Adoro aos artistas xeniais e subestimados. Se houbera que facer un panteón con todos, entre eles figuraría o Héitor Villa-Lobos.
Xulgo imperdonable que non se coñeza máis a este compositor, fóra dos círculos dantescos musicais, fóra dos conservatorios e conservas musicais variadas.
Quizais non sexa a mellor versión que circula por internet da súa Alma Brasileira [1926], un dos seus chôros que se arrola a un ritmo estraño, o ritmo impuro da marabillosa Sudamérica, polcas e congos, pero coido que o seu intérprete toca con veracidade, non bule demasiado na primeira e terceira partes da peza, as partes da saudade se é que podo así chamalas. Con todo prefiro unha versión algo máis lenta, coa man esquerda grave e fonda, unha versión que acompañou como banda sonora unha parte da miña vida. Sempre pensei que a nena do facendeiro de Anserma, nese poema de Avilés de Taramancos que é coma unha caixiña de ritmos, tocaría algo así baixo das estrelas cando recibira na súa casa o célebre piano de Viena que manda mercar.
O regreso da saudade no minuto 3:41.
[…]
Ou a amasonía orquestral destoutro, o Chôros 11 [1928]. Qué maneira de encetar un movemento: puro clímax xa! Peliculeiro. Viscérico. A gallarón.
E chamen a mamá ou agárrense a algo no minuto 7:06, por dior bendito.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 
Concordo, pero eu sempre fun do seu Trenzinho do Caipira, ‘lá vai a vida a rodar’.
A natureza da saudade é sempre oximórica. Por iso é nostalxia do presente, presenza do lonxe e imposibilidade do real. E os seus inversos.
O imposible feito real (ou a realidade vista como imposible), o presente convertido en nostalxia (ou a nostalxia convertida en presente), o lonxe aquí (ou o lugar actual desubicado, trasladado e moitos quilómetros de distancia). Saudade.
Lembre aquel poema de Borges:
“Que no daría yo por la dicha
de estar a tu lado en Islandia”…
O poema remata dicindo:
“En aquel preciso momento
el hombre estaba junto a ella en Islandia”.