Non lonxe de ti, quédome de pedra co de Santiago Sierra.
Pero logo palpebrexo, clic, e de pedra paso a quedarme de platino, de titanio, de uranio, e logo de diamante, e de aí volta ao carbono e, cómo non, ao grafito. Quédome de grafito e de grafeno coa punta dos dedos suspendida na tona da Historia dos Premios.
E finalmente quédome de papel de páxina arrincada e por debaixo de veludo que por debaixo carne.
Quedámonos e quédome de carne. Xeada e óso. Pouco máis. Quédome coa posibilidade e a praxe do refugamento; non tanto con algunhas das argumentacións esgrimidas para facelo dende a carta datada neste mes de Brumaire [mañá é 18 de Brumario]. Quédome coa liña tatuada duns homes que foron pagados para ser arte. Quédome de liña, quédome de carne.
Con todo, non deixa de ser un Premio Nacional rexeitado nos tempos que corren. Estamos un pasiño máis cerca. De algo. Que non se sabe qué é.
[…]les vio el cadáver triste, emocionado;
incorporóse lentamente
abrazó al primer hombre; echóse a andar…
César Vallejo
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 