ira len/ta

/ira len
ta/

odiemos tranquilamente
que a nosa furia demola
con elegancia

nun delicado frasco destilamos
pinga a pinga
o rancor
a vendetta que se serve lenta lentalen
ta
en bandexa de prata fría
con cinco garfos:
por agora lle chup chupamos unha pata

xa nos tarda iso de nos poñer feitos
un feitísimo basilisco
se é que somos esa desgraciada e grácil chusma
a termar do novo século cunha man
e espantando ao vello coa outra

as nosas garras suaves sobre o calvo futuro
o odio ruborizándonos, subindo a palpebrexar
rabiosamente as nosas pestanas de vaca
de fino acabado
e é agora que

esgotouse o seu crédito nos fondos do universo
 xa non ten onde ir senón fóra de si

adiante! poñámonos fóra de nós con tenrura
arrasemos en silencio -como aquel que neva-
toda esa profanación do que significa o común
modo sapiens off por un momento
ilimitados
pero curvos

a crispación non é sabia, será que a carraxe si

cómpre a ira lenta, a ira lenta alén ta lent
a
como para regresarlle sangue a un organismo que agoniza
un nó político ben gordiano dende hai tempo
que haberá que tronzar disque con melancolía
bébedos de ouzos
ménades do πάντα ρεῖ καὶ οὐδὲν μένει!
cariátides que entre mantelos desmantelan

todo o heleno que hai en nós
aboiando por ser nave de cortiza na mar da cor do viño

fai falla falla falla
que vai ira/que vai xenio
ira que revira vai
vento céfiro furacanado en tromba

de democracia a democlasia
de iconocracia a inconoplasia

é cousa nosa
é o noso
é o noso odio tranquilo refundando a noción
-ata a ignición-
do que algunha vez foi xusto
só porque en verdade era de todos