a non-métrica antártica

Aquí, pensando un intre nos textos e no que quero obter deles. No botín que quero que se obteña deles. Véxome por aí camiñando mal, chamando a berros escordaduras, luxacións sintácticas. A dor de ler iso. O pracer de pensalo.

Hai 6 anos escribín unha cousa, un poema que formou parte da antoloxía de poetas galegos Das sonorosas cordas editada en Madrid en 2005, e posteriormente de Zoommm. Textos biónicos, editado en 2007 en rede e en 2009 en libro [Eds. Xerais]. Titúlase Lista de datos observables: humanos e está un pouco máis abaixo de todo isto. É un poema en frío sobre o desexo, algo así como eses ovos que se fríen en nitróxeno líquido, unha substancia cuxa baixísima temperatura pode producir queimaduras. Daquela intentaba chegar ao desexo humano sen calcinarme en clixés abrasadores e tropicais, senón a través dunha ruta pola Antártida. Con ese fin medio borroso construín este poema como un texto maquinal, anodino, di[vivi]seccionador, ao que inxectei a voz dun dispositivo que nos observa e mestura datos propios e voces alleas, literarias ou non, relacionadas co desexo.

Co desexo masculino.

Case todas as voces escolmadas que aparecen en cursiva no texto e acreditadas ao final nunha nota ao pé son [seica veño decatarme hoxe]  masculinas.

Estas semanas matinei no desexo supostamente masculino e no presunto desexo feminino. Matinei. Matinei noutra cousa. Desexei.

Comparo este texto co que colgarei mañá, Cruzo un tipo que me. Este último é posterior e, no entanto, de factura máis clásica. Sonda moi de lonxe o desexo feminino, como outro ao que chamei Perversa [baseado nas famosas fantasías lésbicas de moitas heterosexuais]. Ningún dos tres convénceme dabondo como para non seguir intentándoo [achtung: ameaza].

A verdade é que os tres parécenme lixo.

Un apéndice que lle sobra ao mundo. Arranxámonolas ben sen poesía? De marabilla. Os únicos que non se arranxan ben son os propios poetas.

A poesía é un dildo maltreito que non acaba de poñernos [ou pórnos].

Lista de datos observábeis: humanos

Suxeitos a observación. Fantasean con torturas.
Fas que queira amarrarte a unha cama e beberme unha botella de viño moi de vagar mentres te contemplo

Únicos no reino animal en se preguntar por eles mesmos
Por que teño que reinar?

Únicos en se crer únicos
Hai outros mundos… pero están neste

Tendencia a vertebrar a súa medula en torno a outro dorso
Os meus pezóns toman a forma da túa boca

Tendencia a correr cando chove
Corre. Corre. Corre. Non deixes de correr

Tendencia a autodestruirse por harmonizar co cosmos
Tendencia a repelerse para facerse un sitio
Tendencia a culparse de secas e nebulosas

Graves tentacións de acoplarse aos demais
A miña doce, pequena, lasciva Nora, fixen o que me dixeches, porquiña

Graves tentacións de asimilar i expulsar o mundo mediante palabras
Toda a desdita da miña vida provén das cartas ou da posibilidade de escribilas

Graves tentacións de ser invisibles
de hibridarse
de violarse
de mutarse
de untarse de brea e plumas
de estar aquí agora que xa non están
neste anaco de papel que, con cobiza, estarás lendo
neste outro eu que -qué ironía- posuirás.

Ambición de fabricar vida
Ti fuches formado o máis perfectamente posible… Pero non para durar

Suxeitos a observación. Ambición de ser terrestres.
De quedaren para sempre.
De duplicarse coma pingas de auga.
E de chover sobre esta Terra con obscenidade.
Glaciais.
Bastardos.
Escravos de galaxias e de hormonas.

Eles…
Os que me fan dicir isto a min…
Os que me estremecen…

2004

Nota: os textos en cursiva pertencen a I.B., X. C. Mejuto,
P. Éluard, E. E., J. Joyce, F. Kafka,Tyrell en Blade Runner