voyeureka

Por mor da radiación de fondo cósmica emitida polo Libro del Voyeur, foron xerados máis textos que se fitan perplexos os uns aos outros [e agora que facemos?].

A min aconteceume este:

VOYEUREKA

Hipnotízannos as persianas que se abren en fiestras de enfronte
os operarios que camiñan sobre tellados
a xente cando bebeu un pouco
e tamén
tamén emerxe aos tellados
con grande risco para a vía pública
e os seus fémures inxenuos.
Vampirízanos o fiestrismo
a alta espionaxe entre visillos
a obsesión que cristaliza.
A todos un pouco.
Nos vampiriza.

E asemade calquera oco
persoalmente
abáteme.
Recórdame que.
Esmágame contra o patio
dun texto ferido polos puntos.
Polos seus.
Que son os meus.

Fiestras de guillotina,
oscilobasculantes,
onduladas en chapa vella
polo oco arxiloso dunha man.
Vans con oxiva,
comportas estelares
de 8 e 12 puntas.
Escotillas que pestanexan ata se transformar en
ollos amnióticos de boi.
Bufardas de pacotilla
e para o lonxe trens en marcha.
Por case todas asomamos
a nosa cabeza inocente
agardando
espreitando
facendo o tempo
-facendo o tempo!-
a piques de.

Desde aí arriba, ata o fascínio nos repugnan
as gaivotas que oubean estirando o pescozo coma lobos
lobos brancos
ou as anciás que tamén se inclinan cara á rúa e non nos ven
-bata rosa-
nun tropismo do que aínda ben pouco sabemos.
Unha pantalla de lonxe -que retransmite? e quen a ve?-
sombras nas que cremos ter visto algo
persianas misteriosas, afastadas como a propia Persia
xente que ri, rifa, alcanza o seu orgasmo
en áticos inalcanzables, en cristais que baten.
Os subsaharianos e o plástico
na súa cousa rota.
Que saibamos nunca deron queixa dela
ao propietario do edificio.
E xirando sobre todo iso
un cosmos taciturno, que nin afirma nin refuga,
ferralla espacial suxeita con
supercordas á deriva.

O noso propio bafo impídenos ver ben o verso seguinte.
Ah, si! Aí o teñen:
o mozo que fuma no primeiro e lanza as cabichas á rúa…
eu míroa
esa brasa alaranxada das noites do verán
-a soidade doutros, ben que nos acompaña-
esa zurda súa e o seu tiro parabólico
con esa modalidade do sexy que é
o non ter nin idea
i el nu, belo, sen ideas, en cóbados sobre o seu peitoril
do mesmo branco roto desta páxina
na que unha vez escribín todas estas cousas
páxina que logo dobrei e dobrei -de novo-
ata un avionciño de papel.

Un avionciño de papel.

Calquera Grande Texto da Historia
-mesmo este-
pode rematar os seus días como un
-arrebolado desde un sexto piso-
avionciño de papel.

Ou comezalos.

2010