o tiburón que debería moverse sen cesar

:: o tiburón que debería moverse sen cesar ::

O tiburón que debería moverse sen cesar, morreu. Sostémolo nos brazos, como a un familiar esbarrelado ou ao vello sofá escuro, nos brazos tendidos sostense, os mesmos brazos, os de sempre. Por eses brazos galoparon eguas ao principio, cando era o mundo unha nave, un ovo sen poboar e dominabamos o lume interno, e cada un na súa casa e poucos raios nos ollos. Logo chegou a fame dos lobos, experta en arrincar pernas de argumento cos dentes, deixando o óso lunar á luz da lúa, facendo do mundo un lugar oubeable. As sepias chorreáronnos a súa tinta, un xoves calquera esborranchado pola choiva pola saliva de tres mil asteroides de mensaxes; migraron salamántigas cambiando de cor ao noso paso; un voo amarelo de turpial rasante nos pulsos; e polos brazos, os mesmos brazos, desmandouse unha furia de animais en perigo, abellas e baleas, lóstregos do Catatumbo e arcos da vella do tempo dos mouros, monos capuchinos do Parque del Este a lombos de vacas cachenas que arrincan coa lingua o chan do Xurés. Chigüires e centolas, cada un coas súas patas, percorrendo o gran canón da vida en común e os seus barrancos.
Aquel enxerto de veas alleas en arterias propias.
Aquel cheiro mordaz de raposa que destaca un territorio.

E o tiburón? O tiburón sempre aparece. Cheira o sangue estancado entre as camas. Cabras esfragadas noca arriba. Cheira o lique enfermándonos o desexo, o púlsar cabizbaixo entre pestanas. Tiburón querido. Na mesiña, baixo a ducha. Se o tiburón non deixa de moverse, dicía a película, a cousa marcha. E que facer con este cazón que se desfai? Lévanos morto polo menos dezaneve meses. Como oráculo, dá pena. Escualo escuálido. Xaquetón en xaque. Noxo e marraxo. Polas súas guerlas asubía o vento. Asubía unha canción que coñecemos. Ai, aila. Ai la lá. Aquela que. Lémbraste se?

O tiburón morto que levamos nos brazos move eses ollos subterráneos. Algo na súa retina vólveos brasas, coma se alguén lle tivese sacado a foto que o resucita. Mirámonos. E agora? Sacode unha aleta sen motivo. E agora? Cheira a electricidade, é un polo dispoñible e catrocentos dentes.

Arríncanos as cabezas. Mastígaas xuntas. Volve morrer connosco dentro.

Unha cabeza nova xa nos medra. Por agora non levanta máis ca un trevo. Desexádenos sorte.

Estíbaliz…Espinosa, xaneiro 2013