis ou menos declinacións polo camiño, pero estaba predestinado a. Durante os case dous anos que demorou a súa xestación, as colaboracións foron cada vez a máis, a literatura e os posts en torno a el, in crescendo, os arquexos que se escoitaban e as posturas que se intuían a un e outro lado do Atlántico alcanzaron un ritmo vertixinoso ata chegar a un clímax cunha única desembocadura: a publicación final.
A publicación final terá lugar o vindeiro 10 de maio. Desvirgará o libro Ediciones del Viento.
A capa, cun debuxo de Pablo, é esta:
E o blog aberto para dar conta do proxecto e os seus implicados reside aquí.
[…]
Poñamos agora que o voyeurismo é unha das bases da sexualidade humana, en xeral de todo o noso cerebriño: gústanos ver. Simplemente. Como o facemos ben -ver-, en tres dimensións, con perspectiva e technicolor, construímos a nosa cultura arredor do ollo: ler é ver, a arte é ver, a decoración, a moda, o cine, a gastronomía, a internet. Son ver.
Todo o século XX estivo dominado no campo da arte polo ollo. Dende o ollo de Dziga Vertov ata os antefaces atroces de Joel-Peter Witkin, pasando polo da tipa de Buñuel con navalla barbeira e infinidade de olladas, pampas ou arteiras, ocelos e pestanas suaves ou insidiosas.
O porno é voyeurismo, claro. Non nos excita pensar en, nin escoitar a no piso de arriba. O que nos excita de inmediato é ver a. E facendo qué. Ou, tal e como se matiza no eido da seducción – o clixé establece que seducir é suxerir e amosar de máis xa converte en porno vulgar- , o máis inmediato é entrever.
O pintor-ilustrador recolle esa teima do noso peculiar xeito de entrevernos -entreverarnos e entrepernarnos e abonda xa de xogos de palabras, fáciles no relativo ao sexo humano- e fabrica debuxos redondos, moedas, lunares, planetas, circos nos que entrevemos, si, sexo.
Cun gran de sal: non en todas as imaxes que entrevemos é o sexo o móbil da acción. De feito, outra actividade despraza en ocasións o protagonismo do acto obvio. A outra actividade é a lectura. En moitas das imaxes asistimos á concentración dos retratados en certas cuestións ademais de en certos párrafos.
Sobrevén a pregunta: que len para estaren así? Con que libro é posible iso? Con que tipo de literatura se están excitando?
E se non se trata de lecturas especificamente sexuais? Nin sequera minimamente sexuais?
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 