biblioclastia

::  biblioclasm ::

Como sabedes se lestes, durante as seiscentas páxinas anteriores a choiva non deixou de chover. Pero nesta, ao fin, ábrese un claro. Unha humana arrástrase a secarse, aproveitando un baleiro na folla. Escorrégase. Acende un lume minúsculo ao pé, para se quecer un pouco. Foi que fuxiu por un pelo. Mira ao ceo, ese ceo de ollos que armades os que ledes. “Xa volve orballar”. Rosma. Pestanexa.

E caen as primeiras pingas que non son as primeiras, senón a continuación dese dioivo de novela previa. A humana acubilla o lume na palma da man. Non vai deixar que se apague. Non. Sopra a modo para darlle vida. Sopra con máis ganas. Unhas faíscas avelaíñan e prenden pola marxe o papel da páxina. Da súa páxina. O papel arde ben axiña.

A humana salta polo buraco calcinado da folla impresa que leva o número 633. Uns pingadóns de choiva lúxanlle o rostro, pero xa tanto ten. Nuns minutos, o lume devora a continuación da novela, outras trescentas páxinas reducidas nun tris a cinzas e, por enriba delas, o ballón dáse agora con furia sobre a humana, que nos parece que baila. Vai enchoupada. Vai tola. Fumea a lumieira.

Analfabeta.

Baila.