cruzo un tipo que me

CRUZO UN TIPO QUE ME

Hai un home apoiado na esquina desta frase, xusto
nesta esquina
que acabas de dobrar para miralo.

Recoñécelo?
É alto. As súas mans son máis grandes que as túas
con máis pelo.
As súas mamilas tenras non dan leite.
A súa noz ninguén a abre.
O seu corazón palpita nos silenzos do teu.
Aquí-dum.
E aquí-dum.

Malia que non o sabe, o seu atractivo é un abismo.
Fina, a liña da súa boca.
A almofada das súas coxas,
os seus tendóns nos enraman.
Aínda que non o sabe
e só a nosoutras atribúe o grácil.

Equivocadamente. O grácil.

Nesta época sente algo perdido. Mátanos. Adóranos.
Cre que se nos di que somos máis astutas
caeranos mellor
concederémoslle un posto político
a carón do noso cepillo de dentes.
Ás veces rimos del, pero se olla para nós serio
en fite
desde un mozo que cruza a rúa
ou un home xa maior un pouco só,
tragamos saliva e apertamos o paso
radiactivadas de amor
comprensión
noxo
ou desexo.

Como fillo como pai
como irmán
como viúvo incapaz de facerse fronte
é quen sempre imaxinamos puíndo a roda
pintando altamiradas
co ollo no telescopio
a piques de dar coa ecuación definitiva
programa que che desprograma.
E aínda que todo iso non fose así exactamente
ocupou o centro da esfera de Vitruvio
tanto tempo
coas súas omoplatas platónicas
a peluxe do embigo
a súa voz amplificada polo tórax
esa preguiza ao barbearse.

O da xenitalidade evidente
que non dubida en amosarnos como pode
o escravo de si mesmo e da nosa cadeiridade rotunda
o que agora se proba o sostén da nai
o que naceu muller
o que fala da guerra cando xa non fai a guerra
o que fala de amor cando só fai a guerra.
Ocupou o centro desa esfera tanto tempo.

Fica fóra cando damos a luz.
Sacode a cabeza ante unha morea de compresas.
Engreído. Destrutivo. Picaflor.
Válelle todo.
Non hai criaturas máis distintas
que dous homes ombro con ombro na cadea:
o que violou á filla
talvez entende ao que matou por ela
e no comedor sentan xuntos.

Atribúese o universo, a razón e o xenio.
Calquera senra que se atope entre o sol
e o infinito.
Aínda que tan vasto reino non lle impida
sentirse algo culpable cando pensa noutra.
Noutro.
E é que.
De verdade quere axudar coas papillas.
Pero os seus portazos críspannos.
As súas mans.
En todas deixaron algunha marca.
Nesa pel nosa que tantos poemas tensou
dunha esquina a outra do planeta.

Suponse que inventou o cero e o revólver.
Aínda que isto non sexa exactamente así.
Gústalle vernos de xeonllos
de poutelas
fregando o chan.
Ou vaporosas levitando unha raiola
sobre o mundo.
Chámanos vitimistas para darnos pena.
Ri dos libros que escribimos
as teorías que formulamos
o noso estilo ao aparcar.
Paternalmente, sinálanos: “iso si vén sendo
un fóra de xogo”.
O noso XX palpebrexa.
O seu XY de coiro cheira a cervexa.
É o seu Y o que non encaixa
no crebacabezas celular.
Amamos ese Y, preguntámonos
que é pensar nel todo o tempo.

En xeral, teñen unha lea connosco
non menor cá nosa persoal lea con eles.
Triunfantes. Bigotudos. Pés grandes.
Impacientes. Zoupóns. Incribles.
Disparando ao corazón da mazá sen nos ferir.
Regresando nas astronaves do exilio por nosoutras.
Gardando un papel sucio no peto
coa súa suor de hormonas fluorescentes.
Mentireiros.
Deliciosos.
Enxeñosamente estériles.
E.
Obstinados en me ollar cos seus
grandes ollos fixos
desde a esquina desa frase
que xa hai ben tempo dobrei
e á que regreso
por se volvo velo apoiado un só instante.

Por se volvo velo.

Estíbaliz…Espinosa, 2010