O proceso de avellentamento no universo verbal segue un ritmo de aceleración diferente ao do mundo físico. As palabras, por de máis repetidas, extenúan e morren, en tanto que a monotonía constitúe a lei da materia: O espírito precisaría dun dicionario infinito, pero os seus medios limítanse a uns cantos vocábulos trivializados polo uso. É así como o novo, esixindo combinacións estrañas, obriga ás palabras a funcións inesperadas: a orixinalidade redúcese á tortura do adxectivo e a unha impropiedade suxestiva da metáfora. Coloca as palabras no seu sitio: o cemiterio cotián da Palabra. O sacro nunha lingua constitúe a morte: unha palabra prevista é unha palabra defunta; só o seu emprego artificial inxéctalle un novo vigor, en espera de que o vulgo a adopte, a murche e a luxe. O espírito é preciosista ou non é, en tanto que a natureza fólgase na simplicidade dos seus medios sempre iguais.
Citar ao odioso Cioran [léase Choran] é unha obviedade obscena: todo nel é citable. Cada frase que escribiu, cada mínima e puñetera frase que escribíu, é citable. Non hai nada que escolmar en Cioran, esmelga non vos hai. Calquera páxina ao chou pode devir, toda ela, en cita de cabeceira. Unha tormenta de lucidez, di o tagline, ou eslogan, ou frase editorial da edición de peto que manexo. Tormenta, si. E tormento tamén. Un tormento de lucidez. De cando en vez a idiotez, a inxenuidade, a superchería tamén nos alivian. Pero Cioran non se as permite. Non nolas permite.
É un cancerbeiro da parte máis amarga da lucidez. Vixía que non zampe demasiado azucre.
Este tipo soubo espremer o espírito dos tempos. Sabía que o coñecemento obtido a partir de lecturas extensivas deviría en comprimidos, en cápsulas. Toda a súa literatura é capsular. Cioran sabía o que facía. Por outro lado, falaba do suicidio sen suicidarse. Falaba da melancolía sen afogar nela. Con pinta de miñaxoia, dá malleiras de lucidez. O clásico fillo de puta sibilino.
Adóroo, claro, qué pregunta.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Véxoa moi nihilista, post, e todo iso. Mais algo haberá que comer, non? Ou é que tamén o bacallau á grella é un soño. Somos relato, a nación, nós mesmos, mais un relato necesario. Sen relato non somos. Negar a nación é negar o ego. Negar o ego é negar a nación. Eu son e nós somos. Singular e plural. Psicoloxía e Socioloxía. Está ben deconstruír o relato da identidade, mais sempre sabendo ver que no fin hai un bucle imposible, un virar sen fin que conduce á nada. Sen ego non hai autor, sen autor non hai linguaxe. A Fala non fala. Quen fala es ti. Ou vostede, desculpe. Quen escoita e interpreta, quen emite e codifica, é. É. Quen é o que di que eu non son? Alguén que é? Porque se non é… as aporías de Zenón de Elea. E se el é, por que eu non son. E quen son os din que non somos? Os que son…
A verdade, prezada poeta, non é máis ca un efecto da linguaxe. Certo. Mais sen linguaxe… apaga e vámonos.
Outra cousa. A orixinalidade tamén hai que deconstruíla. E a modernidade. Ou é que só deconstruímos o que nos interesa?
Non hai máis que futuro (Heidegger dixit). Falar de avellentamento do universo é outra aporía.
Vou tomar o Orfidal e a durmir. Mañá será outro marabilloso día.
Nihilismo ou nada.
Pero máis que nihilista, creo que o futuro do humano é ilusionista.
Quéseieu.
Nada de nihilismo. Nihil de nadismo.
Outra cousa. Non hai nada de previsto na linguaxe. A linguaxe é devir. O signo é sempre futuro. Aínda que sexa repetitiva, como a identidade, o eterno retorno do mesmo. Vinte tantos fonemas, que forman sesenta mil sílabas, que forman centos de miles de palabras. Prever a linguaxe é como prever a historia. Xa coñecemos os resultados.
Non vou falar porque, falase no idioma que falase, os fonemas a empregar xa foron empregados centos de miles de trillóns de veces. E non sería nada orixinal. Mesmo que prescindise da fala e comezase a ornear…
O ridículo da orixinalidade é que se basea na historia. Ser orixinal é ser historicista, crente no falso relato. Santa Igrexa da Historia contada para os nenos.
Por iso a tradición non é máis ca unha forma de modernidade, que se constrúe cada día. Todo foi no seu momento innovación. Así que non hai máis ca modernidade, actualidade, devir que chega. Tempus non fugit sed venit. Construír a tradición, tanto desde a orixinalidade como desde o tradicionalismo, é un exercicio narrativo.
Narrar o tradicional desde o moderno non é máis que dicir isto si e isto non. O mesmo que narrar o moderno desde o tradicional.
A procura do valor, que é o que subxace, é unha forma de expresar a falta. Mais a falta, como o desexo, é permanente e insaciable. Falto porque non vallo, mais aínda que valese seguiría a faltar igual. Por aí vai o “petit objet a” lacaniano. A fantasía que agacha a falta. O que soño que me falta. O que imaxino que me falta e que me enche de gozo. Gozo coa falta. Zen por Zen nihilista? Acho que não. E tout le reste c’est litterature.
Razón leva vostede, estrougwsa, todo é un exercicio narrativo. “Santa Igrexa da Historia contada para os nenos.”
Qué nenos que somos.