o canto

Quizáis este ano suba por fin a escolla de textos, a única escolla que eu recoñeza como propia e que faga tabula rasa dos libros publicados. Algo que me pide o corpo dende hai tempo: anular libros publicados [5] e deixalos en dous: un de antes e outro de agora.

Algo que nos pide o corpo. Resetearnos. Volver a ser matriz.

Non ter publicado apenas. Esquecer os libros que xa non se abren con gusto para nós.

Atopo este vello texto que creo lembrar que sempre permaneceu inédito. É do 2001 ou 2002.

| música: canto|

Nimrod  (Variacións Enigma,  IX)                   Edward Elgar

podería dicirvos que vou namorada dela
dicírvolo
que é dela
que levanta a terra como por riba dun universo
e faise minúscula e come de min
come de min
con tal obediencia
come de min
que hei amarte para sempre, aínda que amar signifique a batalla e o gozo e  altísima caída de ti
aínda que a vida sexa isto, isto que reteño como por entre as mans

isto
nada máis

e ti iso
iso nada máis

namentres ti me precipitas
me abres
namentres ti a barbarie           ti a furia
ónde protexerme, pois que me vives dentro
ónde fuxir, pois que en toda min estás
i eu quero para sempre este eu son que se eterniza
namentres ti

adelgázaste como a crin dunha egua fértil
aseméllaste como a miña man sobre a miña man
soérgueste como a madeira e o vento

estrela
púlsar

a delgada liña que separa estoutra vida
de ti

e a min venme trabando nas esquinas e non levo patróns
venme pobrísima asindo pola man case como carencias de ti
eu, que se fago isto é porque non son arpa, nin cello, nin tempo son
nin electricidade
nin pedal
na miña fastosa pobreza

namentres ti me amas
podería dicir que vou namorada dela
que non outra cousa hai
namorada dela

arco
dela
dolce
dela

milagre
único milagre
das creacións que nos foi dado crer

segunda pel que me arrancas a tiras
que me escoces aquí         que me alzas aquí
para abandonarme consumida, suando, sen recoñecerme
que vivo pendente de ti
alimento
caricia
signo

meu amor analfabeto
meu grave amor

e déixasme sen deixarme
porque sábe-la arte de seres simultánea

i eu
eu
tan só teño esta vida para terte

amada
armada
miña señor

consólame do teu consolo
despóxame de canto son

eu son
ti son
pero é que ademais
canto te amei
canto
canto te amo
canto
canto canto
canto
canto