o clic

Escribir é un dispositivo de silenzo, non descubro a pólvora con isto.

A esquizofrenia do escritor dáse porque debe rechouchiar, gorgolejar, enxamear, polinizar, radiactivar, atoparse con, conspirar, tramar, ensarillar, ensaraollar, facer encaixe de bolos, de bolillos, de bolachas, divertir, entreter, sublimar, disolver, imantar, modular a voz, jet-laggear, facer rir, facer chorar, conmover, zunir, quedar ben, hackear, afianzar, asentar, enxertar, rodrigar, seiturar e de súpeto -sen delongar moito e cando os dedos fagan clic- escoitarse a si mesmo, escoitarse a si mesmo dentro dun pozo silencioso. Facer de toda esa fauna e flora con abesouros un páramo no que abrocha un talo de voz, un gomo de voz, feble feble.

Claro. Non sempre sae.

Iso causa tristura. E, para contentarse, o escritor asoma de novo os fuciños, ornea, osma, cacarexa, fai cardume, fai niñada, fai rolada e chega a súa casa e os dedos fánlle clic.

A folla faille clic.

Un ollo faille clic.

O nocello esquerdo faille clic.

Pero a vida non.

As verbas non.

Os sons non.

Non lle fan clic.

Logo crac.