LITERATURA
Para Enrique Vila-Matas
Os pisos praguenses en que viviu Franz Kafka, e as súas gravatas negras e os seus chapeus e os seus zapatos. O pelo enxoito de James Joyce, cuxa man queimou Dublín. Os amantes de Luis Cernuda, rindo ás súas costas. A dona de Shakespeare, vella e adúltera. Os ollos verdes e estrábicos da enfermeira xefe da clínica na que finou o Nietzsche. A man de muller que colleu os botíns de piqué de Ramón María del Valle-Inclán e arrebolounos pola fiestra. A sífile fervellasverzas que Gustavo Adolfo Bécquer paseou por Madrid. A sífile idéntica, mais paseada por París, de Charles Baudelaire. O painoso que reza a pantasma de Rimbaud nunha morgue de Marsella e Deus que se fai o xordo. O painoso que reza Jorge Manrique antes de soltar a man do seu pai morto. O riso de Quevedo mentres evacúa nun cornecho de Madrid, en tanto rebota o mundo na súa vesícula como unha pedra verde. A nai con gota de Flaubert. A autopsia de Larra, o seu xoven cerebelo. A carne da máscara de Fernando Pessoa. A foto do pai de Dostoievsky na billeteira de Lenin. A cabeza moi grande de Rubén Darío, tan grande como o seu medo. As sopas de allo que marea todas as noites o Manco de Lepanto coa man boa mentres olla con discreción para a man ausente. Os cen quilos secos que Oscar Wilde exhibe polos cafetíns de París con orgullo murcho. A man que oubea de Pablo Neruda. O cadáver de Cela servido con guarnición de ministros. O gran desfile da soidade de todos os tempos, a soidade e as súas palabras, a literatura.
Manuel Vilas, Resurrección [Visor, 2005]
Manuel Vilas [Barbastro, Huesca, 1962]: escritor exultante. Fausto. Do mellor que leo na actualidade.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
E que Enrique Vila-Matas é así! Somos moitos os que vemos sinxelos detalles dunha foto que non ven os demáis, os reflexos que fan dunha foto dúas, os obxectos que parecen xogar coas dúas, tres, catro dimensións transfigurando a realidade, os que fixámonos máis no contraste do duro (e doce) Brando coa máquina de escribir no colo, coma un cerebro falando, sentado na casa co gatiño branco o lombo, e as cores, esas cores… Somos máis que os que ven na foto ao actor co gato e punto; e imaxinamos toda unha historia a partires dunha instantánea; pero son poucos, moi poucos os que relatan esas realidades paralelas con un gusto exquisito coma o fai Vila-Matas… E como o fixo tamén Manuel Rivas neste fermoso texto que, espero e desexo, sexa unha homenaxe ao escritor e non unha burla coma se fose un cotilla literario, que tamén podería selo (a intención do texto!). Ou seica pode cada un entendelo coma queira…
Moitas bicas, nena, e moitas ganas de verte de novo (cando queiras, xa sabes ti ónde).
Aloha, Fauve. O texto non é de Manuel Rivas, senón de Manuel Vilas, un oscense. O texto parece unha homenaxe, ou así o vexo eu, ás partes de atrás da literatura, ao paraliterario que tamén é literario, ao cotilleo, o lercheo, o humor negro, o sórdido, por que non. Non creo que Vila-Matas se sinta ofendido por isto, ao contrario.
Espero que vaias ben do teu. Vexo moitas veces a Max pola fiestra e tamén a outra gatiña [ou gatiño] branca.
Un saudiño.
Ai, Estíbaliz, que xa non séi nin ler, e non vou decir que fose un lapsus porque non me gusta mentir. Ese despiste foi o que me fixo “pensar mal” e darlle espazo á outra interpretación, que non é a que me gusta ver, por suposto, senón a mesma ca túa… (son un caso perdido). Aos escritores gústalles saber sobre as vidas dos outros escritores, e aos leitores gústanos tamén ler o que dín uns doutros, alomenos a mín. E Vila-Matas ten o gusto polo tema moi esaxerado, gusta de rizalo rizo coas cousas esas, i eu adoro a Vila-Matas e adoro a súa manera de esaxeralo todo ata máis alá do que se pode… Agora leréi a Vilas tamén! E xa que nos atopamos aquí… vou seguir o seu blogue.
A “Rubia” (outro nome dela, pero en castelán, porque non é tal, senón loura) que ves na xanela, é Sunita! A nosa Suun Liu, que trouxo a ledicia á casa e, ademais dun trasto, é agarimosa e fainos rir como ela soa coas súas trapalladas. Ten un ollos moi grandes, redondos e azuis incribles e abraiantes. Tes que vir velos, os gatos, digo 😉 (Eu nunca a vira desde a rúa; pode que cando eu non estou aproveite para facer outras cousas máis interesantes na casa que mirar pola fiestra, que, logo, con poñer esas cariñas de boa, esas carantoñas irresistibles sae indemne de (case) todo o que sexa o que faga… ai!).
Como ves, o meu empeoramento co galego é cada vez maior, pero aínda así non paro de falar. Vou ter que facer algo máis que ver “Cifras e letras”… (estou enganchada).
Bicos e bicas das túas.