Un Estado prohíbeme tomar a xustiza pola man se alguén mata aos meus.
Un Estado esíxeme pagamento puntual e xusto.
Un Estado esíxeme fe, fe inquebrantable na súa propia necesidade.
Un Estado blíndase para se modificar o menos posible, detalle que o asemella a unha divindade ou cousa cósmica.
Un Estado garánteme bens, iso é certo, pero ultimamente só me garante bens de consumo.
Un Estado é un participio do verbo estar. O verbo estar roza semanticamente ao verbo ficar. O verbo ficar roza semanticamente o verbo molestar. Un Estado debería ser un participio do verbo ser. Un Estado debería trocar constantemente nun Sido.
Por un Estado debería correr o aire.
O Estado deféndeme a min do Universo Maligno. Mais, parafraseando a Igor Lugrís, quen nos defende a nós dos idiotas? E quen nos defende a nós dos Estados idiotas?
Un Estado só é un estado de cousas.
Un estado pídeme maiúscula.
A política nunca debería ter convertido nunha clase social.
Un asasino/a en serie/o que tortura e se carga a varios nunca é tan perigoso como un home que ten dentro da súa cabeza un plan para atentar contra un Estado. Nunca é tan perigoso para quen? É evidente: para o Estado.
E quen é o Estado?
Unha presada de humanos.
...Estíbaliz Espinosa... palabra ciencia canto 