as preguntas do asombro

[post publicado neste blog o 31 de xaneiro de 2013]

As preguntas do asombro teñen algo desa inxenuidade quen de nos facer sentir ridículos, do lado dos timados e non dos golfos, lado que, por medo a que se nos tache dos outros, se nos alenta a ocupar. Como se non houbese máis que esas dúas opcións no escenario político.

Como as cuestións cándidas que son, revolven a masa inconsciente na que se alicerza o pacto político: rousseauniáns ou hobbesiáns, fans de emilios ou leviatáns, calquera individuo que deposita as chaves do seu argumentario no contrato político e social que lle toca vivir, fantasea cun lugar mellor. E dá certas cousas por certas. E dá asentimentos por sentados.

De aí que as preguntas do asombro teñan máis de meteorito a traizón que de cometa co que se contase para a cea.

Levamos un tempo afeitos a nos espertar con preguntas espumantes de asombro na cabeza. O cerebro deixa as confortables cores pantone dos soños, segrega un pigmento viscoso igual que unha sepia en perigo e, unha vez apousentada a tinta, velaí aparecen en letras de molde, como titulares ou epitafios: as preguntas amasadas na incredulidade.  O outro día, espertei con dúas delas picoando nos restos da marea do soño: que clase de país pode parecer un no que as súas elites dirixentes teñen que poñerse de acordo para deixar de roubar? A pregunta soaba na radio dende un artigo de Ignacio Camacho no ABC, publicado o luns 28.

A outra pregunta vénme rilando a entraña dende hai meses. Máis ou menos chégase a ela por aquí: confiamos en que algúns políticos, non todos, posúen a honestidade intacta, non se venden así tan fácil. Porén, se os sobresoldos, os menús parlamentarios subvencionados, as dietas que non o son, as retribucións esaxeradas por traballos nimios e o trinque xeneralizado están á orde do día, por que ningún político de certa relevancia denuncia, renuncia e anuncia que deixa a política coa razón de que a súa praxe non casa coa súa moral?

Pódese retrucar: un político, unha política, sempre intentarán cambiar a situación antes que deixalo. Loitarán por cambiar as cousas. Para iso traballan. Sen embargo as únicas cousas que cambian, e a peor, acontecen fóra do entorno político. Este parece pairar no eterno por enriba de certas posibilidades, blindado a perpetuidade, cego á propia inxustiza que xera a súa mantenza, cunha cegueira propia de familia real. Antes que a calquera outra cousa, un político parece afacerse aos privilexios que conleva ser clase.

Clase. Clase política. A clase que parece perder clase coma quen perde un bus. Sen drama.

[Somos todos clase política? Todos trincaríamos os cartiños, de ver maneira e oportunidade de o facer? Con esa tranquilidade de quen non ve nada malo en axenciarse uns miles? De onde sae o asombro, a ver?]

Unha vez que se nos corta a confianza polo medio, incluso a que temos depositada en nós mesmos, non sempre volve despuntar como o rabo das lagartixas. Hai temperamentos máis melancólicos ou melancoléricos, entre os que me conto, que tardan varios cerebros de neandertal en volver reacomodar «o político» entre as cousas confiables e cotiás como mantas de la, chourizos da casa e conservas ao baleiro.

E precisamente chourizos da casa: agora que estamos no tempo, todos os chourizos da cociña téñenme un aire político, un sabor político e un regusto perpetuo a financiamento irregular que leva camiño de nos estragar a laconada.

Así nos deixan as preguntas nacidas do maldito asombro.