paleolíticos perdidos

Unha serie de textos-probeta andáronme ás voltas coa fusión pasado remoto-futuro inventado. O primeiro que penduro é / inventar a man/, baseado na imaxe coa que comecei algúns recitais, as mans en negativo da Cova do Castillo [ou do Río Pinturas]: a primeira parte humana plasmada contra a parede de rocha, tamén o primeiro autorretrato e, se cadra, a primeira sinatura. Un «eu estiven aquí». Grafitteiro. Unha mensaxe sen animais nin natureza polo medio. Só contra o mineral. Cinco estrofas. Unha palma aberta como unha idea radiante.

Andamos paleolíticos perdidos. Andamos ultratecnolóxicos perdidos.

/ inventar a man /

Insistes en te erguer. Pequena sapiens, cos teus perpetuos peitos varrendo o chan.
Insistes na luz que pestanexa coma un boi.

Eu que sei se foi así pero poñamos
que a túa palma palpita contra a cotra da gruta. Abres as cinco falanxes, as súas cinco xemas, apóiaas coma un beixo
e sopras nelas –óso de paxaro antonte vivo-
o carbón, a ferruxe, a terra que flamexa e non ten nome.

Eu que sei pero ti insistes: man a man: as terminacións nerviosas deberían chamarse en realidade enlaces. Ramais de autoestrada. Sinapses
calcetadas ao abismo.
Non terminan nas xemas, esas xemas abren
multicolores, cableadas, grelo infindo
eclosionan coma ovos recheos de sementes e diferenciais
maneiras de moer o pan, darse corda co dedo corazón
pulsar a radiactividade igual que unha zanfona. Ben se sabe
que son xemas
pero son chamas.

E chaman á porta de ti mesma co teu xesto.
E chaman a quen chame coma ti.

A cara interna do teu cranio, neandertal ou sapiens
ou mitocondria monstro mito,
resultou sensible aos signos coma un panal de celuloide.

Insistes en te imprimir cunha raiba que coñezo
Insistes en non deixarte asoballar polos teus
Insistes na túa man, en si unha puñada de estrelas
Insistes no teu xenio de unllas contra quen te grita

Os teus dedos márcannos a faciana
como un daqueles vellos sopapos a tempo.

Disque literaria a túa man
cervanteira /valleinclánica
-non te me poñas así, que non, que non o é,
son os nosos ollos quen che cargan as tintas
e a man é man entre a arxila
cova do castillo, río pinturas
tito bustillo, graffiti e neurona-
tende xerminal coa promesa de nos acoller
dá coa palabra
sen querelo.

E eu que sei por que o fas.
Apenas sei que me das
que me das coa palabra
sen querelo.

Insistes no teu negativo e ao rematar, óllalo en fite
como a un signo inesperado máis que
como a un dogma da arte
Allea ao magma de voces que te traerá ata aquí
insistes coma un xogo, un pouco por teimosía

e xa que insistes na túa man, ten da miña

xa que insistes, que a túa man me ronde soa

xa que insistes, que o teu dispositivo man me multiplique

e sexa eu todas as que ti terás diante.

Xa eu non existe. Tamén. Tamén o inventamos.

2012