inspírao con ira

Hai uns anos, a alguén ocorréuselle tomarlle a temperatura literaria aos pecados capitais na revista electrónica Literaturas [o link xa non aparece dispoñible]. Malia que non dun xeito explícito, a convocatoria invitaba a reflexionar sobre o que segue a ser pecado e o que non: aquilo que para o cristianismo eran substancias pecaminosas capitais, na nosa sociedade considéranse ingredientes moi apetecibles ou directamente centrais [luxuria e gula á cabeza].

Hai outros que, malia o paso dos séculos, manteñen o seu estatus vintage de mal vistos: a envexa, a preguiza, a avareza, a ira.

Dado o título da revista convocante, a meirande parte dos que respondían pertencía ao gremio de escritores e tamén a meirande parte dos que respondían elixira, deixando entre paréntese á omnipresente luxuria, á preguiza como o seu sintomático pecado capital. Algún que outro, a gula. Case ninguén a envexa [Suso de Toro, recordo, si]. Poucas soberbias [aquí habería que pór un sic, tan de moda]. Entre escritores, pouca soberbia [sic]. E pouca avaricia tamén. Forrarse vese que non lle importa máis que a catro pobretóns. O resto de escritores son ou todos nobres ou viven das rendas, como ansiaba o maldito.

Case ningún de nós elixíu a ira. Eu si. Cando penso en min mesma, nese acto meticuloso que é non saber nada dun mesmo e enganarse constantemente con autocompracencia, non me vexo como unha persoa desagradable nin airada en exceso. É máis, evito no que podo os enfrontamentos, os accesos de cólera en público, desgústame desgustarme con alguén se o motivo é ínfimo e mesmo que ese alguén sexa ínfimo para min. Son tan cortés como me permite a miña epífise. E a miña epífise é ancha, ancha como a castela da miña educación, como o ventre da miña fronte co seu embigo e todo. Son cousas da anatomía ás que debo obediencia e cegueira.

Con todo, creo que si a padezo. Padezo ira. Brotes de ira, brotes verdes de ira, brotes primaverais e avermellados coma agallas. E gustaríame padecela máis a miúdo. Limpa o corpo, osixena. Reverbera tras da retina. Ventílanos dunha orella a outra, igual que Jerry percorre o interior de Tom dunha orella a outra.

A ira é antisocial, non precisa dos outros como a gula ou a luxuria ou ata a envexa. Ou a cobiza ou a soberbia. A ira e a preguiza son dous pecados asociais. Poden, naturalmente, depender doutro ser vivo para manifestárense mais non é condición sine qua non: un sempre pode descargar a pólvora da súa cólera contra un anodino cepillo de dentes só porque lle caeu tres veces na mañá.

A ira é misántropa pero tamén obxectual, e obedece á sensación de estar vivo.

Literatura contén, ademais, a palabra ira. E abonda por hoxe de tópicos xogos de palabras.

Velaquí a bile que doei para o experimento aquel:

DIES IRAE

Demasiado soberbia para a envexa. Demasiado luxuriosa para a preguiza. Demasiado larpeira para a avaricia. Demasiado avariciosa para a soberbia…

Como ousan preguntarme??

Escollo a ira. Gústame a xente airada. Nun mundo que aspira á neutralidade, á inexpresividade, á descafeinidade, demostrar a cólera é soberbio. É unha luxuria do xenio. A gula caníbal.

A ira é atributo de deuses e emperatrices.

Rompan pratos. Berren. A violencia é insoportable. A ira axuda a descargala coa voz, o corpo, a vinganza. A ira é o pecado sublime e zumento da vinganza. Appetitus inordinatus vindictae. E unha boa vinganza, ben se sabe, sempre urde a malla dunha boa trama. Hamlet. Conde de Montecristo. Achab. Emma Zunz. Íñigo Montoya. Kill Bill.

Aírenseme.