Logo dunha boa tempada macerados en A.mour, I.magination et R.êve, acabouse a éxtase e houbemos saír á superficie superficial.
Na superficie superficial o que había era unha Folga Xeral [non rêve, senón grève] porque o país había tempo que andaba cara atrás, coma os cangrexos-samurai do Mer du Japon no que perdimos a razón, aquí pecharan Vieiros, A Nosa Terra, Chuza! máis unhas cincuenta tendas do teu barrio, os bancos obrigábannos a lles render vasalaxe -e, tempo ao tempo, uns cantares de xesta en pe crebado-, non se deixaban de vender armas pero si de subir pensións, había recurtes en axudas pero non en traxes sastre anti-republicanos, o país -Occidente é o noso país- marchaba a marchas forzadas -nupciais pero tamén forzadas-, a xente aínda andaba preocupada de valores coma o egoísmo e a insolidariedade, non fora que se perdesen, e reclamaba en masas de zombies oubeantes o seu dereito a non facer folga.
É xenial cómo se terxiversan os argumentos en canto nos aferramos con mans de señor Burns a unha palabra tan indiscutible como dereito. Agora resulta que o que se dirime non é o dereito oitenteiro -decimonónico, xa- a facer folga, senón o noso dereito -como egoístas insolidarios- a non facela.
Dime que non queres perder cartos, que es autónomo ou mileurista e xa estás puteado dabondo, que non che sae dos fuciños ir en taxi a traballar, que os escándalos políticos e financeiros dánche polo saco mentres te siga chegando para unha viaxe en Ryanair ao ano ou unha puta tele de led… pero non me digas que non fas a folga porque ninguén che pisa o teu dereito a non facela. Iso é un mal sofisma para os crédulos de corazón.
Non. Non. Así non.
Para máis prismas sobre o tema, lean este excelente artigo+ comentarios.
Creo que se merece vostede escoitar isto:
Velaí vai tamén a letra:
Come arance rosse
assaporo i giorni
ora che ho incontrato te.
Dolce e profumata
ora é la mia vita
e per questo: grazie a te.
Ora io cammino tra le rose
e quando é sera accanto a te riposo.
Non é mai tempo di versi tristi
e non verrá la stagione delle pioggie.
E non verrá la morte triste
alla nostra porta a cantare le sue canzoni.
E, se quixer, pode continuar con isto (verdadeiro programa de terapia musical para este outono):
Velaí tamén a letra:
In the board room the quiet man takes a
Second to think what to do
He’s out of his seat and he’s starting to speak
And he hears his own voice
For years and years he’s done nothin’ but bow down and put up with all their
demands
She sits like a viper and offers the clock
Without giving a damn
He takes it
Honour forbids me but honour be damned
You have whined till you got what you want
I did the work and when things would go badly
You left us to rot
He locked the door of the boardroom
And turned like the scene from the old country song
Towering over the table he’s lost
He is drunk with it all
You only
Came back to us when we’d turned it around
When we’d rescued your ass from fire
Your contribution to all that we did was to say
it was dire
Night after day after night I’ve been working
Despite of you fuckin’ us all
Now I’m gonna die I don’t care if you cry
Just please leave me alone
And spare those tears for yourself
We’ve had those till we’re sick
You should leave while you still have the chance
The others were shocked at this shameful disgrace
At the end of an honoured career
He paused in the silence to pull down his tie
And observe the melee
Non coñecía nada da primera canción. En verdade merecíaa? A letra parece bonita. Os versos finais semellaban unha apostila a Cesare Pavese.
Grazie a te.
E Belle and Sebastian gústanme bastante. Boa letra.
Cre que preciso unha terapia musical? Jejeje. Por?
Esa, Estibaliz, es sólo una de las caras.
Yo no entiendo de todos estos asuntos que preocupan a los mayores, no conozco realmente la situación que puede estar viviendo alguien para llegar a manifestarse en huelga. No obstante, empiezo a pensar que no valen para nada y menos si se focaliza contra un decreto ley.
De los que me doblan en edad, decir que quiero pensar que hay una explicación con más ‘chicha’ que la económica para esa indiferencia. Mi generación (tengo 20 años) ha perdido cualquier sentimiento de comunidad, somos como el señor Meursault en el extranjero de Camus. Pero no nos olvidemos, que este desengaño anti-humanista seguro tiene una explicación razonable. Hay lo dejo!
Hola Enrique. Los asuntos que preocupan a los mayores atañen a todos aquellos con más de 18 años. A los 20 ya se está en el mundo de asuntos que preocupan a los mayores, apetezca o no :]
Por otro lado, en este post no arremeto contra quienes no hacen la huelga. La apoyé, con escepticismo. En cualquier caso, no hablaba de nada de eso en este artículo.
Sólo he querido apuntar una insidiosa flechita contra las excusas banales dadas para no ir a una huelga, como asegurar que nadie puede arrebatarnos el derecho a no ir a la huelga [pretexto que yo he escuchado, más o menos así: Yo no voy a hacer la huelga porque no me parece bien que me obliguen a hacerla. Me están privando de mi derecho a no ir]. Me parecerá válida casi cualquier razón -económica, política, dramática – menos esa.
El extranjero ya lleva siendo libro de cabecera de varias generaciones, incluída la mía 😉 Tampoco sirve como excusa.
Gracias por tu comentario.